Παράφραση του “Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”
Άμα πετρώσει το ψωμί και το τυρί πολύ, άμα ξεραθεί είναι αδύνατον να το φας. Μπορείς να κάνεις κάτι γι΄ αυτό; Μπορείς να το βρέξεις, να το μαλακώσεις ή να το ξύσεις. Θα είναι νόστιμό; Θα έχει αισθητική; Απλά δοκιμάζεις. Με το πεπρωμένο τι κάνεις; Το είπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι οι σοφοί «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Αδύνατον; Το πεπρωμένο, το μοιραίο, το κισμέτ, το γραφτό. Ήταν γραφτό να γίνει. Ήταν;
Μπορούμε να το αποτρέψουμε, να το αλλάξουμε, να το προλάβουμε;
Εδώ διχάζονται οι γνώμες όλων των επιστημόνων, των ειδικών και μη, των ψυχολόγων, των θρησκειολόγων, των αστρολόγων, των πνευματικών και των απλών ανθρώπων.
Ποιανού η άποψη είναι σωστή; Ώφου! ένα μπέρδεμα και μια σύγχυση! Ανασφάλεια και ενοχές. Ανασφάλεια γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, ενοχές γιατί πιστεύουμε μετά από κάποιο μοιραίο γεγονός, πως αν κάναμε κάτι, αν προσέχαμε, αν… αν… αν… ίσως και να μη συνέβαινε. Τι ψυχοφθόρες κι΄ αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Πιο σκληρές κι΄ από το ίδιο το μοιραίο γεγονός. Μου είπε ένας Κρητικός θυμόσοφος, ένας απλός εργάτης της ζωής (ο οποίος ανέτρεψε τα ιατρικά δεδομένα. Έτρωγε όλα τα ξύγκια στα φαγητά, τα γλυκά, ήπιε όλα τα ποτά και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Μην τρως, μην πίνεις του λέγανε). Σωπάτε μωρέ! Όταν έρθει η ώρα μου να φύγω θα φύγω και τώρα να φύγω, θα φύγω χορτασμένος. Έφυγε όντας υγιής παρά μόνο με τα σημάδια της προχωρημένης ηλικίας.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα. Εγώ τι ρόλο παίζω στη ζωή μου; Θα περιμένω τα μοιραία; Εσύ μου λέει με σιγουριά, θα προσέχεις στα καθημερινά. Δεν θα αναλώνεσαι με υπερβολή, ψυχικά, σωματικά και οικονομικά. Μπορεί να πεινάσεις, να αρρωστήσεις, να ταλαιπωρείσαι τζάμπα χωρίς να πεθαίνεις. Να μην προκαλείς τους ανθρώπους, να μην τους αδικείς γιατί μπορεί να το πάρεις πίσω. Να έχεις καθαρή ψυχή και ήσυχη συνείδηση.
Νομίζω έχω πειστεί πως έτσι είναι. Ακολουθώ τις συμβουλές του και είμαι καλά. Κι αν φύγω, θα φύγω με καθαρή ψυχή και ήσυχη συνείδηση και χορτασμένη. Κι όμως τα ερωτήματά μου δεν θα απαντηθούν πλήρως.
Απλά είμαι έτοιμη για ότι μου φέρει η ζωή. Και θα διαχειριστώ με σύνεση και λογική ότι θα έχω προκαλέσει ή επιλέξει εγώ και έχω δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να συμβεί οτιδήποτε μοιραίο.
Υπάρχει κι ένας Θεός ένας δημιουργός, ένα σύμπαν, μια ανώτερη δύναμη που πιθανόν να προδιαγράφει τα μοιραία. Θάνατοι από τροχαία, ομαδικοί θάνατοι από φυσικές καταστροφές ή πανδημίες. Η μοιραίοι έρωτες ή μεγάλες επιτυχίες και σημαντικές συναντήσεις.
Δεν ξέρω… και δεν ξαναρωτώ.
Υ.Γ. Ήταν τυχερό μου να γράφω στην εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα» (που εκτιμώ βαθύτατα τους δημιουργούς και τους ευχαριστώ) ή μήπως είχα το εκλεπτυσμένο θράσος, αυτό που λέμε θάρρος και τους ζήτησα να με φιλοξενήσουν στις σελίδες της;
