Α’ Μέρος
Η Μικρασιατική Καταστροφή έφερε χιλιάδες ορφανά παιδιά στην Ελλάδα, γi’ αυτό το Ελληνικό κράτος ίδρυσε ορφανοτροφεία στις μεγάλες πόλεις της Χώρας. Ο άνθρωπος, ο οποίος δημιούργησε τα ορφανοτροφεία στην Ελλάδα, ήταν ο Τμηματάρχης του Υπουργείου Υγιεινής Πρόνοιας και Αντιλήψεως, «Τμήμα Αγαθοεργίας», Θεόδωρος Θεοδωρίδης. Σε αυτά τα ιδρύματα φιλοξενήθηκαν τα ορφανά από τη Μικρασία, παιδιά απόρων γηγενών οικογενειών και ορφανά γηγενών που είχαν σκοτωθεί στους πολέμους, με αποτέλεσμα τον Μάρτιο του 1928 ο συνολικός αριθμός των φιλοξενούμενων παιδιών να αγγίζει τις 12.000. Ειδικά το Ορφανοτροφείο Χανίων, το οποίο στεγαζόταν στον τεκέ των Μεβλεβήδων φιλοξενούσε 135 παιδιά από τα οποία τα 70 ήταν Κρητικόπουλα και τα υπόλοιπα Μικρασιάτες. Υπήρχαν τρεις κοιτώνες 79, 15 και 18 κλινών, αντίστοιχα. Οι χώροι ήταν καθαροί και η βραδινή κατάκλιση γινόταν μετά την προσευχή με την επίβλεψη του παιδονόμου («Κήρυξ», «Το Εθνικόν Ορφανοτροφείον» 26/3/1928).
Το Ορφανοτροφείο Χανίων ιδρύθηκε το 1923 (3/10/1923 «Νέα Έρευνα»), αλλά μόλις το 1924 άρχισε να λειτουργεί. Πρώτος διευθυντής ήταν «[…]ο κ. Ζεβελάκης Δημόσιος Υπάλληλος εγνωρισμένης αξίας […]», ο οποίος οργάνωσε τη λειτουργία του Ορφανοτροφείου και στη συνέχεια μετατέθηκε στη διεύθυνση του Ορφανοτροφείου Δράμας. Ακολούθησε ο Εμμανουήλ Χαρκιανάκης, «[…]Υπάλληλος μεγάλης μορφώσεως[…], ο οποίος είχε δουλέψει στο Ορφανοτροφείο Ρεθύμνου. Από τις 7/4/1927 τη διεύθυνση είχε αναλάβει ο Μικρασιάτης Λάμπρος Λαμπρικίδης με καταγωγή από τα Βουρλά, ο οποίος έκανε εξαιρετική δουλειά και ήταν πολύ αγαπητός στα ορφανά. Ο Λαμπρικίδης αποφοίτησε από το Φιλολογικό Τμήμα της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης το 1914 και στη συνέχεια διορίστηκε στο Ημιγυμνάσιο Σμύρνης μέχρι το 1916. Τότε για να αποφύγει τη στράτευση στον οθωμανικό στρατό μετοίκησε στην Ελλάδα και διορίστηκε δάσκαλος στο Τριτάξιο Δημοτικό Σχολείο Μάνδρας Αττικής, ενώ τον Δεκέμβριο του 1916 μετατέθηκε ως διευθυντής στο 2Ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά. Ο Λαμπρικίδης ήταν Φιλοβενιζελικός και μετά τον Εθνικό Διχασμό του 1915 συντάχθηκε με το κίνημα της Εθνική Άμυνας του Βενιζέλου. Κατατάχθηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε στην Μακεδονική Στρατιά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ συμμετείχε και στην επιχείρηση της Ουκρανίας (1919). Το 1921 απολύθηκε από τον στρατό και επέστρεψε στα Βουρλά της Μικρασίας. Η Μικρασιατική Καταστροφή τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Ελλάδα και το 1924 διορίστηκε Διευθυντής Ορφανοτροφείου Αθηνών, ενώ μετά από λίγους μήνες μετατέθηκε στο Ορφανοτροφείο Άργους, το οποίο και οργάνωσε. Μετά από τρία χρόνια πήγε στο Ορφανοτροφείο Χανίων, όπου βρισκόταν μέχρι και το 1928 που γράφηκε το άρθρο.
Αξιοσημείωτο είναι ότι το ορφανοτροφείο υπαγόταν στο Υπουργείο Υγιεινής, Προνοίας και Αντιλήψεως (Τμήμα Αγαθοεργών Έργων), ενώ ως Νομικό Πρόσωπο Δημόσιου Δικαίου τη Διοίκηση του Ιδρύματος είχε δωδεκαμελής επιτροπή, με πρόεδρο τον Νομάρχη και αναπληρωτή του, όταν αυτός απουσίαζε, τον Επίσκοπο. Ο δημοσιογράφος ανέφερε και τον υψηλό ετήσιο προϋπολογισμό του Ορφανοτροφείου Χανίων, ο οποίος έφτανε το ποσό των 1.300.000 δραχμών. Τα έξοδα καλύπτονταν από επιχορήγηση του Δημοσίου και από το φόρο καπνού και σταφίδας Κρήτης και Πελοποννήσου («Κήρυξ», «Το Εθνικόν Ορφανοτροφείον» 28/3/1928).
Συνεχίζεται
