Το ουσιώδες

Στην Δημοκρατία, που είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
Στην Τέχνη που επαληθεύεται από τις αισθήσεις.
Στα ανώτερα Μαθηματικά που είναι Γλώσσα
και στην Γλώσσα που είναι ανώτερα Μαθηματικά.
Στον Λόγο κατά συνείδηση, που είναι Πράξη
και στην Πράξη κατά συνείδηση που είναι Λόγος.
Στις συλλογικότητες που είναι άθροισμα Λόγου και Πράξης.
Στην σοβαρότητα των παιδιών της σχολικής ηλικίας
που φαίνεται στο παιχνίδι τους.
Στην κοινή περί αισθητικής αντίληψη
που είναι το μέλλον της συλλογικής ηθικής και όχι της ηθικολογίας.
Στο κοινή περί δικαίου αντίληψη που παράγει κοινωνική δικαιοσύνη.
Στις εγχαράξεις του ψυχισμού που είναι ανώνυμα θεϊκές.
Στο τίποτε που είναι το παν για να υπάρξει το κάτι.
Στην συλλογική ευθύνη που είναι προϊόν της ατομικής.
Στην αθανασία των λέξεων.
Στην αλήθεια με άλφα μικρό.
Στα χρώματα που παράγουν Λόγο και στον Λόγο που παράγει χρώματα.
Στον κόσμο των αναλογιών και των χρωμάτων, κι όχι τον ψηφιακό.
Στην Ιστορική συνείδηση κι όχι στις ρωγμές της συλλογικής μνήμης
που παράγουν αποσιωπητικά.
Στον διαρκή εναγώνιο ιστορικό Ενεστώτα
κι όχι στα συμβάντα επιφανείας.
Στον αγώνα των ανθρώπων για ζωή κι όχι επιβίωση.
Στα όνειρα των ανθρώπων
που ονειρεύονται στο φως της ημέρας με την Γλώσσα.
Στα σώματα χωρίς ψευδώνυμα ονόματα.
Στην Ποίηση που είναι το αντάρτικο της φαντασίας και της Γλώσσας.
Στην υπεραξία της εργασίας των εκπαιδευτικών
που εναρμονίζουν τις έσω “εκκρίσεις” των μαθητών.
Στην μαθητεία των εκπαιδευτικών.
Στην συνάντηση μαθητών, γονέων και δασκάλων
που εναρμονίζει τις έσω μαρτυρίες τους από τον  κόσμο τούτο.
Στην εσωτερική μαρτυρία της Γλώσσας.
Στις καταφάσεις που δεν εμπεριέχουν αρνήσεις
και στις αρνήσεις που δεν εμπεριέχουν καταφάσεις.
Στην Μουσική που απολαμβάνουν κυρίως τα ευήκοα ώτα των εμβρύων.
Στους ευτυχισμένους αρτοποιούς κι’ όχι τους νευρωτικούς σοφούς.
Στον συναγωνισμό κι’ όχι στον ανταγωνισμό.
Στον Λόγο κι όχι στα λόγια, πολλά ή λίγα, που είναι τρύπια.
Στην τέταρτη διάσταση του σύμπαντος κόσμου
που είναι ο χωροχρόνος των παιδιών.
Στις λέξεις που δεν είναι σημαδεμένες κι ανορθόγραφες.
Στις συνεικόνες των λέξεων που είναι ορατές ακόμη και στο σκοτάδι.
Στον αγώνα των ανθρώπων για ελευθερία.
Στον έρωτα και την ποίηση που είναι ζεύγος συζυγές.
Στους δεσμώτες τοις ένδον ρήμασι.
Στην βαρύτητα της αυτότητας των πραγμάτων.
Στο αύριο, που είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας
παρά το γνήσιο της ανορθόγραφης υπογραφής μας.