Το μικρό φυτό…

Στη βεράντα της κορυφής που βλέπει στον βορά, μόνιμοι επισκέπτες οι αέρηδες και τα ισχυρά τα ρεύματα. Κάθε ριπή τους λες κι είν’ εκεί για να ξεσπάσει όλο το μένος της πάνω στα ισχνά κλαδιά του γιασεμιού που το πάει πέρα-δώθε αλύπητα και το εξαντλεί.
Το αγιόκλημα παραδίπλα, παρά τις συνεχείς περιποιήσεις πνέει κι αυτό τα λοίσθια.
Κι οι δυο μπουκαμβίλιες στην πέρα άκρη, οι καλά προστατευμένες, μάταια παλεύουνε να επιβιώσουν.
Εδώ πάνω τίποτα δεν φαίνεται ικανό να ευδοκιμήσει!
Μόνο εκείνο το φυτό με το παράξενο όνομα!
Μικρό-μικρό κι ασήμαντο -καταδικασμένο να μαραθεί στην πρώτη  κακοκαιρία- πήρε κι αυτό μια μέρα τη θέση του σε μια ασφαλή γωνιά του μπαλκονιού.
Ισχνά κι αδύναμα τα λίγα φύλλα του, πάλεψαν ωστόσο γενναία με τους ανέμους. Σύντομα μάλιστα πέταξε κάτι κλαδιά λεπτά και μακριά γεμάτα χνούδια που έμοιαζαν να υποδέχονται μ’ ευλύγιστες, στέρεες κινήσεις κάθε φύσημα του ανέμου. Στην κορυφή του καθενός γοργά πρόβαλαν λίγα φυλλαράκια κι ένα όμορφο, κόκκινο ανθάκι…
Ιδού ένα φυτό που επιτέλους άνθισε!
Που θ’ αντέξει όλες τις κακουχίες και θα μας αποζημιώσει για όλα όσα του προσφέραμε!
Μπήκε γοργά σε μεγαλύτερη γλάστρα, λιπάνθηκε, του προσφέρθηκαν όλες οι περιποιήσεις, μέχρι που μια μέρα τα χνούδια πάνω στα μακριά κλαδιά του άρχισαν να σκληραίνουν και να γίνονται… αγκάθια, ενώ οι ευλύγιστοι βόστρυχοί του -που πολλαπλασιάζονταν με γοργό ρυθμό- άρχισαν να υψώνονται και ν’ απλώνονται προς όλες στις κατευθύνσεις!
Τώρα κάθε μέρα απλώνει τα πλοκάμια του όλο και πιο μακριά, κλέβει χώρο απ’ τα άλλα φυτά, κι αν κάποιο πάρει θάρρος και πάει να το υποσκελίσει -γεμάτο αγκάθια όπως είναι- το κεντά, το πληγώνει και το μαραζώνει…
Δύσκολο φυτό!
Μα μας κινεί το ενδιαφέρον η προσαρμοστικότητά του, παραπλανά η δελεαστική του ομορφιά, εντυπωσιάζει με τη δύναμη που του δίνει η αντοχή του…
Δύσκολο να τ’ αποχωριστείς…
Αλλά ακόμα κι αν δεν αντέχεις πια την σκληρότητά του και θέλεις να το διώξεις, πώς  να  το πλησιάσεις;
Πώς να το μετακινήσεις, να το ξεριζώσεις, να το μετάφερεις μετά στον κάδο που στέκει ολόρθο μπρος σου, έτοιμο να αναμετρηθεί μαζί σου;
Ισχυρά τα όπλα του!
Αλλά δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνο… εσύ!
Εσύ που το περιέθαλψες, το στήριξες και τ’ άφησες να γιγαντώνει ενώ το ‘βλεπες πως αργά ή γρήγορα θα σε βάλει σε μπελάδες…