Νοιώθω δυο στάλες δάκρια απ’ της ψυχής τα μάτια
να απλώνονται στα σπλάχνα μου όταν σκύβω απαλά
και σου χαϊδεύω τα μαλλιά και γίνεται κομμάτια
η καρδιά μου όταν με κοιτάς μ’ οίκτο και ντροπαλά.
Κι όταν θωρώ το χέρι σου με φόβο να τ’ απλώνεις
ζητώντας ψίχουλα χαράς στου δρόμου τη γωνιά
κι από το κρύο του χιονιά τα χείλη να δαγκώνεις
μια ανατριχίλα στο κορμί νοιώθω και παγωνιά.
Ω θεέ μου φέρε μιαν αυγή τον ήλιο της ελπίδας
με τις θερμές ακτίνες του κι αυτό να ζεσταθεί
και ξόρισε τα σύννεφα της μαύρης καταιγίδας
να βρει το δρόμο της χαράς το δόλιο μη χαθεί.
Όταν το βλέπω στη γωνιά να τρέμει από το κρύο
μέσα μου ακούω να μου λέει μια μυστική φωνή
μην του ματώνεις την ψυχή, ω, άνθρωπε θηρίο…
μην του σκοτώνεις τα όνειρα, η καρδούλα του πονεί.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων
Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων
