Τίποτε χειρότερο δεν υπάρχει για µια κοινωνία από το να συνηθίσει τον θάνατο. Κι αυτό, δυστυχώς, συµβαίνει στα Χανιά.
Τα τροχαία δυστυχήµατα στον χειρότερο δρόµο της Ελλάδας δεν ξαφνιάζουν πια κανέναν µας.
Μια τραγωδία σε αναµονή ήταν κι αυτή του Σαββάτου.
Μια τραγωδία που καλούνται τώρα να διαχειριστούν οι οικογένειες του Νίκου, του Θοδωρή και του Αλέξανδρου, των τριών νέων παιδιών που χάθηκαν τόσο άδικα στον παλιόδροµο που κάθε του στροφή δυνητικά µπορεί να οδηγεί στον… Άδη.
Τρία παιδιά που γυρνούσαν από τη δουλειά τους, σε µια πόλη που καλείται χρόνο µε τον χρόνο να εξυπηρετεί όλο και περισσότερους επισκέπτες, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα, µε τριτοκοσµικές οδικές υποδοµές.
∆ρόµοι χωρίς φώτα, χωρίς σήµανση, ανύπαρκτες διαγραµµίσεις, διαβάσεις που βάφονται µόνο πριν τις εκλογές, ∆ήµοι και Περιφέρεια να τσακώνονται ποιος πρέπει να κλαδέψει τα χόρτα που καταλαµβάνουν το οδόστρωµα.
Ιθαγενείς είµαστε, που ακούµε υποσχέσεις επί υποσχέσεων για ένα σύγχρονο αυτοκινητόδροµο που θα παρέχει τη στοιχειώδη ασφάλεια στις µετακινήσεις µας.
Σε δέκα, σε είκοσι, σε πενήντα χρόνια; Και µέχρι τότε, τι;
Αφηµένοι στην τύχη µας, να περιµένουµε σε ποιο σπίτι θα χτυπήσει το τηλέφωνο για τα κακά µαντάτα.
Αν το πένθος και η οργή αυτών των ηµερών δεν γίνουν απαίτηση για άµεσες παρεµβάσεις στους δρόµους των Χανίων, αν δεν φωνάξουµε «Φτάνει πια!», τότε απλά θα συνεχίσουµε να ζούµε το πένθος ως… κανονικότητα.
Σε έναν τόπο που συνήθισε να θρηνεί και ξέχασε να διεκδικεί. Σε έναν τόπο που κανείς δεν έχει το ανάστηµα να ζητήσει συγγνώµη από τις οικογένεις του Νίκου, του Θοδωρή, του Αλέξανδρου κι όσων έφυγαν τόσο άδικα.
Συγγνώµη για όσα δεν κάναµε.
