Ακριβό χελιδόνι, μοναχό,
έξω από το σμήνος,
έξω από την αγέλη.
Εαρινό χελιδόνι της αποδημίας,
μ’ ένα λευκό σταυρουδάκι στο λαιμό,
για την πίστη.
Μ’ ένα κλωνί βασιλικού στο ράμφος,
για την ελπίδα.
Μ’ ένα μικρό τριαντάφυλλο στα δάχτυλα,
για την αγάπη.
Χελιδόνι του μοναχού,
του οδοιπόρου,
του μόνου στο κελί, στο πλήθος,
στο όνειρο,
του ναυαγού στο δάκρυ της γης.
Φτερούγες χελιδονιού οι μοναχοί,
στο κάλεσμα του σήμαντρου,
του βαθέος όρθρου ο κάματος,
εωθινό της καινούριας μέρας.
Φτερωτές υμνωδίες,
στο μακρινό ξωκλήσι,
σε μιαν αόρατη μπαγκέτα συντονισμένες,
ευλογητός αεί ο λόγος της ερημιάς.
Λοιποί ευλαβείς μετέχοντες,
καθένας στο στασίδι της σιωπής,
η ελιά με την αέναη μνήμη
κάτω απ’ τον ίσκιο της,
το αγιόκλημα αγκαλιά στο τριαντάφυλλο,
ο μικρός βασιλικός αγάλλεται
μέσα στην ευωδιά του
κι οι φτωχικές εικόνες,
να κρατούν το ίσο.
Όλα στην προσμονή,
το νάμα εξ’ ουρανού
και το δώρο κάποιου απρόσμενου επισκέπτη.
Εκείνο,
το μοναχό χελιδόνι,
το ακούραστο.
Εκείνο,
το ακριβό χελιδόνι,
το ακοίμητο.
Σ’ όποιον το βλέπει, μια ρομφαία
περιμένει το χέρι του
και μια φωλιά την καρδιά του!…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με την ευκαιρία της ψηφιακής έκδοσης της νέας ποιητικής συλλογής “ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ”, του εκλεκτού λογοτέχνη ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ, το αφιερωματικό ποίημά μου… Ευχές εγκάρδιες, για πολλά και καλά ταξίδια στα “ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ”, με ούριους ανέμους. Καλή συνέχεια Βαγγέλη, με τη χαρά της δημιουργίας, στην ποιητική και όχι μόνο, πορεία σου!…
