Το μύνημα μιας ξεχωριστής θυσίας

«ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ»
Ειναι πράγματι αξιοσημείωτο πως οι άνθρωποι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές τους δεν καταφέρνουν να νοιώσουν και να δουν την πραγματική αγαπή, δεν καταφέρνουν να αναγνωρίσουν τη θυσία, την αλήθεια που οδηγεί στα μονοπάτια της λύτρωσης και την προσευχή που εισακούεται όταν βγαίνει από πιστά και ειλικρινή χείλη.
Ζούμε σε μια εποχή που το καινούργιο εκκωφαντικά αυτοαναγγέλεται, που οι αλυσίδες της ανθρωπότητας βίαια σείονται που η βία χτυπάει με τερατώδη τρόπο, ο θάνατος μαίνεται η απελπισία φωνάζει.
Μέσα σε αυτό το αλλόκοτο και το τραγικό της ζωής προσπαθούμε να ισοροπησουμε και να ζήσουμε σαν πλάσματα του θεού. Ψαχνουμε το νόημα και την αλήθεια σε πράγματα που δεν μπορούν να μας προσφέρουν παρά μόνο περισσότερη σύγχυση. Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε πως η ζωή μας αποκτά νόημα μόνο όταν απομακρυνόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται από την αφελή προσπάθεια προς μια εγωιστική ευχαρίστηση και θέτομε τον εαυτό μας στην υπηρεσία κάποιου πράγματος.
Ας μη ρωτάμε το μυαλό μας, ας μη ψάχνουμε πίσω την ιστορία του κόσμου.
Η ψυχή μας δε θα μας κατηγορήσει που ενδιαφερθήκαμε τόσο λίγο για την πολιτική, που μίσησαμε τόσο λίγο τους εχθρούς μας, η που τόσο λίγο οχύρωσαμε  τα σύνορα μας.
Αλλά θα μας κατηγορήσει που τόσο συχνά φοβηθήκαμε και τραπήκαμε σε φυγή μπροστά στις απαιτήσεις της, που ποτέ δεν είχαμε αρκετό καιρό να της αφιερώσουμε που την πουλήσαμε για χρήματα ή για κάποιου είδους βόλεμα, που δεν υπερασπίστηκαμε το δίκαιο που δεν διαλέξαμε τη θυσία έναντι του αμέτρου εγωισμού.
Και έτσι έγινε με εκατομμύρια ανθρώπους, και όπου και αν κοιτάξεις βλέπεις ανθρώπους με νευρικά, τυραννισμένα, οργισμένα πρόσωπα γιατί δεν είχαν καιρό παρά μόνο για το ασήμαντο, και αυτή η οδυνηρή κατάσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια προειδοποίηση, μια επίπληξη στο αίμα.
Θα είσαι νευρωσικός κι ένας εχθρός της ζωής -έτσι λέει η ψυχή σου- αν με παραμελήσεις και θα καταστραφείς αν δε στραφείς σε μένα με αγάπη και ευθύνη.
Οχι μόνο οι ανάξιοι και οι αδύναμοι αρρωσταίνουν στις μέρες μας και χάνουν την ικανότητά τους για ευτυχία αλλά μάλλον αυτοί που αξίζουν, που είναι ο σπόρος του μέλλοντος. Αυτοί είναι εκείνοι των οποίων η ψυχή έχει χάσει τη γαλήνη της, που ακόμα αποσύρονται απλά και μόνο από δειλία από τη μάχη ενάντια σε μια ψέυτικη παγκόσμια τάξη και που ωστόσο αύριο ίσως θα πάρουν μέρος σε αυτήν με όλες τους τις δυνάμεις.
Ας προλάβουμε, ας νοιώσουμε το μεγαλείο της θυσίας, την απίστευτη δύναμη της αγάπης.
Ας είναι αυτές οι μέρες, ας είναι η θυσία του Ιησού μας, η ευκαιρία να καταλάβουμε πως η αγάπη είναι το πιο ισχυρό μέσο άμυνας που υπάρχει.
Όλοι οι πόλεμοι κερδίζονται με την αγάπη, δεν υπάρχουν όπλα και δύναμη που μπορεί να αναμετρηθεί μαζί της.
Εάν η αγάπη οδηγεί στη θυσία τότε η ανάσταση είναι ο μοναδικός δρόμος.
Είμαστε ευλογημένοι που για εμάς χαράχτηκε και είναι ανοιχτός ο δρόμος της αναστασης.
Ας αναλογιστούμε τη δύναμή μας και ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ιησού Χριστού.