Το μοναχικό ζεϊμπέκικο της θύμησης

Μοναχικό ζεϊμπέκικο, η σκέψη σου. Στην ανεμοδαρμένη ψυχή μου. Μόνη της χορεύει. Με ένα σβησμένο τσιγάρο αντάμα. Κι είναι ότι ξέρουμε, ένα τίποτα. Κι ότι δε ξέρεις, δε το φοβάσαι. Διδάσκεται ο φόβος. Μα με την αψηφισιά του γεννιάσαι. Κι είναι μιά φτωχή ευτυχία που νιώθω. Ταπεινή. Με μυρωδιά από βρεγμένο ρετσίνι μετά τα πρωτοβρόχια. Και μετά τη πρωτοσιγαλιά. Περασμένων νέφελων. Και γρατσουνισμένων ”εγώ”. Κι η μοναξιά, δεν είναι μοναξιά πιά. Είναι ότι ένας βιγλάτορας νιώθει. Ανεμοδαρμένος. Μα με ένα χαμόγελο, σαν νιογέννητος ανθός. Που σε πείσμα των καιρών, ανθίζει. Όταν έρθει με το καλό, η ώρα του. Και δεν τον νοιάζουνε, μήτε οι καλοί καιροί, μήτε οι κακοί. Πάνω σε πλάτωμα του νου, εσύ κάθεσαι. Σα γερακίνα χαμένη. Στην πάχνη των λογισμών μου. Οι λύκοι αλιχτούνε. Μα είναι οι δικοί μου λύκοι πιά. Και δεν τους φοβάμαι. Μετά από χρόνια είδα ξανά, της καταιγίδας το χαμογελαστό φως. Να μου φωτίζει των σκοταδιών μου τα μονοπάτια. Καθώς κοιμήθηκα με το λιόγερμα. Και ξύπνησα το μεσονύχτι. Κι ήταν ο ύπνος αυτός, που μου έφτανε για της ζωής το όνειρο. Κι η γερακίνα μου, χορεύει το μοναχικό της ζεϊμπέκικο. Μέσα στην ομίχλη που κατέβηκε από τα όρη. Που τα ξαναβρήκα. Σα θυμίαμα σε χέρια παιδικά. Που δεν ξέρουν πώς, μα ξέρουν το γιατί. Κι είχε μάζωξη ο νους μου. Από όλους όσους είναι πια φευγάτοι. Κι ήρθαν όλοι τους. Μαζί με τον ψίθυρο του φθινοπώρου. Κι η αλαζονεία των καιρών, γελοία φαίνεται. Μπροστά στο υπέρτατο κάλος. Των καπνισμένων μου Αγίων. Δεν ξέρω πώς να στο πώ. Μα νιώθω να ζω σε ερημικό ξωκκλήσι. Παρέα με όλα τα αόρατα. Και μόνο τα πουλιά φαίνεται να με καταλαβαίνουν. Και φτερουγίζουν. Με την ωραιότητα της απλότητάς τους. Πάνω από τα ρυθμικά βήματα. Ψυχής και νου ερημικού. Σε όρη ψηλά. Γιατί τα πιό ψηλά όρη είναι και τα πιό ταπεινά. Καθώς κρύβουν το κυνήγι των αοράτων. Που στόχο με έχουν βάλει. Καθώς κάθομαι στο κάστρο. Και χορεύω. Το μοναχικό ζεϊμπέκικο της θύμησης.