Στις 3 Μαΐου συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από τότε που ο σπουδαίος ηθοποιός Θανάσης Βέγγος έφυγε από κοντά μας.
Με αφορμή αυτό το γεγονός θυμόμαστε την ιστορία που υπάρχει πίσω από το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά με τίτλο «Το ΄πα το ΄κανα» που ερμήνευσε μαζί με τον αγαπημένο ηθοποιό.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλώντας στο Θεσσαλονικιώτικο περιοδικό «Peper» το 2010 είπε τα εξής: «Μια μέρα όταν ήμουνα 4, πήγα και άνοιξα μόνος μου την τηλεόραση. Δεν ήταν κανείς στο σπίτι ή ίσως θέλω να θυμάμαι ότι δεν ήταν κανείς. Οι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις της εποχής άνοιγαν βασανιστικά αργά. Και ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε μια εικόνα τόσο συντριπτική, που δεν την ξέχασα ποτέ και που μπορεί να μου άλλαξε τη ζωή. Ένας φαλακρός άνθρωπος, με σγουρά μαλλιά, έτρεχε για να ξεφύγει από κάτι μουστακαλήδες με χασαπομάχαιρα. Ξαφνικά κι ενώ η σύλληψη του φαλακρού έδειχνε αναπόφευκτη, εμφανίστηκε μπροστά του μια βαρκα, παρκαρισμένη στη στεριά. Ο φαλακρός, διακόπτοντας για λίγο το τρέξιμό του, μπήκε μέσα της και άρχισε να κωπηλατεί στον αέρα. Η βάρκα φυσικά δεν κουνήθηκε απʼ τη θέση της, οι διώκτες όμως για λίγο έμειναν εμβρόντητοι να τον κοιτάζουν. Εκείνος –αφού είχε καταφέρει με μια πράξη καθαρής τρέλας να παγώσει το χρόνο- σηκώθηκε απʼ τη βάρκα και έφυγε, ξεφεύγοντας. Έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να τρέχω σʼ όλο το σπίτι, ανυπομονώντας περισσότερο από ποτέ να επιστρέψει ο πατέρας μου. Μόλις επιτέλους γύρισε, λαχανιασμένος και χωρίς να παίρνω ανάσα του διηγήθηκα την εικόνα που με είχε τρελάνει και εκείνος με το πιο φυσιολογικό ύφος του κόσμου, μου είπε: “Αυτός που είδες, πρέπει να ήταν ο Βέγγος”. Από τότε περίμενα κάθε Παρασκευή να βγει η “Ραδιοτηλεόραση” για να δω μήπως μέσα στο πρόγραμμα υπήρχε κάποια φωτογραφία του. Οι πρώτες λέξεις που έμαθα να διαβάζω ήταν “τρελός”, “Θανάσης” και “Βέγγος”. Πολύ αργότερα και αφού είχα βρει έναν πιο ενήλικο τρόπο να παγώνω τον χρόνο – την τραγουδοποιία – κάλεσα τον Βέγγο να πει ένα τραγούδι σ΄ έναν δίσκο μου. Είχα πει τόσα ψέματα στους συμμαθητές μου στο σχολείο (ότι ήταν θείος μου, οικογενειακός μας φίλος, κ.ά.), που για να τα ισοσταθμίσω, έπρεπε να τον γνωρίσω πραγματικά. Ήταν 1994 και είχα φτιάξει ένα τραγούδι ραπ, επηρεασμένος από τις πρώτες ακροάσεις χιπ-χοπ με φίλους απʼ την Καλλιθέα. Όταν είδα πως δυσκολευόμουν να καβαλήσω τρέχοντας τον χρόνο με τον οποίο έπεφταν οι συλλαβές πάνω στο μπιτ, σκέφτηκα πως μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να με βοηθήσει. Αυτό όμως που μπορώ να σας διηγηθώ, είναι το τι συνέβη όταν ήρθε τελικά στο στούντιο και βάλαμε το τραγούδι να παίζει. Ο Βέγγος είχε μια σχεδόν πανικόβλητη έκφραση στο πρόσωπό του, κοίταζε δεξιά κι αριστερά σαν χαμένος. Αισθάνθηκα φρικτά. Το ψέμα της παιδικής μου ηλικίας, μάλλον ήταν γραφτό να παραμείνει ψέμα. Σηκώθηκα αποφασιστικά και του είπα “Κύριε Βέγγο, αν δεν σας αρέσει το τραγούδι, στʼ αλήθεια δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεστε υποχρεωμένος να το πείτε”. Με κοίταξε σαν να τον ξυπνούσα από όνειρο και είπε “Όχι, δεν φταίει το τραγούδι. Το στούντιο θέλει σφουγγάρισμα!” (είχε εμμονή με τη σκόνη γιατί του θύμιζε την περίοδο που ήταν εξόριστος στην ξερή και σκονισμένη Μακρόνησο). Μας ζήτησε, λοιπόν, σφουγγαρίστρα και κουβά και αφού έκανε τον θάλαμο λαμπίκο, μπήκε και το τραγούδησε με την πρώτη. Αυτός είναι ο δικός μου μικρός ήρωας. Ο άνθρωπος που μου έμαθε πως ό,τι και να σε κυνηγάει (τα χρέη, το άδικο, o εαυτός σου, ο χρόνος τελικά) υπάρχει μόνο ένας τρόπος να του ξεφύγεις, εκτός φυσικά απʼ το τρέξιμο: η άνευ όρων εμπιστοσύνη στην απόλυτα δική σου τρέλα».
Καλές ακροάσεις μέχρι την επόμενη ιστορία με ρεφρέν
* Η Μαρία Σουρουκίδου είναι ραδιοφωνική παραγωγός
