Το μυστικό έαρ

Το χνούδι του μεσημεριού πλέει στο φως ενός ανυπόμονου καλοκαιριού. Που αναζητά τους ορίζοντες. Ένα κομπολόι από  σκέψεις, μετράνε τις ευχές του είναι. Ώρες που ακροβατούν. Γαλήνη που ακροβατεί στο απύθμενο του νου. Και ύστερα οι αρχαίοι απορούν. Πως το καινούργιο επιμένει να ξανάρχεται σα παλιός γνώριμος. Σκαρφαλώνεις στους μύθους όταν δεν έχεις που αλλού να περπατήσεις. Σκαρφαλώνεις στο “είναι” όταν έχουν χαθεί οι σέρτικοι καπνοί του “μη είναι”. Πρόσφορο στη χαρά, το άγγιγμα. Το μοίρασμα έστω και ενός ψίχουλου καθημερινότητας είναι η γέννηση του ονείρου. Η γέννηση είναι από μόνη της εκπλήρωση. Ενός ‘’όλου’’  που μοιράστηκε στα επιμέρους τμήματά του και δόθηκε στη ψυχή. Το πέρας του απείρου. Το πέρας του δρόμου. Το δέλεαρ του Έρωντα στο καταμεσήμερο της σιωπής. Που φλυαρεί. Και ένα θρόισμα της ύπαρξης, να το χα’ι’δεύει. Τατουάζ ανεξίτηλο στον ώμο της νύχτας, το φως. Το μειδίαμα ενός πόνου που χάνεται στην ηδυπαθή αγκαλιά του γαλάζιου, στο χάδι του Άνεμου. Τα βήματα συντονίζονται με τους χτύπους της καρδιάς του φωτός. Που ακροβατεί στο μυστικό Έαρ. Που δεν θέλεις κανείς να μάθει ότι είναι δικό σου. Ότι αναδύθηκες από τις αβύσσους και περιπλανιέσαι. Στις ευχές σου. Που φοβόσουν να τις επικαλεστείς. Όταν ήσουν στο βαθύ άλικο. Που χάνονταν στο γαλάζιο. Που χάνονταν μέσα στην λαμπρότητα ενός νιογέννητου κβάζαρ. Τόσο φωτεινού, όσο το τέλος, πριν σβήσει. Κι απομείνει μόνο η σκοτεινή αδερφή του φωτός. Η νύχτα που περιπλανιέται κάτι νιογέννητα καλοκαίρια. Αναζητώντας τους θεούς. Αναζητώντας τους δαίμονες. Αναζητώντας την ευχή. Βλέμμα που σκοτώνεται στα πέρατα. Βλέμμα που σκοτώνεται, για να δεις καλύτερα. Κι η σιωπή ακροβατεί στο ηδύ και στο ατελεύτητο. Μια έφηβη σιωπή που ερωτεύεται τις θύελλες. Που βγαίνουν στο χαμόγελο των αβύσσων. Στους ναούς που βρίσκονται σε χέρια βαρβαρικά. Κάθε που νυχτώνει. Κάθε που χάνεσαι. Στο δικό σου μυστικό Έαρ.