Είναι γεγονός ότι πάντοτε οι ευρωεκλογές στη χώρα μας μετατρέπονται σε εθνικές εκλογές. Αποτελούν ένα κριτήριο για την πορεία των πολιτικών δυνάμεων και την απήχησή τους στο εκλογικό σώμα. Αν είναι θετικό το εκλογικό αποτέλεσμα, πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους κι αν είναι αρνητικό προσπαθούν να μειώσουν την αποτυχία τους, διακηρύσσοντας ότι είναι… ευρωεκλογές. Θυμίζουν… φοιτητικές εκλογές!
Παρόλα αυτά οι Λαοί την Ευρώπης θα κληθούν να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους για το ευρωκοινοβούλιο. Ένα ευρωκοινοβούλιο χωρίς εξουσίες, που εκφράζει τη συνάθροιση ανθρώπων σ’ ένα θεσμό που δεν έχει ισχυρούς δεσμούς με τους λαούς της Ευρώπης. Ένα τεχνητό κατασκεύασμα με τους Ευρωπαίους κλεισμένους σ’ ένα φαύλο κύκλο και τον πολίτη της Ευρώπης να μην έχει καμιά επιβολή πάνω στην τεράστια τεχνοκρατική μηχανή. Ένας θεσμός που δεν έχει πείσει τους λαούς της Ευρώπης. Και δεν τους έχει απαλλάξει από τον φόβο και την ανάγκη. Δεν το έχει πετύχει. Γιατί αυτοί οι θεσμοί που λειτουργούν στην Ευρώπη δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν τις αιτίες που γεννούν την ανάγκη και τον φόβο. Τα μηνύματα των ευρωεκλογών δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν τους υπευθύνους για να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για τη δημιουργία της Ευρώπης των λαών. Για μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, του αντιφασισμού. Μια τέτοια Ευρώπη οραματίσθηκαν οι εμπνευστές της Ευρωπαϊκής ιδέας και του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης. Ο Μονέ και ο Σουμάν, ο Ντε Γκόλ και ο Βίλι Μπραντ, ο Μιτεράν και ο Μπερλινγκονέρ. Στην Ευρώπη περιμέναμε να γίνει συνείδηση πως κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να βρει τη λύση του στον πόλεμο.
Και όμως σήμερα η “ειρήνη” στην Ευρώπη στηρίζεται στην ισορροπία του τρόμου. Έχει στο κέντρο της ένα μακροχρόνιο πόλεμο που μπορεί να οδηγήσει σε θερμοπυρηνικό πόλεμο και να καταστραφεί η Ευρωπαϊκή ήπειρος.
Και όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν βοηθά στην ειρήνευση του τόπου της. Αντί να στέλνει μηνύματα ειρήνης, στέλνει όπλα και δισεκατομμύρια για να συντηρείται αυτός ο πόλεμος. Το ιερατείο της Ευρώπης το καθορίζει ο Γαλλογερμανικός άξονας οικονομικών συμφερόντων. Η Ευρώπη δεν προχωρεί σωστά. Έτσι έχουν οδηγήσει τους λαούς στη δημιουργία φασιστικών μορφωμάτων. Τα κοινωνικά προβλήματα στις χώρες της Ευρώπης είναι η αιτία που στις εκλογές αυτές θα δούμε μια πανίσχυρη ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Αυτή λοιπόν η Ευρώπη δεν έχει μέλλον.
Ξεκίνησε την ενοποίηση της από το τέλος και όχι από την αρχή. Δεν ξεκίνησε με την πολιτική ένωση της, αλλά με την οικονομική. Μια ενέργεια που δεν εκπορεύθηκε από την πίστη της Ευρωπαϊκής ιδέας, αλλά από τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών κρατών και της οικονομικής ολιγαρχίας. Και για να ικανοποιηθεί αυτός ο στόχος γρηγορότερα θεσμοθέτησαν το ευρωπαϊκό νόμισμα. Ένα νόμισμα που επέφερε κοινωνική καταστροφή στους οικονομικά αδύνατους λαούς και ιδιαίτερα στους λαούς του νότου. Έχουν “πήξει”, αυτές οι χώρες από τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη. Στη χώρα μας πριν ενταχθούμε στο ευρωπαϊκό νόμισμα το 2002 το δημόσιο χρέος ήταν 100 δισ. δολάρια. Σήμερα φθάνει στα 420 δισ. ευρώ!
Το δε ιδιωτικό χρέος έχει φθάσει στα 400 δισ. ευρώ!
Δυστυχώς, σήμερα κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν μιλά για την πολιτική ένωση των Ευρώπης. Λες και ο στόχος της Ενωμένης Ευρώπης τελείωσε με την οικονομική ένωση. Η Ευρώπη χωρίς την πολιτική της ένωση δεν μπορεί να σταθεί ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις. Δεν μπορεί να ΄χει τη δική της φωνή. Ούτε με τον ένα, ούτε με τον άλλο.
Έτσι όπως πορεύεται η Ευρώπη, οδηγείται σαν ένα ακυβέρνητο σκάφος, προς την καταστροφή. Κατάφερε να γίνει παρακολούθημα των ΗΠΑ και εχθρός της Ρωσίας. Τις επιπτώσεις μιας τέτοιος πολιτικής τις πληρώνει σήμερα με την οικονομική και ενεργειακή κρίση.
Αυτή λοιπόν η Ευρώπη δεν έχει μέλλον!
Μακάρι το Ευρωκοινοβούλιο να αποτελούσε ένα θεσμό για την αλλαγή πορείας της Ευρώπης. Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Έχει μετατραπεί σε εστία δράσης 25.000 λομπιστών ή μεσιτικών γραφείων, που έχουν πέσει σαν “ακρίδες” πάνω στα όργανα λήψης αποφάσεων για να προωθήσουν οικονομικά συμφέροντα. Έτσι λοιπόν έχουν οδηγήσει την Ευρώπη στην ανυποληψία, τη φθορά και τη διαφθορά (σκάνδαλο Κατάρ).
Όλοι αυτοί οι λόγοι έχουν συμβάλλει στη μικρή συμμετοχή των Ευρωπαίων πολιτών στις ευρωεκλογές. Στη χώρα μας αν δεν επικρατούσε πολιτική πόλωση και δεν έπαιρναν χαρακτήρα εθνικών εκλογών, η συμμετοχή του λαού μας θα ήταν μικρή.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Είναι γνωστό ότι αυτές οι εκλογές σε 2 μήνες, αφορούν την εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρωβουλή. Όμως οι πολιτικές δυνάμεις τις έχουν μετατρέψει σε εθνικές εκλογές. Λες και να πρόκειται να στείλουμε βουλευτές στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Με την πορεία λοιπόν που έχουν πάρει οι πολιτικές δυνάμεις της Χώρας θα μετρήσουν τη δύναμη τους στο εκλογικό σώμα. Αυτό θα ισχύσει το βράδυ των εκλογών. Το κυβερνητικό κόμμα έχει προχωρήσει παραπάνω. Έχει ταυτίσει την ψήφο των Ελλήνων, με την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο τον αρχηγού του. Αυτό μας είπαν. Κάθε ψήφος στο κυβερνητικό κόμμα θα αφορά τον… αρχηγό του!
Το διακύβευμα των ευρωεκλογών αλλού αρμενίζει. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης στον αρχηγό της Ν.Δ. Να λοιπόν γιατί οι ευρωεκλογές δεν αποτελούν μια ευκαιρία για να συζητήσει ο λαός το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Μ’ αυτές λοιπόν τις θέσεις, το κυβερνητικό κόμμα ξεκινά τον προεκλογικό του αγώνα με το περσινό 41%. Πάνω σ’ αυτό το ποσοστό θα γίνει κριτική το βράδυ των εκλογών.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κι αυτά ταυτισθεί με το εκλογικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα συμβάλλει στη μετεκλογική πορεία τους. Γνωρίζουν ότι η λαϊκή βάση τους περιμένει ανακατατάξεις στα κόμματα της κεντροαριστεράς, με μοναδικό στόχο τη δημιουργία μιας ενιαίας προοδευτικής κυβερνητικής παράταξης. Τη λαϊκή τους βάση πολύ λίγο την απασχολεί αν θα ΄ναι 1-2 μονάδες πιο μπροστά το ένα ή το άλλο κόμμα. Αυτό που την απασχολεί είναι ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Αυτό που καρτερικά αναμένει είναι όχι αν ο Κασσελάκης ή ο Ανδρουλάκης θα ΄ναι δεύτερος, αλλά η δημιουργία μιας προοδευτικής κυβερνητικής πρότασης, που αποτελεί στοιχείο της ομαλής πορείας της Δημοκρατίας. Ο λαός μας έχει διδαχθεί από την πολιτική ιστορία της χώρας. Γνωρίζει ότι μόνο η ενότητα αυτών των δυνάμεων δημιουργεί κυβερνητική προοπτική. Αυτό συνέβη το 1964 με την Ε.Κ και το 1981 με το ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία αυτών των πολιτικών δυνάμεων έχει ευθύνες. Η αποστολή των πολιτικών είναι να υπηρετούν το συμφέρον της κοινωνίας. Ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν ότι προσφέρουν υπηρεσίες στη δημοκρατική παράταξη, όταν επικροτεί αλληλοσπαραγμός στις τάξεις της. Και μάλιστα όταν η διαφορά του πρώτου από το δεύτερο κόμμα είναι περίπου 20 μονάδες!
Πολλοί μας λένε ναι να γίνει η ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά ποιος θα ηγηθεί, που όλοι θέλουν την αρχηγία; Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει αδιέξοδο. Όταν προκύψει κάτι τέτοιο, ο λαός είναι εκείνος που θα δώσει διέξοδο.
Ο τρόπος λοιπόν υπάρχει. Η πολιτική βούληση αναζητείται. Η εκλογή της ηγεσίας μπορεί να γίνει όπως ακριβώς γίνεται τα τελευταία χρόνια με την εκλογή των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων. Θα κληθούν τα μέλη των δύο κομμάτων της Κεντροαριστεράς και θα επιλέξουν τον ηγέτη της παράταξης. Είναι λοιπόν καθήκον και υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας να ανταποκριθεί στη βούληση της λαϊκής βάσης.
Ο πολιτικός δεν πρέπει να ασκεί πολιτική για χάρη του ιδίου, αλλά πρέπει να διατίθεται στην υπηρεσία της χώρας. Πρέπει να προσαρμόζει την πολιτική του προς την κοινή γνώμη
και μάλιστα όταν δεν έχει παραπλανηθεί.
Τα μηνύματα λοιπόν των Ευρωεκλογών με τον χαρακτήρα που έχουν λάβει, θα επηρεάσουν πολύ τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και λίγο την Ευρώπη χωρίς κοινωνικό πρόσωπο. Αρκεί βέβαια να μην παραποιήσουν αυτά τα μηνύματα. Η λαϊκή βούληση δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί και να ενταχθεί στην κομματική ιδιοτέλεια. Γιατί εκφράζει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας. Και δεν δέχεται ούτε παρερμηνείες, ούτε παραμορφώσεις, ούτε μεταμορφώσεις.
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων
