Το επώνυμο Σουμάχερ επιστρέφει στη Φόρμουλα Ένα το 2021, καθώς πριν από λίγες ημέρες η Haas ανακοίνωσε την απόκτηση του Μικ Σουμάχερ με πολυετές συμβόλαιο.
O γιος του επτάκις παγκόσμιου πρωταθλητή της Φόρμουλα Ένα, Μίκαελ, ο οποίος κατέκτησε το 2018 τον τίτλο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Φόρμουλα 3 και εντάχθηκε στις αρχές του 2019 στο δυναμικό της ακαδημίας νεαρών οδηγών της Ferrari, θα γίνει το τρίτο μέλος της οικογένειας Σουμάχερ που θα «τρέξει» στη Φόρμουλα Ένα.
Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων παρουσιάζει τους “πιλότους”, οι οποίοι είναι γιοί οδηγών Φόρμουλα Ένα και ακολούθησαν το δρόμο που… χάραξαν οι πατέρες τους:
Χανς-Γιόακιμ Στουκ (γιός του Χανς Στουκ, οδηγού αγώνων πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο)
Ο Χανς Στουκ εκίνησε σε τρεις αγώνες Φόρμουλα Ένα στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, χωρίς να καταφέρει να βαθμολογηθεί. Ωστόσο, οι νίκες και τα επιτεύγματά του για λογαριασμό της Auto Union σε αγώνες στην προπολεμική εποχή σήμαιναν ότι ο γιος του, Χανς-Γιόακιμ, έπρεπε να δικαιολογήσει το όνομά του, όταν πήρε… προαγωγή για τη Φόρμουλα Ένα το 1974. Ο Στουκ τζούνιορ αποδείχθηκε πολύ ικανός οδηγός, καθώς ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο των νικητών το 1977 για λογαριασμό της Brabham (σ.σ. τερμάτισε τρίτος στο γερμανικό και το αυστριακό γκραν πρι). Πάντως, ο Γερμανός θα πανηγύριζε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του μακριά από τη Φόρμουλα Ένα και συγκεκριμένα στο Λε Μαν, όπου πρώτευσε δύο φορές στον φημισμένο αγώνα των 24 ωρών.
Τιμ Παρνέλ (γιός του πρώην οδηγού Φόρμουλα Ένα, Ρετζ)
Ο Ρέτζιναλντ «Ρετζ» Παρνέλ ήταν ένας από τους καλύτερους Βρετανούς οδηγούς αγώνων στην περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τερμάτισε τρίτος στον πρώτο αγώνα στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα στο Σίλβερστοουν το 1950, «τρέχοντας» ως προσκεκλημένος οδηγός για λογαριασμό της Alfa Romeo. Ο γιος του, Τιμ, δοκίμασε την… τύχη του στη Φόρμουλα Ένα στα τέλη της δεκαετίας του ΄50 και τις αρχές αυτής του ΄60, αλλά κατάφερε να περάσει μόνο μια φορά τη γραμμή του τερματισμού, όταν κατετάγη δέκατος στο ιταλικό γκραν πρι του 1961 στη Μόντσα.
Τέντι Πιλέτ (γιός του πρώην οδηγού της Φόρμουλα Ένα, Αντρέ)
Ίσως το πιο… άγνωστο από τα δίδυμα πατέρα – γιού που «έτρεξαν» στη Φόρμουλα Ένα. Ο Αντρέ Πιλέτ, γιος του Βέλγου οδηγού αγώνων, Τεοντόρ, έλαβε μέρος σε 14 γκραν πρι το διάστημα 1951-1964 και εκκίνησε στα εννέα από αυτά, καθώς τις περισσότερες φορές δεν μπόρεσε να προκριθεί στα κυρίως χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Η καλύτερη εμφάνισή του σε αυτούς τους αγώνες ήταν στο βελγικό γκραν πρι του 1954, όπου βαθμολογήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του. Συγκεκριμένα, κατετάγη πέμπτος στον αγώνα για λογαριασμό της Gordini, με αποτέλεσμα να πάρει δύο βαθμούς. Τη… σκυτάλη στην οικογενειακή παράδοση πήρε ο γιος του Αντρέ, Τέντι, ο οποίος μετείχε σε τέσσερις αγώνες της Φόρμουλα Ένα, αλλά κατάφερε να εκκινήσει μόνο στο βελγικό γκραν πρι του 1974, όπου κατετάγη 17ος.
Ντέιβιντ και Γκάρι Μπράμπαμ (γιοί του τρις παγκόσμιου πρωταθλητή, Σερ Τζακ)
Εάν ήταν δύσκολο το έργο του Χανς-Γιόακιμ Στουκ να ανταγωνιστεί το όνομα του πατέρα του, σε τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό του Ντέιβιντ Μπράμπαμ, ο οποίος έπρεπε να προσπαθήσει να… μιμηθεί τα επιτεύγματα ενός από τους πιο επιτυχημένους οδηγούς στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα. Και αυτό γιατί ο Τζακ Μπράμπαμ παραμένει ο πιο επιτυχημένος Αυστραλός παγκόσμιος πρωταθλητής, αφού κατέκτησε τον τίτλο το 1959, το 1960 και το 1966 (σ.σ. τους πρώτους δύο με την Cooper και τον τρίτο με την Brabham). Μάλιστα, το πρωτάθλημα του 1966 κατέστησε τον… πρεσβύτερο Μπράμπαμ ως τον πρώτο –και μοναδικό μέχρι σήμερα- άνθρωπο που κατέκτησε τον τίτλο στη Φόρμουλα Ένα οδηγώντας δικό του αυτοκίνητο.
Δυστυχώς, παρότι «έλαμψε» στις μικρότερες κατηγορίες, κατακτώντας μεταξύ άλλων τον τίτλο στο βρετανικό πρωτάθλημα Φόρμουλα 3, ο Μπράμπαμ Τζούνιορ ποτέ δεν μπόρεσε να… πλησιάσει τις επιτυχίες του πατέρα του στη Φόρμουλα Ένα. Τουλάχιστον ο Ντέιβιντ μπόρεσε να ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να «τρέξει» σε αγώνες Φόρμουλα Ένα. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Γκάρι, προσπάθησε δύο φορές να προκριθεί στα κυρίως χρονομετρημένα δοκιμαστικά ενός γκραν πρι με την αδύναμη Life το 1990 και απέτυχε δις…
Κρίστιαν Φιτιπάλντι (γιός του βετεράνου της Φόρμουλα Ένα, Γουίλσον)
Το μεγάλο… όνομα της οικογένειας ήταν ο Έμερσον Φιτιπάλντι, ο οποίος στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στη Φόρμουλα Ένα το 1972 και το 1974 με τη Lotus και τη McLaren. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Γουίλσον Φιτιπάλντι, δεν κατάφερε ποτέ να καθιερωθεί ως ηγετική φυσιογνωμία στη Φόρμουλα Ένα, κάτι που φαινόταν ότι θα μπορούσε να κάνει ο γιός του, Κρίστιαν, ειδικά μετά την κατάκτηση του τίτλου στη Φόρμουλα 3000 το 1991. Τελικά, όμως, δεν ήταν γραφτό… Ο Βραζιλιάνος θήτευσε για τρεις σεζόν στη Φόρμουλα Ένα, τις πρώτες δύο με την –χαμηλής δυναμικότητας- Minardi και την τρίτη με την -επίσης αδύναμη- Footwork. Αποχώρησε από τη Φόρμουλα Ένα με προορισμό τα IndyCars το 1995, έχοντας συγκεντρώσει 12 βαθμούς (εννέα περισσότερους από τον πατέρα του) σε 40 εκκινήσεις, αλλά πιθανότατα οι φίλαθλοι του πρωταθλήματος τον θυμούνται περισσότερο για το θεαματικό ατύχημά του στον τερματισμό του ιταλικού γκραν πρι στη Μόντσα το 1993.
Ντέιμον Χιλ (γιός του δις παγκόσμιου πρωταθλητή, Γκράχαμ)
Ο Γκράχαμ Χιλ πέτυχε σχεδόν όλα όσα μπορούσε να καταφέρει στη Φόρμουλα Ένα, καθώς πανηγύρισε την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, ενώ δημιούργησε και τη δική του ομάδα. Παράλληλα, ο Βρετανός είναι ο πρώτος οδηγός που έχει πανηγυρίσει το γνωστό ως «triple crown» του μηχανοκίνητου αθλητισμού, το οποίο επιτυγχάνεται με νίκες στον αγώνα 24 ωρών του Λε Μαν, στον αγώνα 500 μιλίων της Ινδιανάπολης και στο γκραν πρι του Μονακό. Ο Γκράχαμ Χιλ έχασε τη ζωή του το 1975 σε δυστύχημα με αεροπλάνο πριν ο γιός του, Ντέιμον, αρχίσει την δική του καριέρα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Έτσι, ο Χιλ τζούνιορ έπρεπε να «χαράξει» το δικό του δρόμο προς την κορυφή, χωρίς το πλεονέκτημα της σημαντικής εμπειρίας του πατέρα του. Όμως, ο Ντέιμον κατάφερε, όπως και ο πατέρας του πριν απ’ αυτόν, να αγωνιστεί και να ανέβει τα… σκαλοπάτια των μικρότερων κατηγοριών, φτάνοντας στη Φόρμουλα Ένα, παρά την εξαιρετικά περιορισμένη χρηματοδότηση. Μόλις βρέθηκε εκεί, άρχισε να πανηγυρίζει τακτικά νίκες και, μολονότι τον απογοήτευσε το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να μιμηθεί το επίτευγμα του πατέρα του που μέτρησε πέντε πρωτιές στο γκραν πρι του Μονακό, «γεύθηκε» την επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, μια νίκη που πάντα… ξέφευγε από τον πρεσβύτερο Χιλ. Το πιο σημαντικό είναι ότι το 1996 ο Ντέιμον κατέκτησε τον τίτλο στους οδηγούς και έκανε τους Χιλ το πρώτο ζευγάρι πατέρα-γιού που στέφθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Μάικλ Αντρέτι (γιος του παγκόσμιου πρωταθλητή του 1978, Μάριο)
Στην ακμή του ο Μάριο Αντρέτι ήταν ένας από τους πιο γρήγορους και πιο πολυδιάστατους οδηγούς στον πλανήτη, καθώς μετρούσε 12 νίκες σε γκραν πρι Φόρμουλα Ένα μαζί με αμέτρητους αγώνες σε IndyCar, Nascar και αγωνιστικά αυτοκίνητα. Ο γιός του, Μάικλ, αποδείχθηκε παρόμοια γρήγορος, αλλά δυσκολεύθηκε πολύ περισσότερο από τον πατέρα του να προσαρμοστεί στους αγώνες της Φόρμουλα Ένα, όταν έφυγε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ενταχθεί στο δυναμικό της McLaren το 1993. Έχοντας «ομόσταυλο» τον σπουδαίο Αϊρτον Σένα, ο Αντρέτι Τζούνιορ κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να συνηθίσει να οδηγεί ένα άγνωστο μονοθέσιο σε άγνωστες πίστες και, παρότι τελικά ανέβηκε στο βάθρο των νικητών στο ιταλικό γκραν πρι (σ.σ. ήταν η πρώτη νίκη για Αμερικανό σε διάστημα τεσσάρων ετών), επέλεξε να επιστρέψει… αθόρυβα στην πατρίδα του πριν τελειώσει η σεζόν.
Ζακ Βιλνέβ (γιός του έξι φορές νικητή σε γκραν πρι, Ζιλ)
Ο γιός ενός από τα μεγαλύτερα είδωλα και πιο αξιοσέβαστους οδηγούς στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα, ο Ζακ Βιλνέβ, πάντα τραβούσε την προσοχή, όταν άρχισε την καριέρα του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Προς τιμήν του, ο Καναδός, ο οποίος ήταν μόλις 11 ετών, όταν ο ταλαντούχος πατέρας του, Ζιλ, σκοτώθηκε στη διάρκεια των δοκιμαστικών για το βελγικό γκραν πρι του 1982, αντιμετώπισε εξαιρετικά τις πολύ υψηλές προσδοκίες, χρησιμοποιώντας το επώνυμό του για να εξασφαλίσει την πολύ αναγκαία χρηματοδότηση, καθώς ανέβαινε τη… σκάλα των αγώνων μονοθεσίων, ενώ αρνούνταν πάντα να είναι οτιδήποτε άλλο από κύριος του εαυτού του. Όταν άρχισε να «τρέχει» στη Φόρμουλα Ένα με τη Williams το 1996, έχοντας γίνει ο νεώτερος νικητής τόσο στον αγώνα Indianapolis 500 όσο και στο πρωτάθλημα IndyCar το 1995, ο… ντόρος γύρω από το όνομά του είχε «χτυπήσει κόκκινο». Όμως, ο Βιλνέβ τζούνιορ ανταποκρίθηκε άψογα, «αγγίζοντας» τη νίκη στον πρώτο αγώνα του, ενώ τελείωσε τη «ρούκι» σεζόν του στη Φόρμουλα Ένα στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας των οδηγών. Την επόμενη χρονιά εδραίωσε τη θέση του στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα, κατακτώντας το παγκόσμιο «στέμμα» των οδηγών, το οποίο πολλοί πίστευαν ότι άξιζε το ταλέντο του πατέρα του.
Νίκο Ρόσμπεργκ (γιός του παγκόσμιου πρωταθλητή του 1982, Κέκε)
Το πληθωρικό στιλ οδήγησης του Κέκε, η σταθερότητα και η εξαιρετική αφοσίωσή του πίσω από το τιμόνι χάρισαν στον Φινλανδό πολλούς πιστούς οπαδούς στη δεκαετία του ΄80, αλλά και την κατάκτηση του τίτλου το 1982 με τη Williams. Ως εκ τούτου, υπήρχε μια αίσθηση έντονης προσδοκίας, όταν το 2006 η Williams έδωσε στον γιό του, Νίκο, μια θέση οδηγού αγώνων, ύστερα από τη θεαματική άνοδό του μέσα από τις μικρότερες κατηγορίες. Μολονότι ο Ρόσμπεργκ τζούνιορ (που «έτρεχε με γερμανική υπηκοότητα λόγω της μητέρας του) ήταν πολύ λιγότερο θεαματικός από τον πατέρα του, έδειξε αμέσως τις δυνατότητές του τερματίζοντας έβδομος στο ντεμπούτο του, στο γκραν πρι του Μπαχρέιν. Όμως, μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Γερμανός αποχώρησε από τη Williams με προορισμό τη Mercedes (το 2010) και οδήγησε πιο ανταγωνιστικά μονοθέσια, μπόρεσε να δείξει τις πραγματικές δυνατότητές του πανηγυρίζοντας νίκες, καθώς και την κατάκτηση του τίτλου των οδηγών για το 2016. Λίγες ημέρες μετά την «στέψη» του ο Νίκο Ρόσμπεργκ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το μηχανοκίνητο αθλητισμό. Με την επιτυχία του… μικρού, οι Ρόσμπεργκ έγιναν το δεύτερο ζευγάρι πατέρα-γιού που έχουν στεφθεί πρωταθλητές οδηγών στη Φόρμουλα Ένα.
Καζούκι Νακατζίμα (γιός του πρώην οδηγού των Lotus και Tyrrell, Σατόρου)
Εάν δεν υπήρχαν τα επιτεύγματα του πατρός Σατόρου, ο Καζούκι Νακατζίμα ίσως δεν «έτρεχε» ποτέ στη Φόρμουλα Ένα. Ο… πρεσβύτερος Σατόρου τερμάτισε δέκα φορές στην πρώτη εξάδα ενός αγώνα σε πέντε σεζόν στη Φόρμουλα Ένα. Ήταν ο πρώτος Ιάπωνας που «βγήκε» από τα σύνορα της πατρίδας του και καθιερώθηκε ως τακτικός… θαμώνας στη Φόρμουλα Ένα, ενώ τα κατάφερε όλα αυτά με την υποστήριξη της Honda. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Καζούκι εξασφάλισε θέση οδηγού στην Williams, κυρίως χάρη στην υποστήριξη της μεγάλης αντιπάλου της Honda, της Toyota. Ο Νακατζίμα τζούνιορ δεν κατάφερε να… μιμηθεί τα κατορθώματα του πατέρα του και, αφού συγκέντρωσε εννέα βαθμούς σε 36 γκραν πρι, έχασε τη θέση του, όταν η συμφωνία της Williams με την Toyota για την παροχή κινητήρων έφτασε στο τέλος της.
Μάρκους Βίνκελχοκ (γιός του βετεράνου της Φόρμουλα Ένα, Μάνφρεντ)
Αφοσιωμένος και συχνά θεαματικός οδηγός, ο Μάνφρεντ Βίνκελχοκ κατέγραψε 56 συμμετοχές στη Φόρμουλα Ένα με τις «αδύναμες» ATS και RAM στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, προτού χάσει τη ζωή του σε δυστύχημα με αγωνιστικό αυτοκίνητο στον Καναδά το 1985. Η καριέρα του γιού του, Μάρκους, στη Φόρμουλα Ένα ήταν αρκετά πιο σύντομη, καθώς διήρκεσε 15 γύρους, αλλά έμεινε… αξέχαστη. Έχοντας καταταγεί τελευταίος με τη Spyker στο Ευρωπαϊκό γκραν πρι του 2007, το οποίο διεξήχθη στην πίστα του Νίρμπουργκρινγκ, ο Γερμανός πήρε το ρίσκο και εκκίνησε τον αγώνα με ελαστικά βροχής. Η βροχή ήρθε και για έξι… χαοτικούς γύρους ο Βίνκελχοκ πέτυχε κάτι που δεν κατάφερε ποτέ ο πατέρας του: να βρεθεί στην πρωτοπορία ενός γκραν πρι.
Νέλσον Πικέ Τζούνιορ (γιός του τρις παγκόσμιου πρωταθλητή, Νέλσον)
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ο Νέλσον Πικέ ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους οδηγούς στη Φόρμουλα Ένα, καθώς η αποφασιστική προσέγγισή του τον είχε οδηγήσει στην κατάκτηση τριών τίτλων μέχρι την ηλικία των 35 ετών. Γνωρίζοντας ότι ο γιός του, Νελσίνιο, θα έπρεπε να υπομείνει αμέτρητες συγκρίσεις όταν άρχισε τη δική του καριέρα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, ο μπαμπάς Πικέ έκανε ό,τι μπορούσε για να διασφαλίσει ότι ο νεαρός Βραζιλιάνος θα είχε την καλύτερη δυνατή ευκαιρία να… μιμηθεί τα επιτεύγματά του, συμπεριλαμβανομένου του να βοηθήσει στη δημιουργία ομάδων, οι οποίες «στήνονταν» ειδικά γύρω από το αναπτυσσόμενο ταλέντο του γιού του. Ο Πικέ τζούνιορ ξεπλήρωσε την πίστη του πατέρα του, κατακτώντας τον τίτλο στη βρετανική Φόρμουλα 3 το 2005 και τερματίζοντας δεύτερος πίσω από τον Λιούις Χάμιλτον στο πρωτάθλημα GP2 το 2006. Η ανταμοιβή του ήταν να υπογράψει συμβόλαιο οδηγού δοκιμών με τη Renault το 2007, ενώ την επόμενη χρονιά πήρε θέση οδηγού αγώνων στην ομάδα. Δεδομένου, όμως, ότι είχε «ομόσταυλο» τον δις παγκόσμιο πρωταθλητή, Φερνάντο Αλόνσο, ο Πικέ τζούνιορ δυσκολεύθηκε πολύ μέσα στη χρονιά, με το καλύτερο αποτέλεσμά του στη σεζόν να είναι η δεύτερη θέση στη Γερμανία. Η Renault τον κράτησε και για το 2009, αλλά αποχώρησε από την ομάδα και τη Φόρμουλα Ένα πριν από το τέλος της χρονιάς, όταν αποκαλύφθηκαν οι λεπτομέρειες για το περίφημο σκάνδαλο «crashgate» της Σιγκαπούρης (σ.σ. το γκραν πρι του 2008), στο οποίο είχε εμπλακεί απρόθυμα ο Πικέ Τζούνιορ.
Κέβιν Μάγκνουσεν (γιός του πρώην οδηγού των McLaren και Stewart, Γιάν)
Έχοντας σπάσει το μακροχρόνιο ρεκόρ νικών του Αϊρτον Σένα καθ’ οδόν για τον τίτλο στη βρετανική Φόρμουλα 3 του 1994, υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες από τον Γιάν Μάγκνουσεν, όταν «ανέβηκε» στη Φόρμουλα Ένα, με τον Σερ Τζάκι Στιούαρτ -των τριών τίτλων οδηγών- να τον χαρακτηρίζει ως παγκόσμιο πρωταθλητή σε… αναμονή. Όμως, παρά το προφανές ταλέντο του, ο Δανός δεν κατάφερε να αποδώσει τα αναμενόμενα και η καριέρα του στη Φόρμουλα Ένα τελείωσε σε ηλικία 25 ετών, καθώς συγκέντρωσε μόλις ένα βαθμό σε 24 συμμετοχές του με τη McLaren και τη Stewart. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Μάγκνουσεν τζούνιορ ανέβηκε γρήγορα τις αγωνιστικές κατηγορίες, χάρη στις ικανότητες και την ωριμότητά του, αλλά και τη σκληρή δουλειά. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον έφεραν σε καλή θέση, όταν, όπως και ο πατέρας του, έκανε το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα Ένα με τη McLaren. Όμως, ενώ ο Γιάν κατετάγη δέκατος στον «παρθενικό» αγώνα του στο πρωτάθλημα, ο Κέβιν τερμάτισε δεύτερος και έγινε ο πρώτος Δανός στην Ιστορία που ανέβηκε στο βάθρο των νικητών ενός γκραν πρι.
Τζόλιον Πάλμερ (γιός του παλαίμαχου οδηγού της Φόρμουλα Ένα, Τζόναθαν)
Ο Τζόναθαν Πάλμερ «έτρεξε» στη Φόρμουλα Ένα για επτά χρόνια, αλλά συγκέντρωσε μόνο 14 βαθμούς στην καριέρα του με τις Williams, RAM, Zakspeed και Tyrrell. Ο γιος του, Τζόλιον, προήχθη στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού το 2016 με τη Renault. Το καλύτερο αποτέλεσμα του πρωταθλητή του GP2 για το 2014 στην πρώτη σεζόν του στη Φόρμουλα Ένα ήταν η δέκατη θέση στη Μαλαισία. Όμως, η δεύτερη χρονιά του Βρετανού αποδείχθηκε… καταστροφική, με αποτέλεσμα να «κοπεί» από τη γαλλική ομάδα μετά το ιαπωνικό γκραν πρι του 2017.
Μαξ Φερστάπεν (γιός του βετεράνου οδηγού της Φόρμουλα Ένα, Γιός)
Κάποτε ο Γιός Φερστάπεν θεωρήθηκε ως το νέο μεγάλο «αστέρι» της Φόρμουλα Ένα. Όμως, ο Ολλανδός ποτέ δεν μπόρεσε να δικαιώσει τις προσδοκίες και τα καλύτερα αποτελέσματα στην καριέρα του ήταν δύο τρίτες θέσεις (σε Ουγγαρία και Βέλγιο), στη χρονιά-ντεμπούτο του με την Benetton, το 1994.
Ο «Jos the boss», όπως ήταν γνωστός στους Ολλανδούς φιλαθλους που τον ακολουθούσαν σε όλο τον κόσμο, συγκέντρωσε συνολικά 17 βαθμούς σε 106 εκκινήσεις με τις Benetton, Simtek, Footwork, Tyrrell, Stewart, Arrows και Minardi. Από την πλευρά του, ο Μαξ τα έχει καταφέρει καλύτερα από τον πατέρα του, καθώς, οδηγώντας πιο ανταγωνιστικά μονοθέσια από τον Γιός, μετράει μέχρι σήμερα εννέα νίκες, δύο pole position και συνολικά 41 παρουσίες στο βάθρο, ενώ χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μελλοντικός παγκόσμιος πρωταθλητής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φερστάπεν τζούνιορ έγινε στο γκραν πρι Αυστραλίας του 2015 ο νεώτερος οδηγός που εκκίνησε σε αγώνα Φόρμουλα Ένα, ενώ από τότε έχει πάρει τα ρεκόρ για τον νεώτερο «πιλότο» που βαθμολογήθηκε σε γκραν πρι και για τον νεώτερο νικητή σε αγώνα.
