Ήταν λέει μέσα μου ένα κλουβί, τεράστιο, με αλυσίδες τυλιγμένο, με κλειδαριές χωρίς επάνω κλειδιά. Καθώς μέσα μου το έβλεπα που χώραγε στο μικρό μου εαυτό, τρόμαξα, πανικοβλήθηκα, σε απόγνωση βρέθηκα, γιατί στο κλουβί μέσα ήταν όλα τα θεριά και μεταξύ τους αλληλοσπαράζονταν, φοβήθηκα πως τα σπλάχνα μου θα φάνε.
Ήτανε μια τίγρης, ήταν και μια γάτα. Ήταν ένα λιοντάρι και ένας αρουραίος που κατάτρωγε κρυφά. Ήτανε και ο αετός που ήθελε να πετάξει, μα δεν είχε διέξοδο εκείνο το κλουβί.
Ήθελα να ‘χα τα κλειδιά ν’ ανοίξω, να διώξω μακριά από μένα τα θεριά. Να κράταγα μόνο τη γατούλα την καλή τη κουκουβάγια τη σοφή, και το καναρίνι μόνο να κελαηδεί. Με αγωνιώδη και ισχυρή κραυγή απηύθυνα μια προσευχή ένα θαύμα να γινόταν εκείνη τη στιγμή να έβρισκα τα κλειδιά να λευτερώσω τα θεριά. Η παράκλησή μου εισακούστηκε και ένας άγνωστος απ’ το πουθενά μου παραδίνει τα κλειδιά.
Πριν αποφασίσεις ν’ ανοίξεις το κλουβί άκου μόνο τούτη τη συμβουλή. Δικά σου είναι όλα τα ζώα, τα θεριά, τα φίδια και τα πουλιά. Εσύ τα κλείδωσες εκεί, θυμήσου πότε έγινε αυτό. Ψάξε καλά, θα βρεις και άλλα που δεν υποψιάζεσαι. Γίνε φίλος, γίνε γητευτής και όριζέ τα όπως θες εσύ. Μα δεν κατάλαβα αυτό τι πάει να πει. Ο άγνωστος εξαφανίστηκε, το όνειρό μου χάθηκε, μα πάγωσε η εικόνα στην οθόνη του μυαλού ζωντανή.
Ξυπνητή πια και έτοιμη τη μέρα μου να ζήσω, προσπαθούσα και το όνειρο να εξηγήσω. Κι εκεί που ήταν όλα ήσυχα και κυλούσαν ομαλά, μια συνάντηση και δύο κουβέντες μου τάραξαν τα σωθικά. Ένας έρωτας μου είπε αντίο. Εγκατάλειψη! Απόρριψη! Πίκρα και δηλητήριο! Δεν μου ‘φτανε η ταραχή στην οθόνη του μυαλού μου βγήκε και το κλουβί. Ήταν όλα ακίνητα, μόνο ένας αρουραίος κατέτρωγε μια καρδιά. Ήταν δύο ήταν τρεις οι αρουραίοι, κρυμμένοι από παλιά.
Μια λάμψη είδα φωτεινή μια ιδέα μου ήρθε φαεινή. Η πίκρα μου συσσωρευμένη ήτανε οι αρουραίοι, που θα μου κατάτρωγαν την καρδιά μπορεί και όλα μου τα σωθικά. Το λιοντάρι με κοίταξε προκλητικά. Το κοίταξα και ‘γω τρυφερά, χάιδεψα τη χαίτη του και μου ‘φυγε ο φόβος.
– Έλα του λέω, έχω στα χέρια μου τα κλειδιά, είσαι η δύναμη· βοήθα να διώξουμε με μια κλωτσιά τα τρωκτικά!
Έτσι και έγινε αυτό, φανταστικά. Ένιωσα ελεύθερα, ανάλαφρα και σίγουρα. Και είπα εκείνο το “αντίο”, προϋποθέτει ένα καινούργιο “γεια”. Ξανάκουσα και πάλι τη φωνή του λιονταριού: «Η δύναμη είμαι μέσα σου, μάθε να με χρησιμοποιείς. Δεν θέλω να κατασπαράζω, ούτε να κομματιάζω, σαν αρχηγός, θέλω μόνο να διώχνω ή να προσπερνώ τα τρωκτικά, τα φίδια, τους σκορπιούς».
Δύναμη βαφτίζω το λιοντάρι μου, οργή την τίγρη ονομάζω… Η γάτα είναι ένας κρυφός θυμός. Εκείνο το φίδι το κουλουριασμένο είναι η κακία. Ψάχνω να βρω τι άλλο κρύβεται. Ονόματα σ’ όλα να δώσω. Να αποφασίσω ποιό θα διώξω, ποιό θα λευτερώσω, ποιό θα σκοτώσω και ποιό θα μείνει για πάντα μέσα μου μα και έξω από το κλουβί.
Λιοντάρι σε ανακηρύσσω αρχηγό. Δύναμη είναι το όνομά σου, έχω στα χέρια μου τα κλειδιά. Συναισθήματα είναι και σκέψεις, εγκλωβισμένα στην καρδιά και στο μυαλό. Με το λιοντάρι που ονομάζω δύναμη, κυρίαρχη και αρχηγό όλα εγώ θα τα ορίζω, θα τα κυβερνώ, θα αποφασίζω. Ό,τι είναι καταστροφικό, με αγάπη θα τα λευτερώνω, δεν θα τα εξαγριώνω. Μπορώ και να τα αντικαταστήσω.
Στα χέρια μου έχω τα κλειδιά, στη ζωή μου θέλω να δώσω ομορφιά, και στις σχέσεις μου αγάπη και χαρά.
