Το πορφυρό της φωτιάς, το επιθετικό, το καταστροφικό, το δολοφονικό! Το οπτικό μας πεδίο γέμισε, πλημμύρισε το κατακόκκινο της πύρινης «κακεντρέχειας» σε πρωτοσέλιδα και TV· διατρέχει την Πράσινη Ζωή, την Πανίδα, το Βιός!
Τις κατοικίες, τις επιχειρήσεις, τ’ αυτοκίνητα. Χριστέ μου, η φρίκη αυτοπροσώπως!
Ισοπεδώνει, σκορπίζοντας αγωνία και φόβο, πικρία κι ερωτηματικά.
… Η πολυεγκαυματίας Πατρίδα, ασθμαίνει… Βορειοανατολική Αττική, Ηλεία, Βόρεια Εύβοια… Ο άνεμος συνδράμει εχθρικά, ν’ αφανίζεται κάθε ευλογία, ο καύσωνας προσπορίζει τη «μαύρη πνιγμονή» άγκυμα….
Κι ο κόσμος, παραδομένος στην «Αγιότητα» της άνισης μάχης! Τρομαγμένος, παρακολουθεί την ανίκητη – τώρα- απειλή, λίγα μόλις μέτρα από την αυλή του σπιτιού του, «κυκλική καταδίκη» για τον χαμό του.
Αυτοκίνητα έτοιμα λέει, για τα χειρότερα, πολλοί αμύνονται με τα λάστιχα, κι οι εκκλήσεις συνεχείς κι αγωνιώδεις χαράσσουν την ψυχή…
Τα μέτωπα αναπτύσσονται αβίαστα. Τα μέτωπα επιμηκύνονται, γιγανώνονται! Τα μέτωπα αναζωπυρώνονται, συνεχώς! Χριστέ μου!
Εκκενώνονται περιοχές. Η «πρόσφυγας», παρένθεση, ξεριζωμός, επίσης. Με τα πλέον πολύτιμα… Τους ανήμπορους γέροντες, τα τιμαλφή, τα όσα, τα όποια χρήματα… Κάποιο αγαπημένο κατοικίδιο… Τον Εσταυρωμένο σε εικονίτσα. Δεν γνωρίζουν επιστρέφοντας, αν βρουν στέγη όρθια, «κι αλφαμίτησσες μνήμες» στη θύρα της… Δεν το ξέρουν.
… Παρασκευή απόγευμα 4η μέρα με το ανελέητο φλόγισμα του Κακού, του ολέθρου! Κι όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, δεν ξέρουμε αν έχει χαράξει η Επόμενη Μέρα.
Εξ ορισμού, ας πούμε, ελπιδοφόρα! Τώρα, σήμερα, ανάγκη μεγάλη να τελειώνει αυτή η κόλαση!
Αυτά τα πύρινα θηρία, που καταπίνουν τα εκατοντάδες χιλιάδες ζωτικά στρέμματα, δίχως έλεος!
Χριστέ μου, Σωτήρα μας, “ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕ” την απελπιστική εικόνα της οδύνης!
Μόνον Εσύ, μπορείς.
