του ΝΟΕΛ ΚΑΟΥΑΡΝΤ
Αυτό το εκπληκτικό έργο το πολυαγαπηµένο στην προτίµηση των θεατρόφιλων εδώ και δεκαετίες, τόσο, ώστε να περάσει -σχεδόν- τις 2.000 παραστάσεις! Μόνο η “Ποντικοπαγίδα” ξεπέρασε αυτόν τον αριθµό, επαναλαµβάνουν όλοι, µε περηφάνια!
Αυτό το σηµαντικό έργο, ενός σηµαντικότερου, σηµαντικότατου συγγραφέα, πολυτάλαντου και ιδιοφυούς, διάλεξαν τα παιδιά µας για ν’ ανεβάσουν στη σκηνή την αναµέτρηση τους!
Η ‘’Πρόβα Τετραώρου’’ η θεατρική µας οµάδα υπό την αιγίδα του Φιλολογικού του Καστελιού ανεβάζει, ανέβασε την πολλοστή του παραγωγή µε εξαιρετική επιτυχία, όπως πάντα!
∆εν ήξερα το έργο, οµολογώ. ∆ηλαδή δεν το είχα δει τόσα χρόνια που παιζόταν. Είχα δει µόνο πριν από χρόνια τη ‘’Σύντοµη Συνάντηση’’.
Έξοχη ταινία. Ο συγγραφέας εµπνέεται για το ‘’Πνεύµα’’ στη φωτιά του Β΄ Παγκόσµιου. Ο θάνατος συνεχώς “ζει” κι ανασαίνει στη ζωή του κόσµου!
Κι η επιθυµία -ίσως- µιας µεταθανάτιας πραγµατικότητας, “φωλιάζει” στον ψυχισµό των ταλαιπωρηµένων. Το έργο επικρίθηκε, κατηγορήθηκε, κυνηγήθηκε. Και τι µ’ αυτό; Το κοινό λάτρεψε τη σύλληψη του Story, το στήσιµο, τις ερµηνείες το ζωηρό tempo που αναπτύσσει µια έξυπνη, γρήγορη δράση.
Όπως κι εµείς, εδώ!
Που χειροκροτήσαµε άλλη µια σπουδαία προσπάθεια µε αποτέλεσµα πολιτιστικής πολιτισµικής ποιότητας!
Από τη στιγµή που προσεγγίζει όλες τις εσωτερικές παθογένειες της οικογένειας, της κοινωνικής δυναµικής και βέβαια του έρωτα…
Και θέλω κατευθείαν να µιλήσω για την απόδοση των ηθοποιών κατά σειρά εµφάνισης.
Της Ίριδας Βεστάκη, που µπόρεσε να ‘’εργαλειοποιήσει’’ την ψυχική της ένταση, θαυµαστά και να “τονώσει” το σύνολο.
Του Χάρη Κοκολάκη, µε… ψυχραιµία κατά τα “νευραλγικά σηµεία” του έργου, όχι όµως µόνο φλέγµα και εσωτερικόητα.
Της Ινώς Γεωργακάκη, αχ αυτή η πληθωρική µαντάµ στο έργο, ό,τι κι αν παίξει το βγάζει πέρα µε επιτυχία και δυναµικότητα!
Της Ευαγγελίας Πατελάκη -είδα τη δεύτερη διανοµή- ατάραχη κι ερωτευµένη (το πνεύµα, το φάντασµα, το ξωτικό), εισβάλλει απτόητη στο ζευγάρι, σηµαιοφόρος της γοητείας της, µε ατού το… αόρατον!
Της Αλεξίας Μπαµπουνάκη, η χαριτωµένη οικιακή βοηθός, τσαχπίνα, πολύ µου άρεσαν τα µατάκια της, την ώρα της… ύπνωσης!
Του Σπύρου Παππά, κοντά στην οµάδα από χρόνια, κοντά στον Σύλλογο από χρόνια, δύναµη σταθερή και συνεργάσιµη. Το ‘χω ξαναπεί!
Της Αργυρώς Χαραλαµπάκη, τέλος, που αποδεικνύει αναµφισβήτητα πως κι ο µικρός ρόλος είναι ένα απαραίτητο συν στον θίασο κι η Αργυρούλα το ξέρει. Έναν θίασο µε συγκρότηση και συνοχή.
Θίασο, που ξανά και πάλι µε γνώση, ανησυχία και κόπο δίδαξε και οδήγησε στην ωραία διαδικασία ο Θανάσης Τριανταφύλλου! Ο σκηνοθέτης µας. Τώρα είχε τη Χαρά Αρµυρα, βοηθό του κι όλα µια χαρά!
Τα σκηνικά, τα εικαστικά, τα καλλιτεχνικά του Θοδωρή Παρασκάκη, πάλι εδώ!
Συγχαρητήρια σε όλους, µα όλους…
Και τους αφανείς εννοείται!!!
Υ.Γ. Πρώτη επιλογή της “Ελβίρας” η Γωγώ Καταλακτάκη
