«…ΚΑΙ πριν παρέλθουν πολλαί ημέραι από της εισβολής (των Λακεδαιμονίων και λοιπών συμμάχων στην Αττική), παρουσιάσθη διά πρώτην φοράν εις τας Αθήνας ο λοιμός, ο οποίος ελέγετο μεν ότι είχεν ενσκήψει προηγουμένως πολλαχού, και εις την Λήμνον και εις άλλας χώρας, αλλά πουθενά δεν εμνημονεύετο λοιμώδης νόσος τοιαύτης εκτάσεως, ούτε φθορά ανθρώπων τόσον μεγάλη. Διότι ούτε ιατροί, οι οποίοι, αγνοούντες την φύσιν της ασθενείας, επεχείρουν δια πρώτην φοράν να την θεραπεύσουν, αλλ’ απέθνησκαν οι ίδιοι μάλλον, καθόσον και περισσότερον ήρχοντο εις επαφήν με αυτήν, ούτε άλλη καμμία ανθρωπίνη τέχνη ηδύνατο να βοηθήση. Ό,τι αφορά, εξ άλλου, τας προς τους θεούς παρακλήσεις ή τας προς τα μαντεία επικλήσεις και τα τοιαύτα, τα πάντα ήσαν ανωφελή, και επί τέλους οι άνθρωποι, καταβληθέντες από το κακόν παρητήθησαν αυτών”.
ΣΤΗΝ παραπάνω και μόνο παράγραφο (.47 από το Β΄Βιβλίο Ιστοριών του Θουκυδίδη σε μετάφραση Ελ. Κ. Βενιζέλου) περιλαμβάνεται όλο το διαχρονικό δράμα της ανθρώπινης τραγωδίας και αδυναμίας μπροστά σε μια πανδημία.
ΕΠΙ 2.500 χρόνια αγωνιζόμαστε με όλα (τα εκάστοτε πρόσφορα) μέτρα και μέσα, για να αποτρέψουμε μαζικούς θανάτους από “αόρατους ιούς” και αιφνίδιες επιδημίες, ενώ από την άλλη επιτρέπουμε στον εαυτό μας (ως κράτη ή συμμαχίες) τον άλλο εξολοθρεμό μας (πάλι μαζικό,) μέσω των πολέμων!
ΒΕΒΑΙΑ, σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η πρώτη φορά με τον ιό Covid-19 που όλος ο πλανήτης ενεργοποιείται σε μια κατεύθυνση, ώστε να εξαλειφθεί γρηγορότερα η θανατηφόρος απειλή. Αν και, μετά 4 μήνες από την εμφάνισή του ιού (coronavirus) και τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που άφησε και αφήνει πίσω του, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα δεν βρήκε ακόμη το κατάλληλο φάρμακο, ούτε το εμβόλιο εναντίον του.
ΟΜΩΣ, είναι στη φύση του ανθρώπου ο αγώνας και η αγωνία για το μέλλον του.
ΤΩΡΑ δίνεται η ευκαιρία για μια διεθνή διευρυμένη συνεργασία σε όλους τους τομείς: πρώτα τα εθνικά συστήματα Υγείας να ενισχυθούν ώστε να είναι πάντα έτοιμα για ανάλογες επιθέσεις, αλλά και ο πόθος για μια παγκόσμια ειρήνη να τεθεί διεθνώς επί τάπητο.
ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά που τα άτομα αντιλαμβάνονται, επιτέλους, τους κινδύνους που ενέχει για το σύνολο κάθε ατομική τους ανευθυνότητα (όχι μόνο σε θέματα υγείας).
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ανέκαθεν ήταν “άδηλον και κρύφιον” για τους ανθρώπους. Γι αυτό και απαιτείται, μετά το πέρας της δοκιμασίας, μια άλλη στάση ζωής απέναντι στον εαυτό μας, τους άλλους και το κράτος. Η σημερινή μας περιπέτεια ένα πράγμα αποδεικνύει. Ότι το κράτος είμαστε εμείς, και οι εκπρόσωποι που ψηφίζουμε είναι απλά συμπολίτες μας.
