Το παράπονο της Μάνας Γης

…Κίνησε η Μάνα Γη η ζωοδότρα, να βρει τον Πλάστη να του πει κάθε παράπονο που’ χε συνάξει στο διάβα του αιώνιου στροβιλισμού της, στο χάος του σύμπαντος. Κι Εκείνος, μακρόθυμος και υπομονετικός στα πλάσματά Του, τη δέχτηκε τη γαλαζόθωρη τη μάνα με ξέχωρη ευχαρίστηση, σαν την καμάρωνε στολίδι χωριστό αιώνες χίλιους κι άλλους τόσους, να σέρνει το δικό της ρυθμικό χορό ανάμεσα σε ήλιους, γαλαξίες και φεγγάρια.

Κι εκείνη, ξεδίπλωσε της πληγιασμένης της ψυχής το υφάδι κι άφησε λεύτερο τ’ αντάριασμα που το’ κρυβε. Φάνηκαν οι βαθιές πληγές να αιμορραγούν, οι στάχτες απ’ τ’ αποκαΐδια των καιρών να σιγοκαίνε, τα όντα τα νεκρά να στροβιλίζονται αντάμα στο δικό της περιστροφικό φευγιό και κάποια ζωντανά να ροβολούν στα κατηφορικά τα μονοπάτια, έργα δικά τους, ταφή δική τους. Έστρωσε το σημαδιακό για τα μελλούμενα υφάδι στο υποπόδιο του Πλάστη κι ευτύς, γονυπετής σε τούτο, άρχισε λόγο αργόσυρτο και πονεμένο, με το παράπονο της εγκατάλειψης-ως το’ βλεπε: – «Σε έξη μέρες έπλασες Δημιουργέ εμένα και τα ζωντανά και τ’ άψυχα π’ ορίζω, μα σε μια μέρα θα με αφανίσουν οι ανθρώποι. Εικόνα και ομοίωση δική Σου, μα τόσο διαφορετικοί’ πό Σένα. Αγνώμονα τα πλάσματά Σου τούτα, εγώ τους δίνω τη ζωή απ’ τη ζωή, κι αυτά μου δίνουν θάνατο χιλιόμορφο καθημερίς, καθηβραδίς… Εγώ η δόλια το πασχίζω να ορθοστατώ και τους μιλώ ακούραστα κι αδιάκοπα με τη λαλιά των φτερωτών μου των παιδιών, με το κελάρυσμα των διάφανων πηγών, με το αιώνιο το θρόισμα της βλάστησής μου, με το μουρμουρητό της δροσερής πνοής τ’ ανέμου στο πάντρεμά της το αιώνιο με τα κλαδιά του δάσους, με το γλυκομουρμούρισμα του φλοίσβου, σαν αγκαλιάζει και φιλεί τη στέρια γη. Μ’ αυτοί, κωφεύουν. Στοχεύουν και σκοτώνουν τα πουλιά, στερεύουν τις πηγές και τις πατάνε, καίνε τη βλάστηση και μέσ’ στ’ αποκαΐδια ζουν. Κι εγώ, αναρωτιέμαι: Ζουν; …- Τους δίνω απλόχερα την ολογάλαζη τη θάλασσα, πηγή ζωής για κείνους και για μένα. Μα εκείνοι δεν την αγαπούν, σαν τη νοθεύουν καθημερινά με του “πολιτισμού” τα κατακάθια. Και δεν το βλέπουν –μα κι αν το δουν το μπροσπερνούν- πως κάθε μέρα η θάλασσα πεθαίνει, πως κάθε μέρα ο γιαλός ξερνά νεκρές θαλασσινές ζωές, πως είν’ η θάλασσα πλέον φαρμακωμένη για τους ίδιους, όμως, κι αυτοί και τα παιδιά τους πλατσουρίζουν μέσα στα “κατακάθια” τους τα ίδια. Κι όμως, κοντά της εξακολουθούν και ζουν. Κι εγώ, αναρωτιέμαι: Ζουν; …- Τους δίνω τ’ οξυγόνο και το φρεσκάρω και το ξαναδίνω μέρα και νύχτα με τα παρθένα μου τα δάση, για αιώνες. Κι αυτοί; Κουτοί, κοντόφθαλμοι, καίνε τα δάση και καταστρέφουν σε μια μέρα, όσα χρειάστηκα εγώ να φτιάξω πεντακόσια ή χίλια χρόνια. Παράξενοι που είναι οι ανθρώποι! …-Δίνω απλόχερα τροφή να φάνε, φρέσκο και δροσερό νερό να ξεδιψάσουν αυτοί κι όλα τα ζωντανά που μου’ στειλες. Μ’ αυτοί χτυπούν και πολεμούν αλύπητα κάθε τι άλλο ζωντανό, καθώς τα θέλουν όλα τα αγαθά, δικά τους. Κι ως πολεμούνε τ’ άλλα ζωντανά μ’ όπλα θανατερά και βιοκτόνα, μολύνουν τα δικά μου τα γεννήματα και ύστερα τα βάζουν στο τραπέζι, τροφή καθημερνή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Τροφή και δηλητήριο δικό τους, δεν το βλέπουν; …-Θα το’ χεις δει πως καταστρέφουν το μανδύα που με τύλιξες, να μη με κάψει και να μην τους κάψει ο ήλιος ο χρυσός, ο ζωοδότης. Μ’ αυτοί κατάφεραν να τον πληγιάσουν και τώρα καίγονται, μολύνονται, πεθαίνουν απ’ τις αχτίνες του λαμπρού Σου τ’ άστρου. Κοντά σ’ αυτούς, κι εγώ αργοπεθαίνω. Κι ως σιγολιώνει το κορμί, μετράω τις πληγές που χαίνουν, τρομάζω τις πληγές που θα’ ρθουν, φοβάμαι το στερνό το χτύπημα τ’ ανθρώπου… …- Αυτά είναι τα έργα των ανθρώπων, έργα δικά Σου κι αυτοί, μα ολημερίς και ολονυχτίς το καταστρέφουν το δικό Σου έργο. Μα εδώ αρχίζει η ευθύνη η δική Σου, καθώς, τους έδωσες σοφία απλόχερη. Κι εκείνοι διάβασαν τα μυστικά μου, μα και τις συνταγές π’ αιώνες έκρυβα και το κατόρθωνα να ζουν εκείνοι, τα ζωντανά και τ’ άψυχα και’ γώ. Και να που τώρα αμφισβητούν Εσέ τον ίδιο και ροκανίζουν το κλαδί που τους στηρίζει. Κι εγώ μετράω τις πληγές μου και τρομάζω, σαν άπληγο και άγγιχτο μέρος κορμιού, δε βρίσκω. Και θλίβομαι αβάσταχτα Θεέ, καθώς: -Μου λείπει το τιτίβισμα των φτερωτών παιδιών μου, σαν ορφανεύουν τα βουνά, οι λόγγοι και τα δάση… -Ψάχνω, δεν απαντώ πολλά τετράποδα, ζουζούνια κι ερπετά σαν τα λιγόστεψε ο άνθρωπος, το πιο σοφό που –κατά λες- απόκτημά Σου… – Βουρκιάζει, φαρμακώνει η θάλασσα… – Λιώνει το παγωμένο μου νερό στους πόλους –που σκόπιμα το φύλαγα αιώνες-κι αυτό θα πνίξει ανθρώπους, ζώα και πουλιά κι εμένα… …- Κι ως στροβιλίζομαι στο χάος κι αγναντεύω τις αδειανές τις αστρικές μου γειτονιές από ανθρώπους, στ’ αλήθεια λέω, τις ζηλεύω. Μέσα στη σιγαλιά της μοναξιάς τους, μένουν ανέγγιχτες, αλώβητες, παρθένες, αλί σ’ εμέ τη μυριοβιασμένη. Ας ήταν μπορετό να’ μουν για λίγο μόνη, να πρασινίσω πάλι τα βουνά, τους λόγγους, να καθαρίσω την πηγή που κελαρύζει, να τιθασεύσω τους ανέμους, να ξαναδώσω στα πελάγη τη ζωή που αργοσβήνει. Μα ως τούτο δεν το βλέπω μπορετό, θα μείνω να προσμένω ως το τέλος, που δεν το βλέπω να’ ναι μακρινό. Κι αν στο παράπονο που Σου’ πα, βλέπεις τη λογική να διαφεντεύει, δώσε τη φρόνηση που λείπει απ’ τα “νοήμονα” παιδιά μας, να σταματήσουν να ροβολούν στα κατηφορικά τα μονοπάτια, έργο δικό τους, ταφή δική τους, μα και δική μου…». Σιώπησε η γαλαζόθωρη η κόρη. Αργά, συμμάζεψε το ματωμένο της υφάδι και τύλιξε το πληγιασμένο της κορμί. Αφέθηκε ξανά στο λίκνισμά της εις το χάος, ανάμεσα σε ήλιους, γαλαξίες και φεγγάρια…