“Τo όνειρο”

Γνώρισα τον Αντώνη Τσαπατάκη πριν πολλά χρόνια, στον Ναυτικό Όμιλο Χανίων, να παίζει πόλο με τα παιδιά μου. Ένα υπέροχο παιδί μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο, που ξεχείλιζε καλοσύνη. Προχωρούσε μπροστά, στο σχολείο και στον αθλητισμό, χωρίς τίποτα να προμηνύει αυτό που θα ερχόταν…
Όταν ήρθαν τα δύσκολα, ο ουρανός σκοτείνιασε, η ψυχή μας σφίχτηκε! Κι εκεί που όλοι είχαμε χάσει τις ελπίδες μας και κρατούσαμε την αναπνοή μας για το μέλλον του καθώς εκείνος βουλόπλεε σ’ έναν σκοτεινό ωκεανό με χίλιες δυο δυσκολίες, βρέθηκε ο Κώστας Νικολαντωνάκης, ο προπονητής – βράχος, που τον έσυρε στην επιφάνεια για να βγει στο φως και να γευτεί τη χαρά της ζωής…
Από τότε ο Αντώνης, με τη συμπαράσταση της οικογένειάς του που ποτέ δεν έλειψε από δίπλα του, του προπονητή του, των συνεργατών και των αναρίθμητων φίλων του, όλο και ανεβαίνει όλο και μας κάνει υπερήφανους με τις επιτυχίες του!
Εμείς, παντοτινά δικοί του, χαιρόμαστε με τις χαρές του και από τη ζωή του παίρνουμε συνεχώς «μαθήματα» για να συνεχίσουμε τη δική μας ζωή… Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και λίγες οι φορές που τα κατάφερε: στην κολύμβηση ΑμεΑ που είναι πια Παραολυμπιονίκης, στα μαθήματα στα σχολεία κοντά στους μαθητές, ως πρωταγωνιστής σε βίντεο κλιπ και τώρα ως συγγραφέας, μαζί με την Έλενα Θωίδου, του παραμυθιού «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ» που κυκλοφορήθηκε στη Θεσσαλονίκη από τις εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ και παρουσιάστηκε στις 15 Ιουνίου 2016, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης / Αίθουσα Μωρίς Σαλτιέλ. Είναι ένα φρέσκο-φρέσκο μικρού μεγέθους βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο και πρωτότυπη εικονογράφηση από την Τατιάνα Εικοσιδυού. Το εξώφυλλό του αφαιρετικό, σου κινεί το ενδιαφέρον: μια κακοτράχαλη ανηφόρα με λίγα χόρτα κι από πάνω της κρέμεται με σχοινάκια ο τίτλος!
Το διάβασα αμέσως μόλις το πήρα στα χέρια μου. Τι συγκίνηση ήταν αυτή που ένιωσα! Πόσα «μαθήματα» πήρα για άλλη μια φορά!
Ο Τόνυ, ο πρωταγωνιστής, είναι ένα αγόρι που ζει σ’ ένα νησί και βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι έπειτα από ένα ατύχημα. Ήταν πολλές φορές που ένοιωθε πως γίνεται βάρος στην οικογένειά του, ήταν φορές που ήθελε να γίνουν όλα όπως ήταν πριν το ατύχημα κι όλο αναρωτιόταν «γιατί σε μένα;».
Μια μέρα, που βρέθηκε στο δάσος παρασυρμένος από τις πικρές σκέψεις του, γνώρισε τη Σκιά που του έδειξε το δρόμο για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να αλλάξουν όλα!
Άρχισε να ανεβαίνει στο βουνό κινώντας μόνος του, με πείσμα, το καρότσι πάνω στη γεμάτη πέτρες ζόρικη ανηφόρα με σπρωξιά-φρένο, σπρωξιά-φρένο. Στη διαδρομή συνάντησε ζωάκια του δάσους, που δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο περίεργο όχημα και τον ρωτούσαν πόση θέληση και δύναμη είχε μέσα του για να κινεί έτσι το καρότσι…
Φτάνοντας στην Πηγή, σταθμό του ταξιδιού του, συνάντησε τον Άρη, ένα αγόρι με προβλήματα όρασης και στη συνέχεια της πορείας τους έγιναν ο ένας τα πόδια κι ο άλλος τα μάτια της παρέας, κάνοντας πράξη αυτό που σοφά λέει ο λαός μας «κράτα με να σε κρατώ ν’ ανεβούμε στο βουνό».
Έπειτα από πολλές περιπέτειες, ολοκληρώνοντας το ταξίδι τους, οι δύο φίλοι φθάσανε στην Πύλη του Μάγου, που θα άλλαζε τα πάντα! Επιτέλους!
Όμως… εκεί συνάντησαν τη Ζωή. Ένα απελπισμένο κορίτσι μόνο του στον κόσμο, που έψαχνε για αγάπη… Χωρίς πολλή σκέψη οι δύο φίλοι άφησαν τη Ζωή να περάσει την Πύλη, αφού εκείνοι είχαν περισσότερα: τις οικογένειές τους και κάτι πολύ σπουδαίο… ο ένας τον άλλο!
Τότε ακούστηκε η φωνή της Σκιάς, που χαρούμενη τους είπε: «…Από την αρχή γνώριζα πως δεν χρειάζεστε κανένα Μάγο… Μάγοι είστε εσείς. Μαγεία είναι όλα όσα κρύβατε μέσα σας: η αγάπη, η δύναμη και η φιλία».
Αντώνη και Έλενα, εύχομαι να είναι καλοτάξιδο «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ» κι ευχαριστώ για όσα συναισθήματα με πλημμύρισαν διαβάζοντάς το, με τη δίψα για ζωή και την αποφασιστικότητα που αποπνέει!
Αντώνη, οι επιθυμίες σου ευχές μου στην προσωπική σου ζωή και στον αθλητισμό, να μη χάσεις ποτέ αυτό το υπέροχο χαμόγελο που πάντα μας δίνει κουράγιο και συνέχιζε να μας διδάσκεις και να μας δίνεις δύναμη για να αισθανόμαστε ότι ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
*νηπιαγωγός