Την απόλυτη τραγική φιγούρα του Οιδίποδα, που τυφλωμένος από το ίδιο του το χέρι καταλήγει στην Αθήνα απέδωσε αριστοτεχνικά και πριν λίγες μέρες ο Δημήτρης Καταλειφός, σε μια παράσταση που δικαίως θεωρείται η παράσταση του φετινού καλοκαιριού.
Ο «Οιδίπους επί Κολωνώ» κατάφερε άνετα να γεμίσει ασφυκτικά το θέατρο της Ανατολικής Τάφρου και να είναι για ακόμα μια φορά sold out, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο πραγματικά μεγάλος ηθοποιός, ακόμα και αν δεν είναι τηλεοπτικός αστέρας, έχει τη μαγική ικανότητα να γεμίζει τα θέατρα και να συγκινεί όλες τις ηλικίες.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκευά, απογείωσε το αρχαίο κείμενο (η μετάφραση είναι της Χρύσας Προκοπάκη και του Θάνου Τσακνάκη) δίνοντας του ιδιαίτερο παλμό και «νεύρο» κάθε λεπτό.
Το αγαπημένο παιδί της μοίρας, εκείνος που δεν φοβήθηκε να τα βάλει με τη Σφίγγα και να λύσει το αίνιγμα της ζωής, περιπλανάται κατατρεγμένος, διωγμένος από την ίδια του την πόλη, ξένος σε ξένα μέρη, περιφρονημένος πρόσφυγας ακόμα και από τους γιους του, ζητώντας τελικά από τον Θησέα να τον δεχτεί στην Αθήνα. Ως «αντίδωρο» θα του προσφέρει ένα μυστικό, που θα χαρίσει στην πόλη αιώνια μακροημέρευση.
Με τη σοφία των χρόνων, την οδύνη της γνώσης, την εμπειρία μιας ολόκληρης ταραχώδους ζωής, ο Οιδίποδας στέκεται ανήμπορος σωματικά, πανίσχυρος όμως πνευματικά, μπροστά στον Θησέα – τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, που αποδίδει τον μετρημένο ηγέτη της Αθήνας- και τον παρακαλεί να τον δεχτεί και να φροντίσει τις κόρες του. Ο Θησέας, επικαλούμενος τους νόμους της πόλης, και τις προσταγές για φιλοξενία των θεών, σεβόμενος την ηλικία και τα βάσανα του Οιδίποδα, δέχεται τις ικεσίες του.
Εξαιρετική η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, στο ρόλο της Ισμήνης, αισθαντική, εύθραυστη, συμπονετική, σπαρακτική. Μια αιθέρια παρουσία, “σπασμένη” από τη μοίρα και το πεπρωμένο. Υπέροχη και η Αγγελική Παπαθεμελή στον ρόλο της Αντιγόνης που έμοιαζε σαν κάθε κυτταρό της να «ανασαίνει» κάθε στιγμή τον ρόλο. Το γυναικείο στοιχείο, οι τραγικές κόρες και αδελφές ταυτόχρονα του Οιδίποδα, ήταν από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης.
Ο Μάξιμος Μουμούρης στον ρόλο του Πολυνείκη και ο Χρήστος Σαπουντζής στον ρόλο του Κρέοντα ήταν οι «σκοτεινές» φιγούρες που επιχειρούσαν ακόμα και στο τέλος της ζωής του άλλοτε κραταιού ηγέτη της Θήβας να τον απαξιώσουν, να τον χειραγωγήσουν, να τον εκμεταλλευτούν.
Υπέροχος ο Νίκος Νίκας ως ξένος και μέλος του χορού, κινήθηκε με ιδιαίτερη στιβαρότητα και σιγουριά, ξεχωρίζοντας αισθητά. Πολύ καλός ο Γιώργος Νούσης ως άγγελος που έφερε τα εκτός σκηνής τεκταινόμενα στη σκηνή.
Υποδειγματικά δεμένος ο χορός, υπέροχα συγχρονισμένος και «καλοδουλεμένος» με τους Γιώργο Φριντζηλα, Νίκο Δερτιλή, Γιώργο Μπούτσικα, Πάνο Αποστολόπουλο, ΑντωνηΑντωνιάδη και Πάρι Παρασκευαϊδη να πλαισιώνουν με τον καλύτερο τρόπο τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η Λίλη Πεζάνου (σκηνικά και κοστούμια) «έντυσε» τον Οιδίποδα με τρόπο τέτοιο που ο θεατής έχει τη βεβαιότητα ότι βλέπει επί σκηνής πραγματικά έναν ταλαιπωρημένο γέροντα, με ρημαγμένο κορμί, στη δύση της ζωής του. Οι εμπνευσμένοι φωτισμοί του πάντα ευρηματικού Λευτέρη Παυλόπουλου συνέβαλλαν ώστε οι θεατές να γίνουν μύστες σε μια ιστορία, που μπορεί να μην έχει την πλοκή και τις ανατροπές του Οιδίποδα Τύραννου, είναι ωστόσο βαθιά φιλοσοφική και πάντα επίκαιρη.
Ποιο ήταν το μυστικό που τελικά αποκάλυψε ο Οιδίποδας προτού πεθάνει στον Θησέα; Ποια ήταν τα τελευταία του λόγια; Ο ίδιος ο Οιδίποδας δεν θέλησε να αποκαλυφθεί το μυστικό σε άλλον κανέναν, παρά μόνο στον ηγέτη της Αθήνας και –όταν θα έφτανε η ώρα- στους διαδόχους του. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως το μυστικό αυτό θα πρόσφερε αιώνια μακροημέρευση στην πόλη. Ίσως ο Οιδίποδας προσέφερε στον Θησέα ως ευχαριστώ και ως τελευταία πράξη της ζωής του το συμπύκνωμα της βαθιάς του γνώσης και εμπειρίας. Ισως πάλι να προσέφερε κάτι πολύ πιο απλό, αλλά τρομακτικά σημαντικό. Τη σοφία ενός ανθρώπου που αναμετρήθηκε με το τέρας που όλοι φοβούνταν, το νίκησε, αποθεώθηκε και τελικά κατακριμνήστηκε και εκδιώχθηκε. Τη βεβαιότητα πως η ζωή είναι πάντοτε απρόβλεπτη, και πως μόνο με ηθικές αρχές και αξίες αξίζει κανείς να τη ζει.
