ΑΝΕΚΑΘΕΝ στην Ελλάδα ο δικομματισμός ευχόταν να μην υπάρξει τρίτο κόμμα που να σημειώνει άνοδο. Ένας τρίτος αντίπαλος πάντα αποτελεί την έκπληξη των εκλογών, όποτε κι αν γίνονται αυτές. Σήμερα ένας λόγος παραπάνω, με Ανδρουλάκη και ανοδική πορεία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.
Ο ΑΠΑΡΑΣΑΛΕΥΤΟΣ δικομματισμός ζει και βασιλεύει, όσο υπάρχει ο παλαιοκομματισμός. Η αλληλοδιαδοχή των κομμάτων και άρα των “ημέτερων” σε καίριες θέσεις “των αρμών” της εξουσίας, θεωρείται κάτι το “φυσιολογικό” για τη δημοκρατία, όπως φυσικά την εννοούν τα κόμματα.
ΕΤΣΙ, ο δικομματισμός στη χώρα μας μεταπολεμικά εξελίχθηκε σε κλειστό σύστημα εξουσίας με την κατάληψη του κράτους και την γνωστή “πελατειακή δημοκρατία”. Της οποίας κύρια χαρακτηριστικά αποτελούσαν κι αποτελούν (ίσως σε μικρότερη μορφή σήμερα), η διαφθορά και η συναλλαγή. Για τα τελευταία είναι αναγκαία η δημιουργία υποβοηθητικών συστημάτων, όπως ο συνδικαλισμός, οι κομματικά “διορισμένοι” σε καίριες θέσεις (προϊστάμενοι, πρυτάνεις, δικαστικοί κ.λπ.), ο έλεγχος της αυτοδιοίκησης, του πλέγματος των υπηρεσιών κ.λπ.
ΕΞΑΛΛΟΥ, το μυστικό της “επιτυχημένης” αλληλοδιαδοχής είναι να αποδεικνύεις με επιχειρήματα ή συνθήματα όντας στην αντιπολίτευση, πως ο άλλος -το κυβερνών κόμμα- είναι χειρότερος από σένα! Ας πούμε, ισχυρίζεσαι πως ο άλλος είναι “επικίνδυνος” τόσο για τη διαχείρηση της πανδημίας όσο και για την ακρίβεια που μαστίζει, ενώ καμιά κουβέντα δεν κάνεις για σένα, το παρελθόν σου, ή άν έχεις προτάσεις, αν αξίζεις και γιατί να μπεις στη θέση του άλλου.
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ, είτε κυβερνάς, είτε βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση θεωρείται ως το πιο αποτελεσματικό “επιχείρημα”. Το να μην έχεις μάλιστα προτάσεις, είναι κι αυτό πολιτική στην Ελλάδα!
ΟΤΑΝ, με τον επαναλαμβανόμενο λαϊκισμό – «η χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος!», «είναι επικίνδυνοι και πρέπει να φύγουν!»- πειστεί ο αφελής ψηφοφόρος πως “πράγματι” ο άλλος είναι χειρότερος, τότε οι “άψαχτοι” ψηφοφόροι μεταφέρονται εύκολα από το ένα κόμμα στο άλλο: πρόκειται για την κινούμενη “μάζα” ενός ποσοστού ψηφοφόρων που, μη έχοντας σταθερή ιδεολογία, πιστεύουν είτε στο συμφέρον τους είτε στο λεγόμενο «το μη χείρον, βέλτιστον» γι’ αυτούς.
ΕΙΝΑΙ το ποσοστό του (εκάστοτε) εκλογικού σώματος που με την ψήφο του “αποφασίζει” ποιος τελικά θα κυβερνήσει!
ΒΕΒΑΙΑ, σήμερα, μετά από μια οδυνηρή δεκαετή κρίση και εν μέσω μιας θανατηφόρας πανδημίας, θέλουμε να πιστεύουμε πως η ανοχή απέναντι στον ξύλινο πολιτικό λόγο, τον λαϊκισμό και τις παλιές τακτικές, δεν είναι πια ανεκτή.
Η άλλη όψη τού λαϊκισμού είναι η προπαγάνδα. Όπλο μεγάλης ισχύος στα χέρια όσων διαθέτουν ή ασκούν κάθε λογής εξουσία, καθώς με αυτήν διαστρέφεται η πραγματικότητα με τρόπο που πολλοί δεν καταλαβαίνουν τη λαθροχειρία. Και παλαιότερα αλλά και εσχάτως γνωρίζει ημέρες δόξας. Και ενώ στηλιτεύεται (και σωστά) ο λαϊκισμός, για την προπαγάνδα δεν γίνεται λόγος ούτε ακροθιγώς.