Στα περισσότερα κράτη του κόσμου επικρατεί αναβρασμός. Άραγε να ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία που έφερε στο προσκήνιο μια επαπειλούμενη ενεργειακή και επισιτιστική κρίση;
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στα όρια της κοινωνικής κατάρρευσης. Είναι βαθύς ο ξεπεσμός των χαμηλών στρωμάτων. Η απόλυτη ένδεια ίσως αναστατώνει, δεν προτρέπει όμως από μόνη της για μια συνετή διαχείριση από τους κρατούντες, γι’ αυτό και σε περιόδους κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.
Ίσως δούμε πιο συχνά εξεγέρσεις.
Τι σκέφτονται οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή;
Αναρωτιούνται αν αύριο θα καταφέρουν να διασώσουν τη δουλειά τους, αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις σπουδές των παιδιών τους και αν αυτά τα παιδιά θα καταφέρουν, με τη σειρά τους, να βρουν κάτι να τσιμπολογήσουν.
Αναρωτιούνται αν το σύστημα θα είναι ικανό να τους προσφέρει μια αξιοπρεπή σύνταξη, προτού τα κακαρώσουν από την εξάντληση.
Αναρωτιούνται μέχρι πότε θα μπορούν να γεμίζουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους, προτού η βενζίνη φτάνει να κοστίζει όσο το χαβιάρι.
Για όλα αυτά αναρωτιούνται οι άνθρωποι. Δεν ενδιαφέρονται καθόλου να μάθουν πόσες ανεμογεννήτριες θα καταφέρουμε να εγκαταστήσουμε ή πως θα καταφέρουμε να ανακυκλώνουμε λίγο πιο αποτελεσματικά τα σκουπίδια μας. Δεν τους νοιάζει αν θα καίμε λιγνίτη προκειμένου να έχουμε πιο προσιτές τιμές ενέργεια, αν και εδώ που τα λέμε αυτό το μέτρο είναι ξανά επιβαλλόμενο από μόνο του.
Σε περιόδους κρίσης, οι άνθρωποι σκέφτονται τη δική τους επιβίωση κι όχι του πλανήτη. Δυστυχώς οι ιδέες που υπερασπίζουν οι οικολόγοι, ελάχιστα αφορούν στην παρούσα φάση τον πληθυσμό.
Όλα αυτά διότι έρχονται και εκλογές και στο προεκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων θα εκλείπει μάλλον ο περιβαλλοντολογικός προσανατολισμός. Κι ας τρέμουμε μπροστά στις φυσικές καταστροφές, διότι η φύση δεν παύει να αντιδρά, πότε με πυρκαγιές, πότε με πλημμύρες κάνοντας εντέλει αβίωτη τη ζωή στον πλανήτη.
*Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι συγγραφέας – φυσικός
