Δρ Εμμανουήλ Μιχαήλ Παπαδάκης
παθολόγος – νεφρολόγος
Ένα πόνημα, γραμμένο ευλαβικά, με την “πειθαρχημένη” και αυστηρή προσήλωση στην Ανθρωπιστικότερη των Επιστημών! Κι όμως, εγώ θα σταθώ ΚΑΙ, στον λυρισμό που προκύπτει εναργής, δροσερός, από τις ΦΩΤΟ της ασπρόμαυρης νοσταλγίας!
Όπως ας πούμε τον μικρό, (μικιό) αναφέρεται, νήπιο Μανώλη, ολομελάχρινο και ντελικάτο… Να προτάσσει τις κορυφαίες “αμυντικές σημειολογίες” της Νήσος, στερεωμένες καλά, στη ζωστήρα της κρητικής βράκας του!
Το ασημοπίστολο και το μαχαίρι! Το «μαυρομάνικο» κατά τον Καζαντζάκη. Μαχαίρι, μαχαίρι, αλλά και… και ναυτάκι. Ναυτάκι βεβαίως βεβαίως, δίπλα στους αντάρτες! Έπαιρναν το συσσίτιο τους, και όλοι στη σειρά για το τσιγάρο τους. Κι ο… μικιός, έπαιρνε κι αυτός το τσιγαράκι το δικό του! Αλλά καθώς δεν ήταν… καπνιστής, το αντάλλασσε με φυσίγγια, ώστε να σιάξει το δικό του φυσεκλίκι! Χριστέ μου ένας αντάρτης!
Μα τι έξοχες και τρισχαριτωμένες διηγήσεις! Χρώματα, μυρωδικά κι εικόνες!
…Ωραίο βιβλίο! Μα, ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον βιβλίο!.. Και τι να χωρέσουν τώρα οι “Αφορμές” μου από τόσο πλούτο ζωής, τόσο γεμάτης και άξιας όσο αυτή η διαδρομή στα πρόσω της Ιατρικής; Στο “Ιατρικό αίμα”; Αναφορά δομημένη υποδειγματικά, από τις ρίζες τις οικογενειακές, τα Δημοτικά τρυφερά χρόνια, τα Γυμνασιακά αριστεία, φιλίες, συγκινήσεις… Φοιτητική ζωή, εμπειρίες, βλέψεις, οράματα, επιτυχίες!! Στρατός, Ιατρική…Οικογένεια! Όλα θαυμαστά. Διπλώματα, διπλώματα, διπλώματα! Διακρίσεις, διατριβές, συμμετοχές ατελείωτες σε συνέδρια, συγγράμματα, βραβεία, μετάλλια, αναγνώριση!!
Σκυμμένος για δεκαετίες πολλές, «Επί τον τύπον των ήλων» της ασθένειας… Τον «αγιασμένο τύπον» των πασχόντων…
Φοβισμένων, πονεμένων, φτωχών, απεγνωσμένων ακόμη! Πανάξιος, σιωπηλός, δωρικός και δοσμένος στην εντολή του Ιπποκράτη, με Συνείδηση, σθένος και ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ!
…«Συγγνώμη Μανώλη για την ενόχληση…», σου ‘λεγα σε μεταμεσονύχτια αγωνία πριν από χρόνια. Κι εσύ ενοχλείσο για τη συγγνώμη, όχι για την ενόχληση…
…Συγχαρητήρια πολλά για τούτο το «αυτοβιογραφικό ντοκουμέντο», να το πω έτσι, παρακαταθήκη στους νέους!
Στους νέους, που ήθελε ομούνται, ένδακρεις και ιδεολογικά φορτισμένοι, από τις «αιώνιες απαρχές» του Ασκληπιού και Πατρός της Ιατρικής, εννοείται, για την Ιερή Ιασιμότητα του Ανθρωπίνου Σώματος…
Εκείνη που στάθηκε και για σένα “Ευαγγέλιο βίου” και μ’ αυτό άφησες «χνάρι βαθύ» Μανώλη Παπαδάκη, σέμνωμα και καμάρι του τόπου της Κρήτης, της Πατρίδας, κι αναφορά φίλων ασθενών, συγγενών, ες αεί.
Και της Επιστημονικής Κοινότητας πρωτίστως! Σ’ ευχαριστούμε.
