To παραμύθι του δράκου

Ητανε μιά φορά, δράκος ψηλός… Στην άκρα του γαλάζιου. Ανθός λευκός πάνω στ’ αφρισμένο κύμμα. Πέτρα που έσπασε κι έγινε χώμα. Και μέσα στο καταχείμωνο, άανθισε το δεντρί της ενθαλπίας.
Aνάσα καυτή είχε ο δράκος. Και εκαψε όλα τα χειρόγραφα του πόνου. Κι απόμειναν οι σκέψεις αμοναχές. Με την αυγή που μόλις γεννήθηκε, να τους ματώνει το βλέμμα. Και μετά, αγριοπούλι η ανάσα σου, ξέφυγε απο τη ρωγμή του σπήλιου.
Ως ηλιαχτίδα. Μέσα στο κρύο της σιωπής. Ε΄ναι πάντα μακρόσυρτες οι σιωπές. Αμανές παλιού ρεμπέτη. Σε ξεθωριασμένη, μαυρόασπρη φωτογραφία. Καιρών αλλοτινών. Καιρών που ξεφεύγουν, ως άναρχο φως, μέσα απο τη πάχνη. Άχνα ζεστή στο παγωμένο τώρα. Καθώς αυτό ανασαίνει ρυθμικά. Ως πεπειραμένη υψήφωνος που κελαηδά. Πάνω στις χορδές πιάνου κρυφού.
Που σου θυμίζει πως ξαναβρίκες τη μουσική σου.
Κι η αθιβολή, κιτρινισμένη παρτιτούρα. Είναι περίεργο πόση μελωδία κρύβεται σε, ακατάληπτα για τους πολλούς, σύμβολα. Που, μόνο εσύ, από πολύ νωρίς, έμαθες να αποκρυπτογραφείς. Και τότε ο δράκος έπιασε μιά νιφάδα. Που έπεσε, ανέμελα, πάνω στην αρματωσιά του.
Ηταν μια όμορφη νιφάδα. Λεπτοσκαλισμένη απο το χέρι του μισεμού. Απαλά την άφησε ο δράκος να ξαναφύγει. Για τόπους μακρινούς. Και για ακτές, όπου σπάει το κύμμα, πάνω στις παιδικές σου οπτασίες. Θαρρείς και ο γυρισμός, ο κάθε γυρισμός, είναι ρόδι σπασμένο στο πέλαγο.
Εκεί που κρύφτηκαν όλες οι ιστορίες σου. Παλιά, τα μακρινά ταξίδια έφταναν κάπου. Τώρα το ταξίδι είναι αέναο. Δεν έχει πιά λιμάνια. Παρ’ εκτός μόνο ένα. Εκεί που βρίσκεται ο δράκος. Και περιμένει. Να σου πει ιστορίες που θα τις κάνεις παρτιτούρες της νιογέννητης αυγής.
Είναι τόσο κοντά τα μακρινά λιμάνια. Και ‘συ τα νόμιζες χαμένα. Τότε που πίστεψες πως έχασες πια τη μουσική σου. Όμως αυτή, χτυπά ρυθμικά. Σα καρδιά. Μέσα στη καρδιά του δράκου. Που τα φτερά του ξανάνοιξαν. Περίεργο λες.
Μα φαίνεται πως η αυγή δε ματώνει πια. Έγινε κόκκινο κρασ΄. Το κόκκινο κρασί της πεθυμιάς σου. Να το πιεις μονορούφι και μετά να σπάσεις το ποτήρι της σκέψης. Και να ξεχυθεί ο νους. Ατι άγριο. Καταπάνω στους καιρούς. Που τους είναι αδιάφορο το δικό σου ματωμένο όνειρο. Και γι’ αυτό τους γυρίζεις τη πλάτη. Χωρίς να φοβάσαι μη σε χτυπήσουν πισόπλατα. Ο δράκος σου έχει δώσει πια την αρματοσιά του. …Ητανε μιά φορα, δράκος ψηλός…