Το Νόμπελ Ειρήνης να δοθεί στους νησιώτες κι εθελοντές που σώζουν ζωές

Είναι κάποιες φορές που τα πολλά λόγια περισσεύουν. Μιλούν τα γεγονότα από μόνα τους.
Xιλιάδες οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο που μπαίνουνε εδώ και πολλούς μήνες σε μια βάρκα για να βρούνε τη σωτηρία, την ελευτερία τους στον έξω κόσμο. Οι κίνδυνοι μεγάλοι και οι πνιγμένοι πολλοί.
Κι ήτανε ένα φουρτουνιασμένο πρωινό, με τα καΐκια αραγμένα να περιμένουν στα παράλια της Μυτιλήνης, εκεί κάπου Εφταλού ή Σκάλα Συκαμιάς. Οι ντόπιοι ψαράδες διορθώνανε τα δίχτυα τους και περιμένανε να κοπάσουν οι ανέμοι, να ανοιχτούνε στο αρχιπέλαγος για ψάρεμα.
Άξαφνα, είδανε μια φουσκωτή βάρκα, μια να χάνετε στα μανιασμένα κύματα, μια να ξαναβγαίνει κι όλο να πλησιάζει. στην ακτή. Απάνω, παστωμένοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, πρόσφυγες, μεγάλοι στην ηλικία, αλλά και παιδιά. Πολλά παιδιά, που κινδύνευαν να πνιγούν.
Ένας ασπρομάλλης ψαράς, ο μπάρμπα Θανάσης, είδε την επερχόμενη τραγωδία, δε σκέφτηκε τα εβδομήντα του χρόνια, παράτησε τα δίχτυα του, τινάχτηκε απάνω, έκανε το σταυρό του κι αψηφώντας τους κινδύνους, ρίχτηκε στην παγωμένη θάλασσα. Να σώσει ένα παιδί που πνιγότανε. Κι ως αγωνιζότανε θαρραλέα, γύρισε προς τη στεριά κι αλλοπαρμένος, έσυρε δυνατή φωνή να τον ακούσουν κι άλλοι, να πάρουν από το δικό του κουράγιο, να τρέξουν κι αυτοί.
– Τα μουρέλια, μωρέ να σώσουμε, τα μουρέλια, φώναζε δυνατά.
Πήρε ο αγέρας την κραυγή, την πήγε στα ουράνια, στεριές και θάλασσες έσκισε, γιγάντωσε, έφτασε ως τα πέρατα της οικουμένης.
Τ’ ακούσανε σε μέρη μακρινά ευαίσθητες ψυχές, πήρανε την απόφαση και με πίστη στην αλληλεγγύη, τρέξανε αγωνίστηκαν όλοι μαζί και συνεχίζουν, νησιώτες κι εθελοντές, να αγωνίζονται και να σώζουν ζωές. Με θυσίες, με κίνδυνο πολλές φορές και της ζωής τους. Χωρίς κανένα, μα κανένα, προσωπικό, υλικό κέρδος.
Από την αρχή της προσφυγικής κρίσης, ψαράδες, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, δασκάλοι, κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου, άνοιξαν την αγκαλιά τους και τα σπίτια τους στους ταλαίπωρους πρόσφυγες που προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο.
Είναι εκεί μέρα και νύχτα, με παγωνιά και καύσωνα, για να προσφέρουν στεγνά ρούχα, νερό, φαγητό και στέγη.
Με τις πράξεις τους, κατάφεραν να πνίξουν το φόβο και τον ρατσισμό σε ένα κύμα ανθρωπιάς που άγγιξε όλο τον πλανήτη.
Δακρύζουμε κι εμείς μπρος την ηρωική προσπάθεια τους, κι από τα μετόπισθεν, κάνουμε, ή, πρέπει να κάνουμε, ό,τι μπορούμε.
Και να. Τώρα, έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία να τους το ανταποδώσουμε.
Ζητάμε να τους απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης.
Μέχρι τούτη την ώρα που σας γράφω, έχουν ξεπεράσει τις τριακόσιες χιλιάδες οι υπογραφές μας που το απαιτούμε από τη Σουηδική κυβέρνηση.
Μπορείς κι εσύ, φίλε μου, αν έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο, να ψηφίσεις στο Avaaz avaaz@avaz.org.
Το δικαιούνται.
*gkamvysellis@yahoo.gr