Το τρίτο μετά τη μεταπολίτευση ειδικό Δικαστήριο έφθασε στο τέλος του. Το πρώτο, με τον κ. Αθανασόπουλο για το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι, το δεύτερο με τον “ωσί παρών” Ανδρέα για την υπόθεση “πάμπερ” και τούτο με τον κ. Παπακωνσταντίνου για τη “λίστα Λαγκάρντ”. Παραπέμφθηκε με βούλευμα του Συμβουλίου του Ειδικού Δικαστηρίου μετά τη δημιουργία πολιτικού θορύβου με τη λίστα που άγγιξε τον κόσμο την περίοδο κρίσης σηκώνοντας τα βάρη της. Οι αρμόδιοι άργησαν να εξακριβώσουν τι συνέβη σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο για να μάθουν ποιος παρέλαβε τη λίστα, σε ποιο συρτάρι “παράπεσε” για να φθάσουμε στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Στην υπόθεση Λαγκάρντ στο σκάνδαλο μπήκε “ταφόπλακα”. Η κάθαρση συντελέστηκε και ο κατηγορούμενος έπεσε στα μαλακά. Καταπέλτης η εισαγγελέας που αγόρευε επί 8 ώρες εισηγούμενη να μην αναγνωρισθούν ελαφρυντικά. «Αυτή η δίκη, είπε, δεν είναι δίκη του κ. Παπακωνσταντίνου είναι για τον ελληνικό λαό τον οποίο ευτέλισε και διέσυρε». Ακριβώς δε επειδή έχει αυτά τα ηθικά πρότυπα δεν εισηγήθηκε το ελαφρυντικό του “πρότερου έντιμου βίου”. Ομως “ένοχος ένοχον ου ποιεί” και οι υπερασπιστές του, όπως και ο ίδιος, υποστήριξαν ότι δεν διεγράφησαν τα ονόματα των τριών συγγενών του, ούτε ζημιώθηκε το Δημόσιο. Αλλοι διέπραξαν τη λαθροθηρία στη λίστα για να μην υπάρχουν τα ονόματα, κάτι σαν εκδούλευση προκειμένου να διασώσουν τη φήμη του και την πολιτική τους υπόσταση. Ετσι η νόθευση εγγράφου ερμηνεύτηκε ως πλημμέλημα, που του κόστισε έναν χρόνο φυλάκιση με τριετή αναστολή, του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου και κηρύχθηκε αθώος για το αδίκημα απόπειρας απιστίας εις βάρος του Δημοσίου. Οι ομοϊδεάτες του δεν του παρείχαν πολιτική στήριξη, ούτε και το βαθύ ΠΑΣΟΚ που με πάθος υπηρέτησε. Λέγουν, λοιπόν, ότι είναι συμβολικός ο στιγματισμός του γι’ αυτό και η ελαφρά τιμωρία. Πλήρωσε μόνο την αλαζονεία του, μια υπέρμετρη περιφρόνηση κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Νομικοί κύκλοι δεν κρίνουν την απόφαση, η κοινή γνώμη όμως θεωρεί ότι, αν το αδίκημα συνέβαινε σε έναν απλό πολίτη, ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα ήταν αυστηρότερος. Ο πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου εξάντλησε την επιείκειά του, του ευχήθηκε και “Καλό Πάσχα” και να μην το ξανακάνει χρησιμοποιώντας περικοπή από τον λόγο του Χριστού στη θεραπεία του παραλυτικού «μηκέτι αμάρτανε ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωαν. Ε’ 14). Κανείς δεν το κρύβει ότι η παραβατικότητα κυριαρχεί στη χώρα. Η διαφθορά προκαλεί επιδημία σαν χολέρα. Τα κρούσματα που εκδηλώνονται δεν κρύβονται μέσα από νομικίστικους δικολαβισμούς ούτε με συγχωροχάρτια. Κανείς δεν πιστεύει ότι δικαιώνεται το περί δικαίου αίσθημα. Η ηθική απαξίωση είναι παρεπόμενον. Δεν ανεμένετο αυτή η εξέλιξη, επειδή πολύς κόσμος υπέθετε εμπλοκή και άλλων ατόμων. H κοινωνία καταλαβαίνει τώρα με το πρώτο τι είναι σωστό και τι δίκαιο. Τα στεγανά παραμένουν και για να πέσουν πρέπει να εξοντωθούν τα οφφίτσια, να σταματήσουν οι δηλώσεις συμπάθειας και οι προστατευτικοί παραστάτες. Οι Αρεοπαγίτες οφείλουν να δείχνουν ότι δεν παραπλανώνται σε ολισθηρές και δαιδαλώδεις νομολογίες. Η κοινή γνώμη καταλαβαίνει, γιατί όσο οι περιπτώσεις είναι πολύπλοκες, τόσο ευκολότερα οι υποθέσεις παραμένουν αμφισβητούμενες και δεν απομακρύνονται οι υποψίες. Οταν δεν ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα, δίδεται το δικαίωμα στον καθ’ ένα να υποπτεύεται ότι για τους επώνυμους υπάρχει διαφορετική μεταχείριση.
Το περί δικαίου αίσθημα
