Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’80, τα πράγµατα γενικότερα, και οι πατρικές συµβουλές ειδικότερα, ήταν σχετικά απλά· «δεν χτυπάµε τα κορίτσια» , «δεν κοροϊδεύουµε τους συµµαθητές µας», για παράδειγµα.
Και κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια και έχουµε φτάσει στην εποχή που η γενιά που γεύτηκε τους γλυκόξινους καρπούς της Μεταπολίτευσης, πρέπει να δίνει τις δικές της συµβουλές.
Μαζί µε τις εποχές όµως, άλλαξαν και οι παραστάσεις και τα ερωτήµατα.
Αν δηλαδή η προστασία του “αδύναµου” ήταν µια απλοϊκή βάση πάνω στην οποία µπορούσες να οικοδοµήσεις µια ηθική κοινωνικής δικαιοσύνης, αυτό σήµερα ξεκάθαρα δεν υφίσταται.
Κι αυτό γιατί, πλέον είναι εξαιρετικά πολύπλοκο να προσδιορίσεις τον “αδύναµο” µε τρόπο τέτοιο που όχι µόνο να γίνει κοινά αποδεκτός, αλλά να µη θεωρηθεί και ο χαρακτηρισµός σου προσβλητικός!
Τρανό παράδειγµα, όλα όσα βλέπουµε στους Ολυµπιακούς αγώνες του Παρισιού, εκεί που ξεφύτρωσε, ή µάλλον επιβλήθηκε, µια πολύπλοκη συζήτηση περί δικαιωµάτων, φύλων και αυτοπροσδιορισµού.
Αγώνες ξεκινήσαµε να βλέπουµε και γέµισε το λεξιλόγιό µας νέους όρους, νέες απορίες που πολύ αµφιβάλλω αν µπορούµε να κατανοήσουµε πριν τις απαντήσουµε.
Και πάνω στον καυγά που φούντωνε σε έναν καφενέ της πόλης για την Ιταλίδα και την Αλγερινή µποξέρ, πετάχτηκε ένα έρµο γεροντάκι και ρώτησε αν έχουµε κάνα νέο για την προσωπική διαφορά στις συντάξεις.
Έτσι αυθόρµητα, µε µια του κουβέντα, ξεκαθάρισε πως δεν είναι αυτός έξω από τη νέα εποχή, αλλά η εποχή αυτή είναι ξένη από την καθηµερινότητά µας.
Οφείλω να συγχαρώ τον γράφοντα για τους προβληματισμούς του. Λυπάμαι πολύ και θλίβομαι γιατί δεν υπάρχουν πια όρια ηθικής και βιοηθικής. Είναι τραγικά αυτά που συμβαίνουν, αλλά και οι θεσμικοί φορείς που επιτρέπουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να κυλιούνται στο ”βούρκο”. Αν είναι δυνατόν γυναίκα με χρωμοσώματα ανδρός να χτυπάει γυναίκα ως προς τη φύση. Και μετά γίνεται λόγος για κακοποιήσεις γυναικών..
Μετ’ απείρων ευχών υπέρ υγείας και δυνάμεως
Γ.Δ.Παυλάκης
Ο Γεώργιος Δ. Παυλάκης παιδαγωγός-θεολόγος-εν δυνάμει κοινωνικός ανθρωπολόγος.
Msc Βυζαντινής Μουσικολογίας ΑΠΘ
Msc Βιοηθικής και Ιατρικής Δεοντολογίας της Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ
Εν δυνάμει κάτοχος Msc Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου Νομικής ΑΠΘ
Το πρόβλημα είναι η κατάργηση της κανονικότητας, χωρίς αυτήν όμως δεν μπορείς να ονομάσεις τίποτα, να καθορίσεις κάτι, να συζητήσεις για οτιδήποτε και μπορείς να πλάθεις με την φαντασία σου έναν κόσμο όπως τον θέλεις εσύ αφού δεν δίνεις πια λογαριασμό σε κάτι σταθερό ( που είναι η κανονικότητα ), και ανοίγει ο δρόμος προς την απόλυτη τρέλα.