“Το νησί των Σκλάβων” και τα ελαττώματα του ανθρώπου

Το Σάββατο 3 Νοεμβρίου παρακολούθησα μία θεατρική παράσταση προβληματισμού πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. “Το νησί των σκλάβων”.
Aφέντης και δούλος, αφέντισσα και δούλα, βρίσκονται ναυαγοί σ’ ένα νησί, όπου κατοικούν πρώην δούλοι (μετά από ένα ναυάγιο δικό τους ή των προγόνων τους, ζουν εκεί όπου δεν υπάρχει πλέον ο θεσμός της δουλείας).
Αφέντης και αφέντισσα υποχρεώνονται να παίξουν τον ρόλο του δούλου όχι από τιμωρία αλλά για να αποκτήσουν την ελευθερία τους εσωτερικά αλλά και για να ζήσουν στο νησί.
Έτσι υπαγορεύουν οι νόμοι. Δούλος και δούλα υποδύονται τους αφέντες. Γρηγορότερα οι πρώην δούλοι αποδιώχνουν το ρόλο του αφέντη απ’ ότι οι πρώην αφέντες το ρόλο του δούλου. Στο νησί των πρώην σκλάβων μαθαίνουν και οι τέσσερις να μην αρέσκονται στους ρόλους των αφεντάδων και των δούλων. Τότε έρχεται η “απελευθέρωσή τους” από την ομηρεία στο νησί! Πλοίο των πρώην δούλων ως ανταμοιβή θα τους μεταφέρει στην πατρίδα τους. Όμως καθ’ οδόν προς την πατρίδα οι αφεντάδες διεκδικούν τον ρόλο του αφέντη.
Μία παράσταση προβληματισμού, η οποία παραπέμπει στο σήμερα, όπου τα παιδιά των αφεντάδων έπαιξαν τον ρόλο του αριστερού σωτήρα (ναυάγιο, αριστερή συμπεριφορά και μόλις πήραν την εξουσία έγιναν πάλι αφέντες).
Η κωμωδία ταξιδεύει από την Γαλλία του 1725, βουτηγμένη στις αρχές του Διαφωτισμού, τότε που ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ δημοσίευσε το κοινωνικό συμβόλαιο, και έρχεται στις μέρες διαπραγματευόμενη την άσκηση εξουσίας από τον άνθρωπο πάνω στον άνθρωπο.
Η παράσταση ανέβηκε στο Ωδείον Χανίων από την “Θεατρική Ομάδα “4””, σε σκηνοθεσία Ρούσσας Μαρκάκη.