«Τα βράδια το παιδί διάβαζε κάτω από τη λάµπα και η καρδιά του µπάρµπα Ανέστη πετάριζε σαν το χελιδόνι. Το σπίτι όλο είχε πληµµυρίσει µε µια γλυκιά άγνωστη µυρωδιά. Μύριζε παιδί, µύριζε γράµµατα… Του γέρου του ερχότανε να πάει κάπου και να κλάψει κρυφά» ,γράφει ο Μενέλαος Λουντέµης, στο µυθιστόρηµα του “Ένα παιδί µετράει τα άστρα”.
Θέλοντας έτσι να περιγράψει τη δίψα για γράµµατα µιας άλλης εποχής.
Τι θα σκεφτόταν ο ίδιος γέροντας σήµερα, όταν τη θέση του βιβλίου σχεδόν πάντα έχει ένα κινητό, µια οθόνη tablet, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής;
Όχι στο πλαίσιο του λογικού, αλλά στα όρια -και ξεπερνώντας τα, τις περισσότερες φορές- της εξάρτησης, του εθισµού, της απόλυτης ενσωµάτωσης της φωτεινής οθόνης ως προέκταση του σώµατος.
Τα δάκρυα αυτή τη φορά δεν θα ήταν χαράς αλλά λύπης από τον µπάρµπα Ανέστη.
Μέσα σε αυτήν την σκληρή πραγµατικότητα, οι προσπάθειες παιδιών όπως αυτή του Πειραµατικού Γυµνασίου Χανίων που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισµό για τη δηµιουργία ενός διασκεδαστικού επιτραπέζιου παιγνιδιού γνώσεων µε θέµα την παλιά πόλη των Χανίων, ίσως να θυµίζουν κάτι από το πάθος και τη δίψα για γνώση του παιδιού που διάβαζε κάτω από τη λάµπα…
