Το µονοπώλιο των κακών ειδήσεων

Είναι άραγε περισσότερες οι κακές ειδήσεις σήµερα; ∆εν τολµάς να ανοίξεις µέσο ενηµέρωσης και νά σου το κακό, το σοκαριστικό, το τραγικό. Για ποιον να πρωτοκλάψεις; Το κορίτσι θύµα βιασµού, το διπλανό σου ή εκείνον που χάθηκε στο σεισµό κάπου µακριά;
Κάθε είδηση και µια τραγωδία, κάθε ανάρτηση και µια φοβερή ιστορία. Αν ζούσε σήµερα ο Marshall McLuhan, πατέρας της φράσης «όλοι ζούµε σε ένα παγκόσµιο χωριό», θα µας έλεγε πιθανότατα ότι αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες της παγκοσµιοποίησης και της συµπίεσης του χωροχρόνου.
Είσαι χιλιάδες µίλια µακριά, αλλά τραβάς ζόρια για τον κοντινό σου άνθρωπο στο Μαλί, γιατί τα έφερε έτσι η µοίρα και πίνετε καφέ καθηµερινά µέσα στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πόση δυστυχία, όµως, µπορεί να χωρέσει του ανθρώπου το κεφάλι; Έτσι, φτάσαµε στο σηµείο να είναι -ή να το παίζουν- όλοι στεναχωρηµένοι, αφού “δε βλέπεις τι γίνεται γύρω µας;”. ∆εκτό και κατανοητό.
Η φάση, όµως, πάντοτε κάπως έτσι παιζόταν, απλά οι άνθρωποι πριν από 50 χρόνια ήταν προστατευµένοι στο µικρόκοσµό τους χάρη στην έλλειψη πληροφορίας για το τι γινόταν στο διπλανό χωριό.
Οπότε κάπως έτσι καταλήγουµε στο λιγότερη ενηµέρωση, λιγότερα βάσανα.
Ή µήπως όχι;