Τo πλατανάκι

Δίπλα στο γεροπλάτανο, του Βλάτους το καμάρι,
καινούριος αναπτύσσεται, το πήρετε χαμπάρι;
Από μικρό το θαύμαζα, αυτό το πλατανάκι,
που φύτρωσε μονάχο του, σ’ έφορο λιβαδάκι.
Εδαφος βρήκε γόνιμο, νερό τρέχ’ από κάτω
και μεγαλώνει γρήγορα, μα είναι και… στυλάτο.
Γύρω στο μέτρ’ από τη γη, έχει διακλαδώσει
και μια δική του ομορφιά, έχει στο χώρο δώσει.
Τρεις κλώνοι που ορθώνονται και θέλουνε να φτάσουν,
στο ύψος τον πατέρα τους και να τον ξεπεράσουν.
Σε κάποια χρόνια σίγουρα, θα το ’χουν καταφέρει,
εκτός κι αν δούμε και σ’ αυτά, να δρα ανθρώπου χέρι.
Ομως περίπτωση καμιά, νομίζω δεν υπάρχει,
γιατί ’χει φύλακ’ άγγελο, τον καταστηματάρχη.
Που σε μικρή απόσταση, έχει ταβέρνας χώρο,
κράχτης ο γεροπλάτανος, για ξένο κι οδοιπόρο.
Οσο τα χρόνια θα περνούν κι αιώνες θα διαβαίνουν,
τουρίστες απ’ τον ίσκιο τους θε να περνοδιαβαίνουν.
Ντόπιοι και ξένοι θα μετρούν, τα χρόνια του πλατάνου
ρωτήματ’ αναπάντητα, στο λοϊσμό θα βάνουν.
Κι όταν το γεροπλάτανο ο Χάρος ακουμπήσει,
αντάξιο διάδοχο, στο Βλάτος θα ’χ’ αφήσει.
Μονάχη ανανεώνεται η τάξη εις τη φύση,
γιατί δεν λειτουργούν σ’ αυτήν τα πάθη και τα μίση.
Που βασιλεύουν, δυστυχώς, ανάμεσα σ’ ανθρώπους,
που ’χουν υστέρηση μυαλού, σ’ όποιους κι αν ζούνε τόπους.
Και καταστρέφουν ομορφιές, επάνω στον πλανήτη,
για το συμφέρον μοναχά, του καθ’ ενός αλήτη.
Μακάρι να ’ρθουν σύντομα, στα λογικά τους όλοι,
να παραμείν’ ο κόσμος μας ολάνθιστο περβόλι.