Ογδόντα τρία χρόνια από την επική µάχη της Κρήτης και ουσιαστικά δεν έχουµε ούτε ευπρόσιτο µουσείο ούτε µνηµείο, και σίγουρα ούτε θα αποκτήσουµε.
Με όλο τον σεβασµό και την εκτίµηση προς τον ναύαρχο κ. Μανιουδάκη, που πολλά του οφείλουν τα Χανιά, καταθέτω και εγώ την άποψή µου για το υπάρχον στη Συκολιά και για το τι θα έπρεπε να έχει επιδιωχθεί.
Πάντα, κατά την άποψή µου, µα και αρκετών συµπολιτών που το έχω συζητήσει, παλαιότερα, έγιναν δύο λάθη. Μπορούσε να γίνει ένα µνηµείο συµβολικό σε αυτόν τον χώρο, όπως αυτό που υπάρχει αλλά όχι το κεντρικό µνηµείο. Ο προγραµµατισµός για “συγκρότηµα” ήταν το µεγαλύτερο λάθος. Συνεδριακούς χώρους έχουµε αρκετούς. Εκεί θα πραγµατοποιούνταν µια φορά, ίσως, τον χρόνο συνέδριο; Όπως και ο µουσειακός χώρος. Όπως αναφέρει ο κ. Μανιουδάκης ήδη είναι βανδαλισµένος ο χώρος. Θα έπρεπε να υπάρχει φύλαξη επί 24ώρου βάσεως και σοβαρή δαπάνη για προσωπικό συντήρησης και εξυπηρέτησης του συνεδριακού χωρίς λόγο.
Το µνηµείο έπρεπε να είναι µέσα στην πόλη, π.χ. στην πλατεία Νέων Καταστηµάτων, µε ένα σύµπλεγµα από Κρητικό αγωνιστή, Έλληνα στρατιώτη, καθώς και Άγγλο, Αυστραλό και Νεοζηλανδό. Θα το έβλεπαν οι νεότεροι Χανιώτες και οι επισκέπτες και κάτι θα µάθαιναν. Σε τηλεοπτικό σταθµό Ηρακλείου θαυµάσαµε το σχετικό µνηµείο µέσα στην πόλη µε τη δόξα σαν κοπέλα να σµιλεύει τα σχετικά µε τον αγώνα αυτό.
