Δεν έχει χάρη ν’ ανεβείς σε όποια ψηλή κορφή
πετώντας μ’ αλλωνών φτερά κι όχι με τα δικά σου
θα στο θυμίζει όσο θα ζεις κάποια φωνή κρυφή
και σαν μια φλόγα θα σου καίει τα κλώνια της καρδιάς σου.
Μην βιάζεσαι σαν τον κισσό που στα ψηλά ανεβαίνει
πνίγοντας ανελέητα των άλλων δέντρων κορφές
αν τα χτυπήσει κεραυνός κείνος πρωτοπεθαίνει
γιατί είναι οι ρίζες του στη γη αδύναμες, σαθρές.
Όμως το δέντρο απ’ την αρχή, μιάν άνοιξη θ’ ανθίσει
καινούργια φύλλα και κλαδιά θα βγάλει μιάν αυγή,
του ήλιου το φως από ψηλά πάλι θ’ αντικρίσει…
γιατί έχει ρίζες πιο γερές βαθιά μέσα στη γη.
Πατώντας δίχως δισταγμό σε μονοπάτια ξένα
όσο ψηλά κι αν ανεβείς, η αλήθεια μιαν αυγή
θα σου γκρεμίσει τα σκαλιά της δόξας σου ένα – ένα
και θα γενεί το ψέμα σου στα σπλάχνα σου πληγή.
