Η μάνα ήταν απ’ τους πρώτους που έφθασαν στην εκκλησία. Άναψε το κεράκι της, προσκύνησε το εικονοστάσι, κοντοστάθηκε στη μεγάλη εικόνα της Παναγιάς και διπλοπροσκύνησε, ύστερα, και παρότι υπήρχαν μπόλικες άδειες θέσεις, κατευθύνθηκε στο πίσω μέρος και χάθηκε σ’ ένα στασίδι στο βάθος.
Καθόλου παράξενο, αφού πάντα έτσι έκανε…
Πρώτη ερχόταν, τελευταία έφευγε κι ήταν από εκείνα τα άτομα που σύχναζαν στα ξωκλήσια της ανηφοριάς για να προσευχηθεί, αλλά και για να τα αερίσει, να καθαρίσει, ν’ ανάψει τα καντήλια.
Και όχι μόνο!
Διότι ό,τι πίστευε το έκανε και πράξη…
Χρόνια και χρόνια καλοδεχόταν στη φιλόξενη κουζίνας της τον κάθε πεινασμένο. Μεγάλη η οικογένειά της, πολλά τα στόματα που έπρεπε να τραφούν, μα πάντα περίσσευε και κατιτί για τον πονεμένο που θα χτυπούσε την πόρτα της.
Όμορφη γυναίκα παρά τα 80 της, με μια άκρη της κοτσίδας των πλούσιων μαλλιών της να εξέχει κάτω απ’ το τσεμπέρι που δεν αποχωριζόταν ποτέ, με το κεφάλι ψηλά, που το χαμήλωνε όταν το απαιτούσε η περίσταση, ολότελα αφοσιωμένη στη λειτουργία να σιγοψιθυρίζει τα τροπάρια με φωνή που ίσα-ίσα ακουγόταν.
Όπου να’ ναι θα φανούν και τα παιδιά!
Δώρο Θεού τα τέσσερα παιδιά της, κι όλα καλά αποκατεστημένα…
Πάνω στην ώρα άκουσε μια γνώριμη φωνή να την καλησπερίζει. Γύρισε το κεφάλι κι ένα αμυδρό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό της, καθώς ανταπέδιδε με μια μικρή κλίση του κεφαλιού τον χαιρετισμό στον μεγάλο γιό. Στο παιδί της το πρώτο που πάντα στάθηκε στο πλάι της σε κάθε δυσκολία. Επιτυχημένο και σεβαστό πρόσωπο στην κοινωνία του μικρού χωριού τους.
Αλλά να που τώρα βλέπει το άλλο της αγόρι -επιστήμονα με τα όλα του- να καταφτάνει με την μεγάλη του οικογένεια.
Καλή η γυναίκα, όμορφα κι έξυπνα τα παιδιά του….
Η μάνα χαμογέλασε, τα μάτια βούρκωσαν καθώς σαν αστραπή πέρασε από μπροστά της όλη η προηγούμενη ζωής της. Έσκυψε το κεφάλι και θυμήθηκε την αγωνία και τους κόπους της να τ’ αναθρέψει σωστά, να τους δώσει τα εφόδια για ν’ αντιμετωπίσουν τον σκληρό τον κόσμο, να παλέψουν και να γίνουν άνθρωποι καλοί και χρήσιμοι στην κοινωνία. Μια συγκίνηση την κατέλαβε κι ένοιωσε τα μάτια να βουρκώνουν ξανά. Προσπάθησε να συγκρατηθεί, μα δεν το κατάφερε, καθώς στον διάδρομο φάνηκαν η μοναχοκόρη, ο καλός γαμπρός και οι δυο γιοί τους. Όλοι παλικάρια! Αλλά να που έφθασε και το στερνοπούλι! Ο εκπαιδευτικός της! Τρείς μήνες νιόπαντρος με τη κοπελιά του και τι ευτυχισμένος που δείχνει!
Ένα δάκρυ κύλισε τώρα στο μάγουλο της μάνας, σήκωσε το χέρι και το μάζεψε, μα δεν διέφυγε της προσοχή της μικρής νύφης που την κοίταξε ανήσυχη…
Σ’ όλη τη λειτουργία και μέχρι που βγήκαν στο προαύλιο η μάνα, αφοσιωμένη στη λειτουργία ευχαριστούσε το Θεό μέσα της για τα καλά που της έστειλε, μόνο που και που έσκυβε με τρόπο, έφερνε τα μαντηλάκι στα υγρά της μάτια, κι η νιόπαντρη αναστατωμένη να μην παίρνει το βλέμμα από πάνω της…
Σύντομα ακούστηκε το «Χριστός Ανέστη», ήλθαν παιδιά κι εγγόνια, τη κύκλωσαν και ξεσυνεριζόταν ποιος θα την πρωτοφιλήσει, ποιος θα της πρωτοευχηθεί κι η μάνα ξαναβούρκωσε.
Γέλια και χαρές, μόνο η μικρή η νύφη έδειχνε ν’ αγωνιά ακόμα, για κάτι που δεν καταλάβαινε…
Που να φανταστεί πως καθώς χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες, η καρδιά της μάνας χτυπούσε στον ίδιο ρυθμό όλο υπερηφάνεια, χαρά και ευτυχία …
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΥΓΕΙΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!
