Το πιο φωτεινό αστέρι

Ήταν µια φορά κι έναν καιρό έν’ αστέρι που πήγε και στάθηκε πάνω από µια φάτνη στη Βηθλεέµ. Σταµατάµε νοερά και κοιτάζουµε πίσω αιώνες φανταζόµενοι το φως που ‘ριξε στον κόσµο το άστρο. Φως, όχι σαν του ήλιου, αλλά ξεχωριστό, διαφορετικό απ’ αυτό. Ήταν αρχικά οδοιπορικό για τους µάγους, ύστερα αποκαλυπτικό για τη θεϊκή παρουσία και να οδηγήσει στην εξίσωση των δυνάµεων στη γη. Αυτό το αστέρι, σταθµός, αποτελεί τη συνέχεια του χθες και σηµατοδοτεί το αύριο. ∆εν µοιάζει µε κανένα απ’ τ’ αµέτρητα αστέρια τ’ ουρανού, ούτε µε τα τεχνητά της εποχής µας, που στέλνονται στο διάστηµα να πάρουν µέρος στον «πόλεµο των άστρων», µια διαπίστωση των καιρών, που δεν µπορούµε να ζήσουµε πια σε τούτη τη γη.
Είναι ένα άστρο προποµπός της ειρήνης, που δέσµευε την ενέργειά του, για να µην διαταραχθεί το σύµπαν και η ισορροπία στη φύση απ’ τους ανθρώπους. Και όµως δυο χιλιάδες χρόνια και από τότε παραβιάζουµε την αρµονία της δηµιουργίας συγχέοντας το καλό µε το κακό. Κάθε χρόνο ο ∆ηµιουργός κρατάει αστείρευτο το φως αυτού του αστεριού, για να φέγγει και να µας καθοδηγεί. Κι εµείς, παρά τους χαρµόσυνους αγγελικούς ψαλµούς, παρά τη φωτεινή εµφάνιση του άστρου της Ανατολής, παρά του ότι ελάχιστα γνωρίζουµε για τα δηµιουργήµατά του, γινόµαστε αρνητές. Εθελοτυφλούµε µπροστά στο αναµφισβήτητο φαινόµενο της ιστορικής πραγµατικότητας είκοσι αιώνες µετά την έλευσή Του.
Μη µας ξεγελούν τα «χρόνια πολλά», οι ευχές για το νέο χρόνο, ας µην γινόµαστε ουρανοβάτες, ας είµαστε προσγειωµένοι.
Ας ρίξουµε µια µατιά προσεκτική, γύρω µας. Εκεί που τότε το άστρο θεϊκό έριχνε το φως Του. Εκεί τώρα υπάρχει ο φόβος, ο τρόµος του πολέµου και της καταστροφής. Τόσος κόσµος στη Μέση Ανατολή µαζεµένος, βρίσκεται µε το χέρι στην σκανδάλη. Ξαναφώτισε αστέρι λαµπερό αλλά δεν είδαν το φως του οι µεγάλοι της γης ν’ αποφύγουν το έσχατο σφάλµα που καταλήγει στην αυτοκαταστροφή.
Θεέ µου (!) είναι ώρα να φυλάξεις τα Πλάσµατά Σου, την αλλιώτικη τούτη εποχή, να φτάσει ο κόσµος από το δράµα, που προκαλεί θλίψη, στη λύτρωση, όπως στα έργα των αρχαίων Ελλήνων τραγικών! Ας σταµατήσει µέχρις εδώ η παραγωγή «ιδιοφυών» φονιάδων, γιατί αλλιώς δεν θα υπάρξει κανείς επιζών να γράψει ένα άλλο «Ουδέν νεώτερον απ’ το… Μεσανατολικόν Μέτωπον»!