Μέσα ή έξω; Εντός των τειχών της ψυχιατρικής κλινικής ή έξω, στον «φυσιολογικό» κόσμο; Ή μέσα-έξω και τούμπαλιν; «ΠΟΥ ανήκω εγώ τελικά;»
Κάποιος που κάποτε στην ζωή του έχει νοσήσει με ψυχική ασθένεια σίγουρα θα έχει σκεφτεί το παραπάνω, «Που ανήκω εγώ τελικά;» Έχοντας βιώσει εγκλεισμό ή όχι!
Είναι μια νοερή γραμμή που διαχωρίζει τους δυο κόσμους. Δεν την βλέπουμε, δεν την ακουμπάμε, δεν την αγγίζουμε κι όμως γίνεται πολύ έντονα αισθητή ανάμεσα στους εκπροσώπους των δυο αυτών κόσμων. Είναι πες οι διαφορές στην ιδιοσυγκρασία, οι διαφορές στο παρουσιαστικό, αφού οι «ψυχικά ασθενείς» είναι συχνά πιο αμελής σε εμφάνιση αδιάφοροι ίσως ως προς τα καθώς πρέπει στην ένδυση, στον ρουχισμό. Δεν το καταλαβαίνουν συχνά οι ίδιοι όμως ένας αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί εύκολα να το δει.
Αλλιώς τρώνε, αλλιώς πίνουν, διαφορετικά περπατάνε, κοιτάζουν και τοποθετούνται σε οποιαδήποτε συζήτηση κι αν βρεθούν να παίρνουν μέρος. Είναι η ευαισθησία που τους διακατέχει και τους συνεπαίρνει!
Είναι μια γ ρ α μ μ ή που πρέπει να μας κρατάει μακριά τους, παγωμένους και μπερδεμένους όσον αφορά στους ίδιους ή σπάζοντας την γραμμή αυτή θα έπρεπε να έχουμε μια αγκαλιά ανοιχτή για όλους αυτούς που τις περισσότερες φορές άδικα ταλαιπωρούνται εφόσον οι ίδιοι είναι θύματα των «στραβών» οικογενειακών περιβαλλόντων τους;
Θύματα κακής παιδαγωγικής, λειψής αγάπης, ανώριμων και ανεύθυνων γονιών ή ελλιπώς καταρτισμένων; Τ ι φταίνε οι ίδιοι και θα πρέπει όλοι εμείς οι «υγιείς» να τους στήνουμε στην γωνία πυροβολώντας τους;
Μια αγκαλιά να τους χωρά κι ακόμα παραπάνω, μια αγκαλιά που θα τους λέει «είμαι εδώ», «σε ακούω, σε νιώθω, σε νοιάζομαι». Ένα βλέμμα ζεστό, γεμάτο συμπόνια και κατανόηση θα ήταν ότι πρέπει. Όμως η κοινωνία μας φοβική, έχει μάθει να «ξερνάει» το διαφορετικό, χρειάζεται να εκπαιδευτούμε εμείς οι άνθρωποι για να αφομοιώσουμε ότι παρεκκλίνει του κανόνα, του συνηθισμένου. Και πότε θα γίνει αυτό αν όχι Τ Ω Ρ Α; Ή μάλλον χθες… έπρεπε ήδη να είχε συμβεί!
Υπάρχουν, όμως «ασθενείς» που από μόνοι τους κατηγοριοποιούνε τους εαυτούς τους και τους βάζουν σε κουτάκια. Μόνοι τους απερίφραστα λένε «πρέπει να μας φερόσαστε διαφορετικά», «εμείς πονάμε, εμείς περνάμε δύσκολα.» Όπως και σε όλες τις διαφορετικές ομάδες, κατά την γνώμη μου, αυτό θα πρέπει να το απορρίπτουμε σαν θέση και ποτέ να μην τηρούμε αυτή την στάση απέναντι τους. Τους καθηλώνει περισσότερο και τους κάνει όντως ανήμπορους.
Ποτέ να μην τους λυπηθούμε με τον τρόπο που αυτοί οι ίδιοι απαιτούν. Και, γενικά, η οποιαδήποτε απαίτηση θα πρέπει να ακυρώνει όλη την στάση ζωής τους. Δεν είναι κάτι που θα έπρεπε καν να θεωρείται προιόν προς εκμετάλλευση των άλλων ανθρώπων αλλά μέσον για να έρθουμε πιο κοντά, με έναν τρόπο πιο ανθρώπινο.
Είναι και κάτι πλάσματα όμως, που ποτέ δεν παραπονέθηκαν, ποτέ δεν θέλησαν μια διαφορετική θέση στις καρδιές μας, παρά μόνο αυτή που τους αναλογεί. Κερδίζουν με «το σπαθί» τους την θέση τους στην ζωή μας, δεν επιθυμούν μια συμπεριφορά και αντιμετώπιση διαφορετική από εκείνη των υπολοίπων. Αυτά είναι πλάσματα όμορφα που ο Θεός τα έχει πλάσει με όλη τα χρώματα της γης. Πασχίζουν να καταφέρουν ότι και οι υπόλοιποι από εμάς, στην δουλειά και στην προσωπική τους ζωή και είναι κάτι που κάνουν επειδή οι ίδιοι δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν όντα ενός κατώτερου Θεού, και δ ε ν είναι, παρόλο που αντικειμενικά οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι πολλαπλάσιες, λόγω των φαρμάκων που παίρνουν και των παρενεργειών τους.. Παντού και πάντα προσπαθούν πολλαπλάσια και για το μόνο για το οποίο καίγεται η καρδούλα τους είναι να έχουν ίσο μερτικό στην ζωή που τόσο αγαπούν και ποτέ δεν θα εκμεταλλεύονταν την παραμικρή ευκαιρία για επίδειξη ή για να προκαλέσουν την λύπηση ή για να κερδίσουν Ε Υ Κ Ο Λ Α και αναίμακτα την θέση στο βάθρο της καρδιάς ή της ζωής μας. Και χαίρονται, χαίρονται με πράγματα μικρά που εμείς δεν σπουδαιολογούμε επειδή τα παίρνουμε ως δεδομένα. Ένα όμορφο δειλινό και η καρδιά τους φτερουγίζει από χαρά, εκείνοι είναι που συναντάνε τον Θεό.. η καρδιά τους ξέρει!!Είναι τόσα τα εμπόδια μέσα στην μέρα τους που η παραμικρή ευχαρίστηση τους φαίνεται «μάνα εξ ουρανού».
Τι λέτε; Θα θέλατε ένα τέτοιο άτομο συνοδοιπόρο στην ζωή σας , φίλο ή συγγενή..πώς θα νιώθατε; Δεν θα ήταν η υπερηφάνεια εκείνη που θα κυριαρχούσε στην καρδιά σας για αυτά τα άτομο που τόσο προσπαθούν; Δεν θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς που βαριόμαστε εύκολα, τεμπελιάζουμε και παραιτούμαστε τόσο εύκολα καμιά φορά;
Η πραγματική αρρώστια δεν είναι αυτή που τυχαία αποκτούμε και την «πολεμάμε» αλλά η αρρώστια μιας ψυχής και η διαστρέβλωση ενός νου που θεωρεί δεδομένα συναισθήματα και σχέσεις λόγω της «ατυχίας» τους και προσπαθούν με όση δύναμη έχουν να μας παρασύρουν σε ένα τούνελ αυτό-λύπησης και ανημποριάς. Αυτή είναι η πραγματική αρρώστια χωρίς εισαγωγικά…
