Πέρασαν κιόλας 3-4 χρόνια από τότε που γράφαµε υπεύθυνες δηλώσεις ή στέλναµε ηλεκτρονικά µηνύµατα µέσω κινητού, προκειµένου να βγούµε να περπατήσουµε στα γειτονικά πέριξ, ξεφεύγοντας έστω και για λίγο από τον επιβαλλόµενο εγκλεισµό της πανδηµίας.
Πολλοί ανακαλύψαµε τη χαρά του περπατήµατος τότε, και µερικοί του παραµείναµε πιστοί µέχρι και σήµερα, όπου ναι µεν ο ιός υπάρχει, αλλά τα περιοριστικά µέτρα έχουν χαλαρώσει κατά πολύ. Παρά ταύτα ο πιο φυσικός και πρωτόγονος τρόπος µετακίνησης µπορεί να αποδειχθεί η σπουδαιότερη δραστηριότητα. Ίσως να είναι τόσο δηµιουργική δραστηριότητα επειδή έχει την ανθρώπινη ταχύτητα. Το περπάτηµα φαίνεται ότι προάγει µια πνευµατική σύνταξη και έχει τη δική του αφήγηση.
Η πεζοπορία είναι σχεδόν η µοναδική δραστηριότητα στην οποία δεν επιδίδονται οι άνθρωποι του κόσµου των επιχειρήσεων, δηλαδή οι καπιταλιστές. ∆εν πουλιέται τίποτα το ιδιαίτερο για το περπάτηµα, ενώ υπάρχει µια ολόκληρη αγορά για να τρως, για να πίνεις νερό, για να τρέχεις, να κοιµάσαι, να κάνεις έρωτα, να διαβάζεις.
Είµαι απόλυτα πεπεισµένος ότι το περπάτηµα καθαρίζει το µυαλό και µας επιτρέπει να τολµάµε χωρίς να γινόµαστε κοντόφθαλµοι.
Όταν περπατάς δίπλα σε άλλο άνθρωπο δεν αισθάνεσαι υποχρεωµένος να απαντάς σε ό,τι σε ρωτάει, γι’ αυτό και συνήθως πολλές φορές ερωτήσεις µένουν αναπάντητες. Το περπάτηµα καθαρίζει τη σκέψη, ή τη στέλνει να κάνει µια χαλαρή βολτίτσα, και µας βοηθάει να λέµε λόγια πιο πρωτότυπα, ίσως επειδή τα επεξεργαζόµαστε λιγότερο. Πού και πού, όµως, χώνονται ανάµεσα και µερικά αυθόρµητα τα οποία, παρ’ όλα αυτά, ακούγονται τόσο περίπλοκα που µάλιστα µοιάζουν επεξεργασµένα και πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ας παραµείνει λοιπόν το περιπατείν στη ζωή µας ως µια δραστηριότητα αγαθή, αγνή και ανέξοδη, που µόνο καλά µας προσφέρει.
* Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι συγγραφέας, φυσικός.
Φωτογραφία: Shutterstock/By JGA
