Το μπουκέτο

Το μόνο ορατό είναι αυτό που δεν θέλεις να δεις
Γιάννης Ρίτσος

Στον πιο πολυσύχναστο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια, ανάμεσα σε εκατοντάδες επιβάτες και φύλαξη υποτίθεται του σταθμού,  έγινε το αδιανόητο.
Δύο νεαροί, αφού έριξαν κάτω ένα σταθμάρχη, άρχισαν να τον χτυπούν ανηλεώς.
Τέτοια βιαιότητα, τέτοιο μίσος από δύο εφήβους. Μένει άφωνος κανεις.
Δεν βρέθηκε κανείς να παρέμβει. Οι δύο νεαροί έφυγαν ανενόχλητοι, κρυπτόμενοι και με τη βοήθεια οργάνου της τάξεως, όπως απεκαλύφθη. Τους έκανε παρατήρηση λέει μέσα στο βαγόνι επειδή είχαν τα πόδια τους πάνω στο κάθισμα -οι Ελληναράδες- και δεν φορούσαν μάσκα.
Αλλά αυτοί ισχυρίζονται ότι, όταν τους ρώτησε αν είναι συμπεριφορά αυτή και αν έτσι κάνουν και στο σπίτι τους και απάντησαν καταφατικά, τους απάντησε ωραίο σπίτι. Και σωστά.
Έλα όμως που αυτοί το θεώρησαν  σαν προσβολή!! Λοιπόν τι συμβαίνει εδώ; Τον γρίφο τον λύνει η συνέντευξη της μάνας στα κανάλια.
Λέει ο Άρης Αλεξάνδρου: Με τις λέξεις να είσαι πολύ προσεκτικός, όπως είσαι ακριβώς με ένα βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.
Ομως η μάνα τους είπε: Τα προσέβαλε τα παιδιά μου  και ο μεγάλος του τράβηξε ένα μπουκέτο!! θαυμάστε λεξιλόγιο…
Είναι ακριβώς μία λέξη, Argo, που όμως συμπυκνώνει και ορίζει μία ολόκληρη κουλτούρα. Αυτή της αυτοδικίας, του τσαμπουκά, της ασέβειας της απρέπειας, της αντικοινωνικότητας, αλλά και της απαιδευσιάς και της έλλειψης αρχών και αξιών.
Αυτή είναι η παιδαγωγία των νεαρών απ’ ό,τι φαίνεται. Μπορούμε να το συμπεράνουμε από μία λέξη που όμως αποδίδει το οικογενειακό σύμπαν που μεγαλώνουν αυτά τα παιδια.
Αλλά και παρακάτω ο πατέρας! Αυτός μάζευε χαρτιά, πιστοποιητικά και πτυχία των παιδιών για να μας δείξει ότι είναι καλά παιδιά, παιδιά διαμάντια! Λες και τα πτυχία στις μέρες μας μας κάνουν ανθρώπους.
Πέρασε πια ο καιρός και η εποχή που ένας γείτονας μου, ο μπάρμπα-Κώστας, όταν γυρίζαμε μεσημέρι κατάκοποι από τον ποδαρόδρομο που καθημερινά κάναμε να πάμε  στο Γυμνάσιο της διπλανής κωμόπολης μας έλεγε: Να μάθετε γράμματα για να γίνετε άνθρωποι.
Σήμερα τα παιδιά παίρνουν πτυχία για να βρουν μία θέση εργασίας όχι για να “γίνουν Άνθρωποι”.
Άλλωστε οι ανθρωπιστικές επιστήμες είναι σε παρακμή.
Αλλες είναι οι συγχρονες προτεραιότητες.
Ο παιδαγωγικός και ο παιδευτικός ρόλος της Εκπαίδευσης έχει χαθεί.
Τυχαία άραγε;