Eνα… διαβολάκι, με δύο κατακόκκινα κερατάκια, κι ένα αγγελάκι, με κάτασπρες φτερούγες!…
Κι οι δύο σημειολογίες στην ίδια ακριβώς οντότητα, με κάπα μαβί και κουκούλα, και απροσδιόριστο φύλο…
Στο πρωτοσέλιδο του προγράμματος, το βλέμμα διαπεραστικό. Του διαβόλου, και του αγγέλου.
Αυτών δηλαδή, που αντιμάχονται σ’ όλο το έργο…
Είπαμε, η πάλη του Καλού και του Κακού, στην αναμφισβήτητη σύμπραξή τους, εντός του ανθρώπου… Ο… έσω “εμφύλιος”!…
Στην ψυχή, στην καρδιά, στο νου, στη συνείδηση, στη συμπεριφορά, εντέλει…
Γλύκα Στόιου μεταφράζει, διασκευάζει, σκηνοθετεί, ερμηνεύει…
Αγγελική Καρακαξίδου, ερμηνεύει.
Νικόλας Πιπεράς, πρωτότυπη μουσική, αλλά και ερμηνεύει.
Ολοι παθιασμένοι.
Επί σκηνής! Μία σκηνή μικρή, αλλά όχι τόσο, ώστε να μην χωρέσει το πάθος, τον θεατρικό ίδρω, την αγωνιώδη κραυγή της αναζήτησης, τις μεταπτώσεις.
Σκηνικό λιτό, απολύτως, αλλά όχι τόσο, ώστε να μην διαθέτει τ’ απαραίτητα, για τις ανατροπές, τις υπερβατικές ονειρικές εικόνες, και τις εκδοχές που προτάθηκαν, ως θέαμα και ακρόαμα, κοινωνία δηλαδή στον στοχασμό ενός σπουδαίου διανοητή.
Ενδυματολογία δωρική, μία μπέρτα για τον καθένα και δύο τσαντίλες, ένα καβουράκι (καπέλο) και ένα ντελικάτο “έγχορδο φετίχ”, της Μουσικής Αρμονίας, δίχως να λείπει και το πορφυρό ζουμερό μήλο, της… “πρωτόπλαστης αναγωγής”, αλλά και το άλικον φόρεμα του ερωτισμού!
Η μετάφραση, η διασκευή, η ευρηματική σκηνοθεσία, έφεραν το έργο (διήγημα) του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη, στις σημερινές προβολές, και στις αιώνιες ανάγκες του ανθρώπου, δηλαδή, ως άτομο, και των συνόλων, να ζήσουν γαλήνιοι, χωρίς!!
Τη διαφθορά, το μίσος, το φθόνο, τη σκληρότητα, τον ανταγωνισμό, το ψέμα, το Αδικο, κοντολογίς.
Με αναδεδειγμένη την Αγάπη, ως πανανθρώπινη και οικουμενική ουσία Ζωής, κατά τον Ντοστογιέφσκι της νιότης μας!
Ο “ηλίθιος” του Νικόλα Πιπερά, σήκωσε το βάρος αισθαντικά, με συνέπεια, νεύρο, αισθηματικό κόπο…
Η Γλύκα Στόιου ως… ωραίο διαβολάκι, και συνείδηση, με εκφραστικότητα και δραστική σκηνική παρουσία, αλλά και ελκυστικότατη παρτενέρ (οι ρόλοι πολλαπλοί) στάθηκε άξια!
Και η Αγγελική Καρακαξίδου τέλος, αγγελάκι γλυκό, πονετικό, με ευγένεια και καλοσύνη, δεν έχασαν ούτε λεπτό, μα λεπτό το θεατρικό τέμπο τους! Φωτισμοί, από Μιχ. Σκουλά, και Γιαν. Σαφαρίκα. Καβάφης, Οδ. Ελύτης και Καζαντζάκης, αναγνωρίστηκαν στην τολμηρή διασκευή και δραματοποίηση, σε δόκιμο χρόνο απολύτως, αφού δεν ξεπέρασε η πύκνωση και σκηνική δράση, τα εβδομήντα πέντε λεπτά, με οικονομία εγγυημένη.
Ο Αντερσεν συγκίνησε πάλι τις καρδιές, αφού “φτερούγισε” στις φλόγες των σπίρτων, που άναβε η γλυκιά μικρούλα… και δεν ήταν μόνο, ο πρώτος συνειρμός σε τρυφερό λόγο, της παγκόσμιας Γραμματείας…
“Το όνειρο ενός γελοίου” στο Καστέλι, χτες το βράδυ -Πέμπτη γράφω- κατέθεσε αυτή την πρόταση, Ανθρωπισμού και Αλληλεγγύης, και σήμερα, και πάντα, και αμέσως, τώρα δα, από
Χτες, δηλαδή…
Δίχως να περιμένουμε κρίσεις και αδιέξοδα, αγωνίες και πένθη…
Πάντα είναι επιβεβλημένο και αναγκαίο, και πρέπει και επείγον, να προσφέρουμε, την ανθρωπιά, και την αγάπη και τη φιλία μας…
Ωραία παράσταση. Κράτησε αμείωτη την ένταση, ορατό το μόχθο της ερμηνείας…
Αφησε το “αποτύπωμα” του ζητούμενου…. Επίκαιρο, όσο ποτέ!
«Να παροτρύνετε τα παιδιά σας να διαβάζουν… Οχι μόνο τα βιβλία του σχολείου τους. Βιβλία, βιβλία, βιβλία για να καλλιεργούνται για να ανοίγει το μυαλό τους» τόνισε ο Μιχ. Αεράκης στον χαιρετισμό του, τονίζοντας και το ότι οι ηθοποιοί θα σταθούν άξια στη σκηνή…
Οπως επαληθεύτηκε.
