Αναρµόδιος για τις τραγελαφικές εξελίξεις στο κολυµβητήριο της Νέας Χώρας δηλώνει ο π. υφυπουργός Αθλητισµού Λευτέρης Αυγενάκης .
Σε επικοινωνία του µε τα “Χ.ν.” µε αφορµή σχόλιο της εφηµερίδας µας στο φύλλο του Σαββάτου, ο κ. Αυγενάκης υποστήριξε πως επί των ηµερών του δροµολογήθηκαν και υλοποιήθηκαν οι απαραίτητες µελέτες και έµενε πλέον το τελευταίο βήµα για τη συµβασιοποίηση του έργου. Αναφορικά µε τους υπεύθυνους των σηµερινών προβληµάτων, ο κ. Αυγενάκης “έδειξε” προς τη µεριά του Οργανισµού Ανάπτυξης Κρήτης και της σηµερινής ηγεσίας του υφυπουργείου Αθλητισµού.
Κληθείς να σχολιάσει το θέµα του κλειστού Κολυµβητηρίου στο Ακρωτήρι, υποστήριξε ότι για την εµπλοκή µε την πρόταση του Πολυτεχνείου ευθύνεται η τότε Πρυτανεία ∆ιαµαντόπουλου.
Καταγράφουµε, ως οφείλουµε, τις επισηµάνσεις του κ. Αυγενάκη. Συνεχίζουµε όµως να καταγράφουµε τη µεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από τη µιζέρια των αθλητικών υποδοµών στα Χανιά.
Κι εκεί έχει ευθύνη ο π. υφυπουργός, δεδοµένου ότι επί των ηµερών του δεν ήταν ισόρροπη η ανάπτυξη υποδοµών µεταξύ Ανατολικής και ∆υτικής Κρήτης, κάτι που κανείς δεν µπορεί να διαψεύσει.
Προφανώς και δεν είναι ο µόνος που φταίει, καθώς όπως κάθε τοπικό ζήτηµα, έτσι και το θέµα των αθλητικών υποδοµών απαιτεί διεκδίκηση. Και στον τοµέα αυτό, τα Χανιά έχουν δυστυχώς υποστείλει εδώ και χρόνια τη… σηµαία.
Η συντονισµένη πολιτική πίεση και διεκδίκηση από βουλευτές, δηµάρχους και αντιπεριφερειάρχες είναι ανύπαρκτη στον τόπο µας, κάτι που αποτελεί διαχρονική πληγή. Άπαντες δυστυχώς, δρουν µεσα από το πρίσµα των κοµµατικών και µικροπολιτικών συµφερόντων, µε τους ανούσιους ανταγωνισµούς και τα «κατόπιν εντολών µου», να διαιωνίζουν τα προβλήµατα στα Χανιά.
Ελπίζουµε κάποια στιγµή να γίνει αντιληπτό, ότι το ποιος κρατάει το ψαλίδι στο κόψιµο µιας κορδέλας έχει µηδαµινή σηµασία µπροστά στην παρακαταθήκη που αφήνουµε για τις επόµενες γενιές.
Και χωρίς υπερβολή, για σηµάδια πολιτικού… αλτρουισµού στα Χανιά θα πρέπει να ανατρέξουµε δεκαετίες πίσω, ενώ σε για οραµατικές προτάσεις και έµπρακτη, ανιδιοτελή προσφορά στον τόπο, ο χρόνος µάλλον σταµάτησε στις µέρες του Παύλου Κακούρη και του Παύλου Παυλάκη.
Αν κάτι θέλουµε να αλλάξει στον τόπο µας, ο µόνος τρόπος είναι να εµπνευστούµε από το έργο αυτών των ανθρώπων.
