1. Ο κοινωνικός διχασμός διαφέρει από εκείνον των πολιτικών. Ο πρώτος είναι πραγματικός και σχεδόν πάντα μη ελεγχόμενος. Ο δεύτερος είναι, κατά κανόνα, εικονικός και σχεδόν πάντα ελεγχόμενος!
2. Ο κοινωνικός διχασμός προλαμβάνεται συνήθως, με έξυπνες επιλογές και αντιμετωπίζεται πάντα, με επιλογές μεγάλου κόστους.
3. Εδώ και καιρό, βρισκόμαστε ήδη, σε κατάσταση κοινωνικού διχασμού, εξαιτίας των λαθών που έγιναν στις επιλογές, για την αντιμετώπιση του COVID 19.
4. Τελικά υπάρχει συγκεκριμένη ευθύνη, σε συγκεκριμένους ανθρώπους, για συγκεκριμένα λάθη που έγιναν, στην πορεία, προς τον ιδιότυπο κοινωνικό διχασμό, που βιώνουμε σήμερα.
5. Στην Ελληνική, δημοκρατική πολιτική ζωή, η κυβέρνηση είναι εκείνη που χρεώνεται τις γενικές και ειδικές επιλογές πορείας και καρπούται, τις αντίστοιχες θετικές, ή και τις αρνητικές εξελίξεις, όποιας μορφής, έντασης και έκτασης. Συνεπώς, η Ελληνική Κυβέρνηση είναι εκείνη που χρεώνεται, τον σημερινό κοινωνικό μας διχασμό. Η χρέωση αυτή-όπως συμβαίνει πάντα-θα πληρωθεί στην ώρα της. Η ευθύνη όμως σήμερα, για την άρση της έντασης του κοινωνικού μας διχασμού και την ακύρωση των συνεπειών του, δεν αφορά, πλέον, μόνον στην Κυβέρνηση. Μας αφορά όλους. Όλους, όσοι λειτουργούμε με όρους κοινωνίας της γνώσης και μπορούμε να δούμε τη σκιά μας-ανεξάρτητα από το πόσο μικρή ή και μεγάλη, μας φαντάζει.
6. Στο βαθμό που αντιμετωπίσουμε ενωτικά και αποτελεσματικά τον κοινωνικό μας διχασμό, η μάχη για τον COVID 19, γίνεται πολλές φορές πιο εύκολη. Εύκολη, τόσο στην πρόληψή του, όσο και στην καταπολέμησή του, ιατρικά.
7. Μέτρα, λοιπόν, τώρα. Εθνικά μέτρα. Μέτρα με τη συμμετοχή όλων, όσων βρίσκονται στην πλευρά της κοινωνίας, που λειτουργεί με όρους γνώσης. Μέτρα, επίσης, που δεν θα είναι ούτε εκδικητικά ούτε διαλυτικά, για όσους βρίσκονται στην άλλη πλευρά. Θα είναι όμως, σαφώς περιοριστικά, των επαφών τους. Σαφώς και περισσότερο περιοριστικά, απ’ ό,τι όσων, εμβολιάστηκαν.
8. Το ζητούμενο σ’ αυτήν την ιστορία είναι να χτυπήσουμε τον COVID 19, εκεί που πονάει, στερώντας του το πεδίο της δράσης του. Στερώντας του δηλαδή, το σύστημα της επικοινωνίας μεταξύ μας, όπως το γνωρίσαμε, μέχρι σήμερα. Ένα σύστημα που χτίσαμε εκατοντάδες χρόνια τώρα, με θυσίες και αίμα. Ένα σύστημα, επίσης, που ταρακουνήθηκε κι άλλες φορές στην ιστορία του, σε δυσκολότερες, μάλιστα συνθήκες, γενικά και ειδικά. Ένα σύστημα τέλος, που μπορεί να ξαναβρεθεί στις δόξες του, στο βαθμό που το απαρνηθούμε όλοι μας, για λίγο. Να το απαρνηθούμε, με μια συνειδητή συλλογική επιλογή. Την επιλογή να…επιβιώσουμε!
*Ο Χριστόφορος Κορυφίδης είναι πρώην πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος
