Μια από τις μεγαλύτερες αυταπάτες αλλά και παραπλανήσεις της διεθνούς κοινής γνώμης, από την πλευρά ορισμένων ψευδοσυμμαχικών μιλιταριστικών κύκλων, είναι ότι το σημερινό ΝΑΤΟ «προασπίζει την ενότητα και την ασφάλεια της ευρωπαϊκής ηπείρου».
Αλλά η χειρότερη παραπλάνηση είναι εκείνη, σύμφωνα με την οποία, όποιος από τους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες (περίπτωση Εμμανουέλ Μακρόν) διακηρύσσει την ανάγκη λειτουργίας ευρωπαϊκού συμφώνου Άμυνας και Ασφάλειας, «υπονομεύει την άμυνα και την ενότητα του δυτικού κόσμου…».
Αυτή την παραπάνω επιεικώς αφελή, αλλά και υβριστική γνώμη, τη διατυπώνουν εργολαβικά τόσο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, όσο και ο συχνά ενεργών, ως Πόντιος Πιλάτος Γενς Στόλτενμπεργκ, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ.
Όμως η αλήθεια είναι άλλη και άλλοτε επιμελώς αποκρύπτεται και άλλοτε με ιταμότητα αυτοαποκαλύπτεται. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
1) Το ΝΑΤΟ, από την ίδρυσή του (04.04.1949) έως το 1990-91, λειτούργησε ως αντίπαλο δέος του μετέπειτα αντίρροπου κομμουνιστικού Συμφώνου της Βαρσοβίας (14.05.1955).
2) Και οι δύο αυτοί αμυντικοεπιθετικοί συνασπισμοί, λειτούργησαν όχι μόνον στα χρόνια του μετά το 1943 ψυχρού πολέμου, αλλά και σε θερμοπολεμικές συρράξεις εκτός του Ευρωπαϊκού χώρου (Κορέα, Βιετνάμ), σε συνεργασία βεβαίως με τις αντίπαλες δυνάμεις του ανατολικού και δυτικού μπλοκ, στην Ασία.
3) Όμως, με την αυτοκατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1990-1991) και την αυτοδιάλυση των κομμουνιστικών καθεστώτων, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου (09.11.1989), το ΝΑΤΟ όφειλε να αυτοδιαλυθεί, εκχωρώντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τις καθαρώς αμυντικές υποχρεώσεις.
Μάλιστα σήμερα, στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μολονότι έχουν θεσμοθετηθεί και είναι στελεχωμένοι με πολλούς υπαλλήλους, περίπου 4 ευρωπαϊκοί οργανισμοί αμιγώς ευρωπαϊκής Άμυνας και Ασφάλειας, εν τούτοις οι οργανισμοί αυτοί ευρίσκονται σήμερα σε πλήρη αδράνεια. Και αυτό, σύμφωνα με το ολιγαρχικό δόγμα: «Αρχηγού παρόντος (ΝΑΤΟ) πάσα αρχή παυσάτω»!
Τα τείχη της ντροπής
Όσο για το εάν και κατά πόσο το σιαμαίο αδελφάκι του αμερικανικού Πενταγώνου, δηλαδή το ΝΑΤΟ περιφρουρεί την ασφάλεια και την ενότητα των συμμάχων του, στον Ευρωμεσογειακό χώρο, πρόκειται για έκδηλη πλάνη που την επιβεβαιώνουν:
α) Η επί 43 χρόνια διατήρηση του τουρκικού τείχους του αίσχους, που το ύψωσαν τα τουρκικά στρατεύματα (Αττίλας 1 και 2) το 1974-1975 στη μαρτυρική Κύπρο. Ενώ το τείχος του Βερολίνου έπεσε αμέσως μετά την αυτοκατάρρευση του ανατολικού μπλοκ (9-10 Νοεμβρίου 1989) απεναντίας, το τείχος που χωρίζει την ελεύθερη Κύπρο από τα κατεχόμενα, διατηρείται επί 43 χρόνια, με την ανοχή του ΝΑΤΟ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και το χειρότερο: Η παράνομη εισβολή και κατοχή του 38% της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε με … «συμμαχικά» όπλα του ΝΑΤΟ! Δηλαδή από μια Τουρκία η οποία παραμένει διαρκώς, έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως κράτος που έχει μηδενική σχέση με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα της Δημοκρατίας και της τήρησης των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
β) Ο μόνος Οργανισμός που έπραξε το καθήκον του, ως θεματοφύλακας της ειρήνης και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, στο Κυπριακό, είναι ο ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού αυτού με περίπου 15 ψηφίσματά του:
– Καταδικάζει την Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κυπριακή Δημοκρατία.
– Υποχρεώνει (αλλά χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα) την εκκένωση της μεγαλονήσου από τα τουρκικά «συμμαχικά» στρατεύματα.
– Δεν αναγνωρίζει το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος.
Η μόνη λυσιτελής ενέργεια, για τον τερματισμό αυτής της αλητείας, θα ήταν η αποβολή της Τουρκίας από τους κόλπους του ΝΑΤΟ. Και μάλιστα, μετά από προηγούμενη προειδοποίηση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ότι η μη συμμόρφωση της Άγκυρας στην προειδοποίηση αυτή θα ενεργοποιούσε τη δυναμική επέμβαση του ΝΑΤΟ, για την εκκένωση της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής και κατοχής.
Παρ’ όλα αυτά, η αδιαφορία της ΕΕ και περισσότερο του ΝΑΤΟ έχουν αποθρασύνει τον εξ ιδιοσυγκρασίας θρασύδειλο Ερντογάν, σε σημείο που ν’ αποκαλεί τον τουρκικό μιλιταρισμό «απελευθερωτή» της Κύπρου και τα κατεχόμενα της μεγαλονήσου, ως ΤΔΒΚ (Τουρκική δημοκρατία της βόρειας Κύπρου)!
Η αλεπού
Και όμως ο Γενς Στόλντεμπεργκ, ο άλλοτε λαοπρόβλητος πρωθυπουργός της Νορβηγίας (2000-2001 και 2005-2013) και πρόεδρος του Εργατικού κόμματος της χώρας τους, μεταπηδώντας στο αξίωμα του γεν. γραμματέα του ΝΑΤΟ, παραδόξως παρεβίασε τους κανόνες της ισότιμης μεταχείρισης των κρατών-μελών του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Έτσι, έφτασε στο σημείο να περιφρονεί την Ελλάδα ερωτοτροπώντας επιπλέον και με Σκοπιανούς και Αλβανούς αλυτρωτικούς. Προπαγανδίζει αντιδεοντολογικά ακόμη και με αμοραλιστικές μεθόδους, την ένταξη στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων και της Αλβανίας, όπως με προκατασκευασμένες εν κρυπτώ συμφωνίες. Έστω και αν αυτές οι «συμφωνίες» ναρκοθετούν τα εθνικά απαραβίαστα συμφέροντα μιας υποδειγματικής συμμάχου όπως η Ελλάδα. Έστω και αν υποδαυλίζουν ενδοβαλκανικές συρράξεις, άκρως επιζήμιες για την ασφάλεια και την πρόοδο της ίδιας της ΕΕ.
Προσωπικά εκτιμώ, ότι το να ανέχεται η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, να την χειραγωγούν με παρόμοιες παρεμβάσεις και συναλλαγές, οι οποιοιδήποτε νεο-σατράπες, αυτό ισοδυναμεί με ασυγχώρητες εθνικές μειοδοσίες κολάσιμες με τον πιο σκληρό και ανελέητο τρόπο.
Κοντολογίς, η απρόσμενη αυτή μετάλλαξη του γεν. γραμματέα του ΝΑΤΟ σε πράκτορα αναταραχής στην εκ παραδόσεως πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων, αυτό λοιπόν το φαινόμενο μας παραπέμπει στο θυμοσοφικό λαϊκό ρητό «Τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι», ο εστί μεθερμηνευόμενον: Μη επεμβαίνεις στις διαφορές των άλλων, ή «μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν»!
Ντε Γκολ-Κων. Καραμανλής έτσι αποχώρησαν από το ΝΑΤΟ
Ο Εμμανουέλ Μακρόν, είναι ο δεύτερος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά τον Σαρλ ντε Γκολ, που αμφισβήτησε το ρόλο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Μάλιστα, ο Ντε Γκολ αποφάσισε στις 21 Φεβρουαρίου 1966 την αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, υποχρεώνοντας μάλιστα 37.000 νατοϊκούς στρατιώτες και πολιτικούς υπαλλήλους να εγκαταλείψουν τη Γαλλία και να ξηλωθούν οι πανάκριβες νατοϊκές βάσεις μέχρι την 1η Απριλίου 1967.
Ο Ντε Γκολ, επιπλέον, σε τόνο πολεμικού τελεσιγράφου απαγόρευσε, από την 1η Ιουνίου 1967, τη διέλευση νατοϊκών αεροσκαφών από τον γαλλικό εναέριο χώρο. Σύμφωνα με το τελεσίγραφο, όποιο νατοϊκό αεροπλάνο θα περνούσε, χωρίς άδεια από τις γαλλικές αρχές, πάνω από τη Γαλλία, θα χαρακτηριζόταν εχθρικό και θα καταρρίπτονταν χωρίς δισταγμό.
Μετά από θυελλώδεις διαβουλεύσεις, η έδρα του ΝΑΤΟ μεταφέρθηκε στις Βρυξέλλες, στις 16 Οκτωβρίου 1967. Πέρασαν αρκετά χρόνια και μόνον στις 11 Μαρτίου του 2009 ο τότε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί ανεκοίνωσε επίσημα την επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ… Μάλιστα ο ίδιος δεν δίστασε να διατάξει φονικές αεροπορικές επιδρομές, με όπλα του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, στις 20 Μαρτίου 2011!
Ο Ντε Γκολ συνεπύκνωσε την ιστορική αυτή απόφαση στο σκεπτικό, ότι «η πλήρης άσκηση της εθνικής κυριαρχίας στη Γαλλία ήταν αδύνατο να επιτευχθεί όσο υπήρχαν ξένες δυνάμεις στο έδαφός της»!
Ανάλογη απόφαση, για την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, έγινε στις 14 Αυγούστου 1974, από την οικουμενική κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή, ως απάντηση για την τουρκική εισβολή, στην Κύπρο, από τον τουρκικό Αττίλα.
Σ’ ένα λακωνικό ανακοινωθέν της τότε κυβέρνησης τονιζόταν: «Το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία, από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης, κατά της Κύπρου. Επομένως, το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό, για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί ν’ αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του…».
Σήμερα και επί δεκαετίες, τα τουρκικά μαχητικά αλωνίζουν προκλητικά τον ελληνικό εναέριο χώρο, Τούρκοι υψώνουν την ημισέληνο στα Ίμια και απειλούν τουρκοποίηση πέντε μεγάλων νησιών του Αιγαίου. Και όλα αυτά με τις πλάτες του ΝΑΤΟ!
