«Πως είναι δυνατόν η χώρα που εφηύρε τη δημοκρατία να κυβερνάται σήμερα από ένα στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς» ήταν η ερώτηση που μου είχε κάνει το 1969 η καθηγήτρια εκμάθησης γαλλικών στο πανεπιστήμιο της Λυών.
Τι να της απαντούσα με τα λίγα γαλλικά που ήξερα τότε. Επειδή και άλλοι Ελληνες φοιτητές είχαν ακούσει παρόμοια ερώτηση, για εμάς, παιδιά της επαρχίας και των αγροτικών οικογενειών οι περισσότεροι, ήταν ζήτημα εθνικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας να αντιδράσομε. Ετσι δημιουργήσαμε το Κίνημα Φοιτητών και Εργαζομένων για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Λίγοι είμαστε αλλά η άρνηση του δικατορικού καθεστώτος από τους Ελληνες και τις Ελληνίδες έγινε γνωστή και στη Λυών και προπαντός στα πανεπιστήμια. Για να έχομε μια κάλυψη και στήριξη από κάποιο πολιτικό φορέα έγινα μέλος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολιτικούς τοπικής και πανγαλλικής εμβέλειας που ασχολήθηκαν με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ενας απ’αυτού ήταν και ο Σαρλ Ερνύ που το σοσιαλιστικό κόμμα είχε θέσει υποψήφιο για το δήμο, στο προάστιο της Λυών , τη Βιλεμπάν και μετέπειατα υπουργό Αμύνης του Φρανσουά Μιτεράν. Υπήρχαν εσωκομματικές αναταράξεις αλλά ο Μιτεράν είχε επιβάλλει τον Ερνύ, που κέρδισε το δήμο μετά από χρόνια επικράτησης της κεντροδεξιάς. Και όχι μόνο το δήμο αλλά στη συνέχεια και άλλους δήμους της περιοχής καθώς επίσης και τη θέση του γερουσιαστή και αρκετές θέσεις στο Περιφερειακό συμβούλιο. Γιατί ο αείμνηστο πια Σαρλ Ερνύ ήξερε τι ήθελε. Να κερδίσει το δήμο και να δυναμώσει το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα απαραίτητη προυπόθεση για να κερδίσει αργότερα της γαλλικές προεδρικές εκλογές ο Φρανσουά Μιτερά,. Αλλωστε δεν ήταν μόνο ο Ερνύ που κέρδιδε το δήμο αλλά και άλλοι κέρδισαν άλλους δήμους έτσι το 1981 μετά από τρίτη προσπάθεια κέρδισε την προεδρία της Γαλλίας. Αλλά ο Σ.Ερνύ ήταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος πολιτικός , συνειδητός πολίτης και αυτοδιοικητικός. Οπως είχα διαπιστώσει γι’αυτόν και τη σοσιαλιστική ομάδα ο αγώνας ήταν ο εντοπισμός κι η επίλυση των προβλημάτων των κατοίκων μεταξύ των οποίων και η απασχόληση άρα και η υποστήριξη της επιχειρηματικότητας μικρής και μεγάλης. Ο πολίτης Γάλλος , Ελληνας, Αρμένιος ή άλλος έπρεπε να νοιώθει όμορφα στη Βιλερμπάν , όπως στο σπίτι του με δικούς του ανθρώπους. Για τι γιορτές τους οι Ελληνες δεν είχαν ποτέ πρόβλημα, για το που θα βρουν αίθουσα και στήριξη . Ετσι ο Σαρλ Ερνύ θα επιλεγεί ως υπουργός Αμυνας από τον νέο πρόδρο της Δημοκρατίας Φρ. Μιτεράν , όπως και ο στενός συνεργάτης του καθηγητής μου στο Ιστιτνούτο Πολιτικών Επιστημών, Ζαν-Ζακ Κεϋράν, θα επιλεγεί ως υπουργός από τον μετέπειτα πρωθυπουργό και συγκατοικούντα με το δεξιό πρόεδρο Ζακ Σιράκ τον Λιονέλ Γιοσπέν.
Χάρης Δούκας ο αντιΕρνύ.
Οταν έγιναν οι δημοτικές εκλογές χάρηκα για την εκλογή του καθηγητή κ. Χάρη Δούκα, στην Αθήνα, όπως και άλλων γιατί έχοντας υπ’όψη μου το παράδειγμα του Ερνύ και της Βιλεμπάν σκέφτηκα ότι αν ο κ. Δούκας μπορέσει να πραγματοποιήσει ένα έργο που υπόσχεται και κάνει την Αθήνα ευχάριστη και άνετη να ζεις, μια πόλη ξεχωριστή στο κόσμο, αυτό δεν θα είναι μόνο μια επιτυχία για την Αθήνα αλλά και για τον ίδιο και το Πασοκ. Αυτό θα σήμαινε επανεκίνηση για επιστροφή στην εξουσία του Πασοκ. Την εκλογή αυτή και την επαίνεσα και την ανάδειξα στο Kulturissimo, το μηνιάιο πολιτιστικό και κοινωνικό ένθετο της καθημερινής εφημερίδας του Λουξεμβούργο Tageblatt, που φιλοξενεί κάθε μήνα ένα κείμενό μου.
Δυστυχώς , “πριν αλέκτωρ φωνήσαι” ο κ. Δούκας απέδειξε ότι η απόσταση που χωρίζει τον Γάλλο Ερνύ που είχα γνωρίσει και τον Ελληνα Δούκα που διαβάζω είναι εκείνη μεταξύ Γης και Ουρανού. Οχι μόνο δεν σήμανε συναγερμό για την υλοποίηση του οράματός του για την Αθήνα, που θα τον έφερε αργότερα και σε ανώτερα και ανώτατα αξιώματα αλλά κήρυξε το “τρώγωντας έρχεται η όρεξη” διεκδικώντας την αρχηγία του Πασοκ αφήνοντας μάλιστα και υπονοούμενα χωρίς ελέξιμα στοιχεία ενάντια του προέδρου που τον είχε προτείνει για την Αθήνα, Νίκου Ανδρουλάκη! Θυμίζοντάς μας το παμπάλαιο “πως ο μεγαλύτερος εχθρός σου μπορεί να είναι ένας από τους ανθρώπους που ευεργέτησες”.
Κρίμα για τον ίδιο, κρίμα και για το ιστορικό κίνημα που τόσα έχει σπροσφέρει για την εθνική υπερηφάνεια και την κοινωνική ειρήνη στη χώρα μας , παρά τα όποια λάθη του.
Ελλειμα αίσθησης γελοίου.
Κι ενώ από ένα Πολιτικό όργανο ενός κόμματος αναμένεις σχέδια, προγράμματα, στόχους, που θα μας απαλλάξουν ή έστω ελαφρύνουν από τη δικτατορία των ολιγοπωλίων και του και των εκπροσώπων τους στη κυβέρνηση ακούς , μεταξύ άλλων, και ένα πρώην υπουργό και υποψήφιο ευρωβουλευτή τον κ.Φίλιππος Σαχινίδης να αποκαλεί υπονοώντας Κιμ Γιονγκ Ουν τον πρόεδρο του κόμματος Νίκο Ανδρουλάκη. Μα ο Κορεάτης πρόεδρος είναι ένας δικτάτορας που όποιος τον αμφισβητεί τον εξαφανίζει ακόμη κι αν είναι ο θείος του. Μπορεί να συγκριθεί ο λαός του Πασοκ με το λαό της Βόρειας Κορέας; Ο λαός της χώρας αυτής υποτάσσεται υπό το φόβο της φυλάκισης ή της απώλειας της ζωής του ενώ του Πασοκ έχει το ελεύθερο δικαίωμα και να εκλέξει και να κριτικάρει και να αμφισβιτήσει και να εκλέξει άλλο στη θέση του με βαση το καταστατικό του, εκφράζοντας ακόμη και αυτογελοιότητες όπως αυτή. Δεν γνωρίζει άραξε ο πρώην υποργός και παρ’όλίγον εκπρόσωπός μας στην Ευρωβουλή πως το “πιστοποιητικό κοινωνικών φορνημάτων” το είχε κατηργήσει το Πασοκ το 1981;. Δεν γνωρίζει ως παλιός πολιτικός ότι ένα καταστατικό για ένα κόμμα είναι όπως ένα σύνταγμα για μια χώρα. Πως το καταστατικό προστατεύει τους σοβαρούς, ευσυνείδητους και ανυστερόβουλους πολίτες που γνωρίζουν από αλληλοσεβασμό, αλληλεγγύη, κοινή πορεία και για την πραγματοποίηση κοινών στόχων, από εκείνους που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε, να διαλύσουν, αρκεί να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία και ο εαυτουλισμός τους;.
Και ο Ανδρέας Παπανδρέου αμφισβητήθηκε.
Απ’ότι θυμάμαι τόσο ο κ. Πέτρος Ευθυμίου όσο και η Σοσιαλιστική Πορεία της οποίας ήταν μέλος είχαν αμφισβητήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου ως πρόεδρο του Πασοκ. Το να αμφισβητήσουν και το Νίκο Ανδρουλάκη δεν είναι ούτε αποκάλυψη, ούτε είδηση. Για εμένα μάλιστα είναι υγιές να σκείς επικοδομητική κριτική για να εμπλουτίσεις σκέψη, απόψεις,θέσεις. Η στόχευση και απαξίωση όμως ανθρώπων ελεύθερα εκλεγμένων και μάλιστα πριν “κάν αλέκτωρ φωνήσαι”, πριν καν να έχουν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα των εκλογών, ε τότε υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα διάσπασης και διάλυσης.
Και το νόμιμο ερώτημα είναι αν η λυσσαλέα επίθεση κατά του προέδρου του Πασοκ-Κίνημα Αλλαγής είναι μόνο περίσευμα προσωπικών φιλοδοξιών ή αν υποκρύπτει εξυπηρέτηση οργανωμένων οικονομικών και άλλων συμφερόντων, που δεν εξυπηρετεί η παρουσία στην προεδρία του Νίκου Ανδρουλάκη; Θυμάμαι όταν ήμουν στο Στρασβούργο Γάλλοι φίλοι δημοσιογράφοι που μου έλεγαν ότι ο ιδιοκτήτης της Figaro και πολλών άλλων εφημερίδων είχε δική του ομάδα ευρωβουλευτών που ήταν μέλη των ομάδων του Γκωλικών και των Ανεξαρτήτων. Και όταν κάποτε θέλησα τη συμβουλή και τη βοήθεια γνωστού δημοσιογράφου για για να προωθήσομε στο Ευρωκοινοβούλιο τη δημιουργία ενός θεσμού -βραβείου Μίκη Θεοδωράκη, όπως ήταν το Βραβείο Ζαχάρωφ για να βραβεύει όσους μέσω της μελοποίησης και της ποίησης υπεράσπιζαν την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα Ανθρώπινα δικαιώματα, ο πολύ ικανός και έμπειρος αυτός δημοσιογράφος που είπε “σ’αυτόν που θα πρέπει αν μιλήσεις γι’αυτό είναι ο Δημήτρης Λαμπράκης ο ιδιοκτήτης του συγκροτήματος. Εχει δικούς του σε όλα τα κόμματα, παντού”.
Γιατί υποστήριξα Ανδρουλάκη.
Τους τελευταίους δυο μήνες παρακολουθούσα τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του.Διαπίστωσα πως διέθεται σοβαρότητητα, αποφασιστικότητα, θέσεις, είχε προτάσεις υλοποιήσιμες και που έλυναν προβλήματα της καθημερινότητας μας και της χώρας και προ παντός υπεράσπιζε με αποφασιτικότητα τους θεσμούς.
Για μένα που μικρό παιδί έβλεπα στο καφενείο του πατέρα μου τίμους, εργατικούς καλούς οικογενειάρχες και αγρότες να είναι δακτυλοδεικτούμενοι και καταδικασμένοι αυτοί και τα παιδιά τους, να βρίσκονται στο περιθώρειο χωρίς δικαιώματα, όπως οι άλλοι πολίτες, γιατί είχαν κατηγορηθεί ως κομμουνιστές , ή ως συνοδοιπόροι, η υπεράσπιση της ισονομίας και της ισοπολιτείας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Κράτους Δικαίου πρέπει να βρίσκονται στην κορυφή ενός αγώνα. Το οφείλουμε σε όσους και όσες στερήθηκαν, κακοποιήθηκαν και θυσιαστήκαν γι’αυτό. Και είμαι περήφανος που ένας, απ’αυτούς μου είχε πει μια μέρα, ο Χαρίδημος, “κάλεσαν τον πατέρα σου στην Αστυνομία αλλά δεν είπε ψέμματα, δεν μας κατηγόρησε άδικα”. Το σπίτι μας βρισκόταν στην άκρη του χωριού και είχαν ρωτήσει τον πατέρα μου αν είχε δει συναλλαγές αυτών των ανθρώπων με τους κομμουνιστές. Αν τους είχε δει να μπαινοβγαίνουνε”
Είμαι περήφανος επίσης που το Πασοκ είχε καταργήσει το “Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων” απαλλάσσοντας χιλιάδες οικογένειες απ’αυτή την αδικία και στέρηση δικαιωμάτων.
Ο ελληνικός λαός περιμένει από το Πασοκ να ασχοληθεί με τα προβλήματά του, να τα αναδείξει και να παρουσιάσει προτάσεις που τα επιλύουν, ενωμένο, συγκροτημένο μέσα από μια σοβαρή οργάνωση με κανόνες παιχνιδιού που θα ισχύουν για όλες και για όλους και χωρίς σπάταλες ανθρώπινης ενέργειας. Μόνο έτσι θα ξαναγίνει δυνατό και ικανό να κυβερνήσει και πάλι τη χώρα .Και όχι να αναλώνεται με προσωπικές αντιπαλότητες και αλληλοαπαξιώσεις που έχουν στόχο την ικανοποίηση των φιλοδοξιών τους και όχι των προβλημάτων του λαού που δεν τον ενδιαφέρουν, όπως απέδειξε με την αποχή του. Θέσεις.Ενότητα. Αγώνας και Παρουσία ΠΑΝΤΟΥ.
