«Χριστός γεννάται Δοξάσατε, Χριστός, εν Ουρανώ αναδέδεικται».
Mέρες χρονιάρες μέρες γιορτινές για ακόμα μια φορά, εν έτει 2022.
H πλάση θα φορέσει τα γιορτινά της, για να υποδεχτεί τον ερχομό του Θείου Βρέφους, που τόσο ταπεινά γέμισε την φάτνη με τα χνωτισμένα προβατάκια στην αγκάλη της «Πλατυτέρας των Ουρανών» και Παρθένου Παναγίας, με το αστεράκι της Βηθλεέμ να οδηγεί τους Μάγους στον τόπο του Θείου Μεγαλείου.
Μεγάλη η εορτή της Χριστιανοσύνης και κατ’ επέκτασιν των Χριστιανών, όλων ημών που προσδοκούμε, ανέκαθεν αλλά, ιδιαιτέρως αυτές τις άγιες ημέρες, τον ερχομό του Μεσσία, για να ποιήσει τ’ Ωσαννά και το επί γης Ειρήνη.
Είναι, όμως, όντως, έτσι τα γεγονότα τα γήινα και οι καταστάσεις της καθημερινότητας για όλους εμάς.
Πόσο μας αγγίζει η Χρηστότης, η εγκαρτέρησις, η ελπίδα, η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, η εσωτερική γαλήνη και νηφαλιότητα στις μέρες μας.
Πόσο σκύβουμε στις ανάγκες και στον πόνο του διπλανού μας;
Πόσο μας ακουμπά η ευαισθησία μέσα στις ψυχούλες μας, για την ανακούφιση του αρρώστου, του πεινασμένου, του πληγωμένου, του ανάπηρου, του εγκαταλελειμμένου, του αδικημένου, του μη έχοντος και κατέχοντος;
Άραγε, κάναμε το δράμα του διπλανού μας, δικό μας δράμα;
Μήπως όλ’ αυτά τα ερωτήματα που έπρεπε καθημερινά να μας απασχολούν, ακούγονται, βαρύγδουπα και κενού περιεχομένου;
Μήπως ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία και η εγκατάλειψις, όχι μόνον του διπλανού μας αλλά και του ίδιου μας του εαυτού, είναι κυρίαρχο στοιχείο στους καιρούς μας; Και, τι, άραγε, να φταίει αν, τελικά, αποδεχτούμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, έχασε τον προσανατολισμό του και την «πυξίδα» που θα τον αναδείκνυε, σαν άτομο πρότυπο, προς μίμησιν της αγαθότητος του και όχι σαν άτομο προς αποφυγήν.
Συχνά, κατά το παρελθόν, οι Έλληνες, υπήρξαν ένθεοι, έμπλεοι ιδανικών, ηθικής και αξιών, υπηρετώντας και προσφέροντας στην κοινωνία, ως συνεκτικοί κρίκοι, το ύψιστον των δυνατοτήτων και των αγαθοεργιών τους, πολλάκις, μέχρι αυταπαρνήσεως, τιμώντας Χριστόν, Πατρίδα και οικογένεια.
Άραγε, όμως, εκείνη η ανεκτίμητος προσφορά, εξακολουθεί και στις μέρες μας;
Ναι (!) θα λέγαμε, αν αναλογιστούμε ότι ο θεμέλιος λίθος μιας κοινωνίας, ο εθελοντισμός, αποτελεί, μέχρις ενός αξιόλογου βαθμού, ίδιον και χαρακτηριστικόν των Ελλήνων πολιτών. Αυτό, βέβαια, αποτελεί την μίαν πλευρά του νομίσματος.
Δεν μπορούμε, όμως, και δεν μας επιτρέπεται να θριαμβολογούμε, μέχρι τέλους από την άλλη.
Όσοι, που λέει ο λόγος «Χριστούληδες» κι αν γεννηθούν στις μέρες μας, δεν θα έφθαναν για να γεμίσουν τις «παγωμένες» μας ψυχές, που μας θέλουν εγωκεντρικούς, νάρκισσους, απαθείς, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο του διπλανού μας!
Η Χριστεπώνυμος και ανθρωποκεντρική κοινωνία του χθες, που συχνά έφτανε μέχρι αυτοθυσίας, χάριν του πλησίον, υποχώρησε, ατάκτως, στα θέλω και τις επιταγές του χρήματος που σαν κινητήριος δύναμις, αμαυρώνει, καθυποτάσσει και εκμηδενίζει, Ηθικές και Συνειδήσεις που το λάτρεψαν και το έθεσαν προτεραιότητα και αυτοσκοπό.
Αδηφάγο, το «Σύστημα» που το υπηρετούμε ασύστολα κι εκείνο, με τη σειρά του, μας καταταλαιπωρεί, αφάνταστα, μας θέλει δούλους, υποτακτικούς στο άπληστο κυνήγι του πλούτου και της υποτιθέμενης ανάπτυξις, μιας παραγωγικής μάζας, η οποία επιβάλει την φθοροποιό αρχή, «ο θάνατος σου η ζωή μου» και πέραν του συμφέροντος ουδέν.
Μήπως, ο όρος τεχνολογική επανάσταση και ο όρος ανάπτυξη από ενός σημείου και δώθε, λειτουργούν παραπλανητικά κι αποπροσανατολιστικά για τον μέσο όρο των ανθρώπων – πολιτών.
Μήπως η ξέφρενη λειτουργία και εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών, ζημιώνει και παραμορφώνει όλους εμάς, επιταχύνοντας τις λειτουργίες μας και τις δραστηριότητες μας σε μεγέθη, ασυνήθη κι εξωπραγματικά;
Αδήριτος ανάγκη, λοιπόν, προκύπτει να επαναπροσδιορίσουμε πράξεις, ρυθμούς, γεγονότα. Ο παράγοντας άνθρωπος με ό,τι ιδεώδες, ηθικόν και σώφρων στοιχείο, τον επανατοποθετεί στο κέντρο του ενδιαφέροντος αλλά και η δική του ευτυχία, ισορροπία, ψυχική, πνευματική και σωματική, εδώ και τώρα επιβάλλεται να μας απασχολήσει όλους, προϊούσης της Επιστήμης, η οποία Επιστήμη αντί να του απελευθερώσει κάθε παραγωγική δύναμη, τον έχει εγκλωβίσει σε αφύσικα μεγέθη και παρασιτικούς νόμους, διότι επενεργεί κι επιδρά πάνω του, εσωστρεφώς και παραμορφωτικά!
Το πνεύμα, λοιπόν, των Χριστουγέννων, ας επιδράσει αναγεννητικά, λυτρωτικά, επουλώνοντας τις πληγές του σύγχρονου ανθρώπου, ανατάσσοντας τις δημιουργικές του εκείνες δυνάμεις, που θα τον ξαναφέρουν στο κέντρο της ψυχικής και φυσικής ανασυγκρότησης για ν’ αγαπήσει θετικά (και δίχως ίχνος εγωισμού) πρώτα τον εαυτό του, αλλά πριν και πάνω απ’ όλα τον Δημιουργό του Σύμπαντος, τον Θεάνθρωπο Υιό του, τον Χριστό μας, κατόπιν τον πλησίον και τέλος την φύση που τόσο ασύστολα, στο βωμό του κέρδους, την βίασε, παραμορφώνοντας κάθε κανόνα χρηστής αντιμετώπισης και υγιούς χρήσης!!
Και ας θυμηθούμε πώς ξεκινάει το τροπάριο της Γεννήσεως του Χριστού μας:
«Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως…»
Καλά Χριστούγεννα.
Ευτυχές το 2023.
