» Πολιτική, δημοκρατία, χειραφέτηση
Jacques Ranciere, Γάλλος φιλόσοφος, ομ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris 8
Εκδόσεις: ΠΕΔΙΟ 2009, Μετάφραση – επίμετρο: Βίκυ Ιακώβου
Δεύτερη ανάγνωση μετά τα γεγονότα της “Χρυσής Αυγής” και τις συλλήψεις της ηγεσίας και παραηγεσίας της για παραβάσεις – προκλήσεις εντός και εκτός Κοινοβουλίου που δημιούργησαν από καιρό αδικαιολόγητη – προκλητική αταξία και βία.
Με κινδύνους για τη δημοκρατική κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική τάξη και στην κοινωνική ισορροπία σε όλη τη χώρα.
Με υποστήριξη από αυτό το κόμμα που έτυχε στις τελευταίες εκλογές ενός αυξημένου εκλογικού ποσοστού από αντίδραση χιλιάδων ψηφοφόρων που έριξαν ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι στην απογοήτευσή τους από τη σήψη της Δημοκρατίας και από τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές που ακολουθήθηκαν.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ
Ομως αυτό το κόμμα μετέτρεψε αυτή την πολιτική του δυνατότητα σε μια συνεχή αγριότητα, προκλητικότητα και παραπλανητική κοινωνικότητα για να δημιουργηθεί μια διαρκής αντιδημοκρατική παραβατικότητα, η οποία ήταν εκτός της κοινοβουλευτικής τάξης, ακόμα και της συνταγματικής νομιμότητας και της ουσιαστικής λειτουργίας της Δημοκρατίας. Με δημιουργία ενός εξωκοινοβουλευτικού ξεπερασμένου παλαιού και νεο-ναζιστικού μηχανισμού που λειτούργησε με συνεχή βία, αντί να συμβάλει με δημιουργική δημοκρατική συμμετοχή εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Τόσο για την αντιμετώπιση της δημιουργηθείσας οικονομικής κρίσης της χώρας, με δραματικές επιπτώσεις σε βάρος του λαού, αλλά και για την ανόρθωση της δημοκρατίας μας από την πολύχρονη φθορά και διαφθορά που τη μάστιζε…
Ομως, παρά τη δημοκρατική κρίση της αντιπροσωπευτικής και εμποροκρατικής δημοκρατίας μας, η οποία μέσα στη σημερινή κρίση μας γίνεται πιο ευάλωτη με καταστάσεις αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολίτες έχουμε ύψιστο χρέος να ελαχιστοποιήσουμε “το μίσος για τη δημοκρατία” γιατί αυτή είναι η δύναμη που πρέπει σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, να παλέψει ενάντια στην επιβολή ενός και μόνο νόμου – κυριαρχίας, που διαβρώνει και καταργεί τη μοναδική ουσία τους, όταν δεν είναι παραδημοκρατία. Οπως έγινε με ένταση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και όπως γίνεται και στην Ευρώπη και στον κόσμο το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου Ζακ Ράνσιερ το παρουσιάζουμε λόγω του ενδιαφέροντός του στην παρούσα συγκυρία που η δημοκρατία μας απειλήθηκε νεοναζιστικά. Αλλά και από τη δημοκρατία που δεν είναι δημοκρατία.
Η βάναυση προσβολή της δημοκρατικής λειτουργίας του ελληνικού Κοινοβουλίου, έκδηλα και απαράδεκτα για ένα κοινοβουλευτικό κόμμα (εν προκειμένω της “Χρυσής Αυγής”) δημιούργησαν έναν διαρκή πολιτικό σάλο ως σήμερα. Παράλληλα, όμως, η κοινοβουλευτική ομάδα, αυτού του κόμματος στην εκτός Βουλής πολύμορφη αντιδημοκρατική δραστηριότητά του, πολιτευτών και πολιτικών καθοδηγητικών μελών του, δημιούργησαν μια πρωτοφανή κοινωνική αναστάτωση με συνεχείς προκλήσεις και παραβιάσεις της δημοκρατικής ευταξίας. Η οποία είχε υποκατασταθεί με συνεχείς παραβιάσεις των αρχών και αξιών τους από τους φορείς αυτού του ολοκληρωτικού κόμματος που με κοινοβουλευτικό μανδύα δημιούργησε ένα σκοτεινό αντιδημοκρατικό μηχανισμό παραπολιτικής δράσης. Η οποία όμως αλλοίωσε τρομοκρατικά τη δημοκρατική πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή στην ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και σε όλες, περίπου της περιφέρειες της χώρας. Για να κατηγορηθούν εισαγγελικά με πολλές δικογραφίες σε βάρος τους ως πολιτική οργάνωση που αποτελούσε μεγάλη απειλή για τη δημοκρατική ζωή και ελευθερία με κατευθυνόμενη βία.
Με τελευταίο μοιραίο για τη δημοκρατική τάξη συμβάν τη δολοφονία του νέου στο Κερατσίνι. Αυτό τούτο όμως το τραγικό γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για άμεση κινητοποίηση όλων των υπηρεσιών ασφαλείας και δικαιοσύνης για μια αποφασιστική αντιμετώπιση όλων των ενεχόμενων πολιτικών (βουλευτών και εξωκοινοβουλευτικών) στελεχών και καθοδηγητών του κόμματος της Χρυσής Αυγής.
ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ
Με κατάληξη την επιχείρηση σύλληψης και δικαστικής αντιμετώπισής τους το Σάββατο 28-9-2013. Με αναστάτωση σε όλη τη χώρα, αλλά με συναίνεση όλων των κομμάτων και όλων των θεσμικών φορέων για την αντιμετώπιση της παραπολιτικής βίας που προσπάθησε να επιβάλει στον πολιτικό και τον κοινωνικό βίο της χώρας. Το ακροδεξιό αυτό κόμμα που επωφελήθηκε από τη βαθιά δυσαρέσκεια των ελλήνων πολιτών για τα συμβαίνοντα δεινά στη χώρα για να τους δώσει ένα αυξημένο ποσοστό διαμαρτυρίας κατά της μνημονιακής πολιτικής κυβερνώντων και συγκυβερνώντων κομμάτων.
Τα οποία διαχειρίστηκαν την ελληνική οικονομική κρίση με επικυριαρχία των κερδοσκόπων, την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και την ουσιαστική προτεκτοροποίηση της χώρας.
ΑΝΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΒΑΡΒΑΡΩΣΗ
Οπου, μαζί με όλα αυτά, προστέθηκε και η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αθλιοκρατία του ακραίου αυτού κόμματος, το οποίο αντί να συμβάλει σε μια ουσιαστική πολιτική και κοινωνική ανάταση για την αντιμετώπιση της κρίσης, επέλεξε την οδό της αντιδημοκρατικότητας, της βίας, της πρόκλησης και της εγκληματικής ύβρεως. Με ένα βαθύ “μίσος για τη δημοκρατία” όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου του Γάλλου φιλοσόφου Jacques Ranciere (Ζακ Ράνσιερ) που εκδόθηκε στα ελληνικά το 2009 από τις εκδόσεις “Πεδίο” σε μετάφραση της Βίκυ Ιακώβου.
Ο συγγραφέας αυτού του σημαντικού βιβλίου είναι ένας σημαντικός σύγχρονος φιλόσοφος, ομ. καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris 8 και έχει γράψει πολλά έργα για την πολιτική, τη χειραφέτηση, την έννοια της κριτικής και πολιτικής της Παιδείας, της αισθητικής κ.λπ.
Για να προτείνει μια ριζοσπαστική ερμηνεία της σχέσης ανάμεσα στη φιλοσοφία, την πολιτική και τη δημοκρατία.
ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΛΘΕΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Τα περιεχόμενα του βιβλίου “το μίσος για τη δημοκρατία” είναι τα εξής: Εισαγωγή και 1) Από τη νικηφόρο δημοκρατία στην εγκληματική δημοκρατία, 2) Η πολιτική ή ο χαμένος ποιμένας, 3) Δημοκρατία αβασίλευτη πολιτεία, αντιπροσώπευση…, 4) Οι λόγοι ενός μίσους και πολιτική δημοκρατία χειραφέτηση (συνέντευξη του Ζ.Ρ. στη Βίκυ Ιακώβου).
Στο συμπυκνωμένο κείμενο της έκδοσης αναφέρεται ότι: «Χθες ακόμη, ο επίσημος λόγος αντιπαρέθετε τις αρετές της Δημοκρατίας στη φρίκη του ολοκληρωματισμού, ενώ οι επαναστάτες αποδοκίμαζαν τις επιφάσεις, εν ονόματι μιας πραγματικής δημοκρατίας που επρόκειτο να έλθει. Η εποχή αυτή έχει πλέον παρέλθει. Ενώ ορισμένες κυβερνήσεις επιδίδονται στην εξαγωγή της δημοκρατίας με την ισχύ των όπλων. Παράλληλα, η ιντελιγκέντσια δεν σταματά να ανιχνεύει, σε όλες τις όψεις της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής, τα μοιραία συμπτώματα του “δημοκρατικού ατομικισμού” με συνεχή λαίλαπα εξισωτισμού».
Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ
Με μυθοπλασία του κυρίαρχου λαού (που ποτέ δεν ήταν κυρίαρχος) που έχει, όμως ως έναν βαθμό χρησιμεύσει ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην κυβερνητική λογική και στις πολιτικές πρακτικές που είναι πάντα πρακτικές διαίρεσης του λαού που είναι συμπληρωματικός προς εκείνον που καταγράφεται στο σύνταγμα, αντιπροσωπεύεται στο σύνταγμα, αντιπροσωπεύεται από τους βουλευτές ή ενσαρκώνεται στο κράτος.
Αλλά τη ζωτικότητα των Κοινοβουλίων την έχει τροφοδοτήσει και στηρίξει η εξωκοινοβουλευτική ή αντικοινοβουλευτική δράση, που καθιστά την πολιτική πεδίο αντιφατικών επιλογών οι οποίες παραπέμπουν όχι μόνο σε αντίθετες μεταξύ τους γνώμες, αλλά και σε αντίθετους μεταξύ τους κόσμους.
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΠΛΟΥΤΟΥ – ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
Για να είναι αυτή ακριβώς η συγκρουσιακή ισορροπία που αμφισβητείται εκ νέου σήμερα. Με αποδοκιμασία της εδραίωσης του συναινετικού τρόπου θέασης, φορέας του οποίου είναι η λογική του ολιγαρχικού συστήματος. Με την πραγματικότητα αυτή να αποκαλείται οικονομία: Με άλλους όρους απεριόριστη εξουσία του πλούτου, ως απαράκαμπτη πραγματικότητα του κόσμου και του μέλλοντός του… Με κατάργηση των ορίων που επιβάλλουν τα έθνη στην απεριόριστη επέκταση του κεφαλαίου. Με την ολιγαρχική συμμαχία του πλούτου και της επιστήμης να απαιτεί σήμερα όλη την εξουσία και να αποκλείει τη δυνατότητα διαίρεσης και πολλαπλασιασμού του λαού. Με τη διαίρεση που εκδιώκεται από το επίπεδο των αρχαίων να επιστρέφει παντοχόθεν.
ΟΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΜΕΝΩΝ
Κυρίως, να επιστρέφει με την άνοδο των κομμάτων της ακροδεξιάς. Με τους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς, με την πολλαπλότητα αγώνων που αρνούνται την παγκόσμια οικονομική αναγκαιότητα, για την οποία επαίρεται η συναινετική τάξη προκειμένου να αμφισβητήσει εκ νέου (βλέπε δικά μας χάλια με τα μνημόνια) τα συστήματα υγείας, συνταξιοδοτήσεις και εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και με τη χρήση και κατάχρηση των εκλογικών συστημάτων που παρέχει μονόδρομους λύσεων που επιβάλλουν τόσο στους κυβερνώντες όσο και στους κυβερνωμένους με απρόβλεπτες όμως επιλογές των τελευταίων.
Οπως έγινε και την περίπτωση του ακροδεξιού κόμματος της “Χρυσής Αυγής” η οποία στις τελευταίες εκλογές κέρδισε (όπως αναφέραμε ήδη στο κείμενό μας) ένα ποσοστό που την κατέστησε κοινοβουλευτικό κόμμα προοπτικής λόγω της ψήφου διαμαρτυρίας κατά των συγκυβερνώντων κομμάτων μας συναίνεσης αποδοχής της μνημονιακής καταστροφικής για τη χώρα και τον λαό πολιτικής…
ΠΑΡΑΝΟΗΣΕ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗ
Χωρίς να διακρίνουν οι ηγετικοί, παραηγετικοί και επαιρόμενοι οπαδοί της “Χρυσής Αυγής” πως ό,τι “λάμπει δεν είναι χρυσός”, αλλά μπορεί να είναι φλόγα φωτιάς να κάψει την αφροσύνη που εκδηλώθηκε από αυτό το κόμμα εντός και εκτός Βουλής…
Οι οποίοι επενδύθηκαν την ξεπερασμένη ναζιστική ιδεολογία. Μια ιδεολογία η οποία κατά τον φιλόσοφο καθηγητή Ζακ Ράνσιερ (σελ. 126 του βιβλίου του “Το μίσος για τη δημοκρατία”) δεν συνιστά επαρκή αιτία, εφόσον είναι μια ιδεολογία αντιδραστική, που εναντιώθηκε σε ό,τι έμοιαζε την εποχή εκείνη να χαρακτηρίζει τη νεωτερική κίνηση της ιστορίας – τον ορθολογισμό του διαφωτισμού, τα δικαιώματα του ανθρώπου, τη δημοκρατία κ.ά.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Με αποτέλεσμα τότε και σήμερα (σελ. 130)… “Η δημοκρατία να είναι κατ’ αρχάς αυτή η παράδοξη συνθήκη της πολιτικής. Αυτό το σημείο όπου κάθε νομιμότητα έρχεται αντιμέτωπη με την απουσία έσχατης νομιμότητας, με την εξισωτική ενδεχομενικότητα που υποστηλώνει την ενδεχομενικότητα της ίδιας της ανισότητας. Για να είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο η δημοκρατία δεν μπορεί να πάψει να την καλεί το μίσος, ιδιαίτερα σήμερα. Με μίσος (μέσα από το τέμενος της δημοκρατίας τη Βουλή και έξω από αυτό) κατά της δημοκρατίας από την παραφροσύνη της Χρυσής Αυγής, που έγινε μαύρη. Αλλά και με καταστροφή της δημοκρατίας, εν ονόματι του κορανίου, εν ονόματι του ουρανίου, εν ονόματι του πετρελαίου, εν ονόματι του δικαίου πολέμου και εν τέλει εν ονόματι της ίδιας της Δημοκρατίας για την επιβολή της «δημοκρατικής – αντιδημοκρατίας» (πολιτικής, επιστημονικής, κοινωνικής, οικονομικής)”.
ΓΥΜΝΗ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ
Στο τέλος του βιβλίου του ο Ζακ Ράνσιερ λέει ότι: “Η δημοκρατία είναι γυμνή στη σχέση της με την εξουσία του πλούτου… Ομως η δημοκρατία δεν είναι ούτε μορφή διακυβέρνησης που επιτρέπει στην ολιγαρχία να βασιλεύει εν ονόματι του λαού ούτε η μορφή κοινωνίας την οποία ρυθμίζει η εξουσία του εμπορεύματος. Είναι η δράση που ακατάπαυστα αποσπά από τις ολιγαρχικές κυβερνήσεις το μονοπώλιο της δημόσιας ζωής και από τον πλούτο την παντοδυναμία πάνω στις ζωές των ανθρώπων… αλλά το να κατανοήσουμε τι σημαίνει δημοκρατία πρέπει να αποκηρύξουμε την πίστη στη συλλογική νοημοσύνη που παράγεται από ένα σύστημα κυριαρχίας. Μια πράξη που μπορεί να προκαλέσει φόβο και μίσος σε όσους έχουν συνηθίσει να ασκούν την πολιτική του αλάθητου…
Γι’ αυτό η σημερινή θωρακισμένη δημοκρατία μας μετά την αποδυνάμωση πολιτικών και κοινωνικών κινδύνων εναντίον της οφείλει άμεσα να αποκαθαρθεί από τους ψευτοτρομοκράτες και τους δυνάστες που την απειλούν.
