Το πορτρέτο ενός υποψηφίου

Ημουν 40άρης και ήμουν ήδη κουρασμένος…
Πόσους γαλλικούς καφέδες να πιεις πια, σε πρόχειρους προεκλογικούς μπουφέδες;
Πόσες βραδιές προεκλογικής ανάλυσης ν’ αντέξεις;
Πόσες φορές να πεις πια “έχετε χαιρετισμούς από τον κ. Πρόεδρο, τον κ. Υπουργό;”
Το ‘χα πάρει απόφαση.
Επρεπε να κατέβω υποψήφιος για να σώσω την πόλη.
Στο σχολείο δεν τα πολυκατάφερνα, το Πανεπιστήμιο το παράτησα, μετά ασχολήθηκα με τις δουλειές του μπαμπά.
Ψυχικώς, στις δουλειές του μπαμπά στήριζα τους… εργαζόμενους.
Μέσα σε αυτήν την καπιταλιστική ανία, είχε έλθει η ώρα για μένα ν’ ασχοληθώ με τα κοινά.
Εφτά καφέδες την ημέρα πίνω, εκλογολογώ, αναλύω, το βράδυ κοιμάμαι αργά.
Προσέλαβα για τον σκοπό αυτό και “βοηθό αναλυτή” που όταν ξεχάσω κάτι εγώ, το συμπληρώνει αυτός.
“Τον σεβασμό μου στην μαμά σας”…
Να μην ξεχάσω να φτιάξω και τα μαλλιά μου.
Κάνω σκληρό κουράγιο, γιατί λίγες ημέρες μείνανε ακόμη.
Μετά αυτό που θα ζήσουμε δεν θα είναι “σεισμός”, θα είναι “σωσμός”.
Πού το είχα διαβάσει αυτό, ποιoς το είχε πει;
Τι σημασία έχει τώρα;
Κάτσε να πάρω τηλέφωνο έναν κουμπάρο, να με ψηφίσει.
Πρέπει να οργιάζει η φαντασία σου, όταν είσαι υποψήφιος…
Και γιγαντοοθόνες θα βάλω στο κέντρο της πόλης, να με δείχνουν να χαιρετώ.
– Χαίρετε, τι κάνετε;
– Καλά ευχαριστώ· τα δέοντα στην μαμά σας.
Αυτός είναι “σωσμός”.
Και τον άλλο, τον “ξινό” πώς θα τον χαιρετίσω;
Νυν υπέρ πάντων ο αγών, που τώρα δικαιώνεται.
Να μην ξεχάσω να κάνω την μεταδημότευση της θείας Μελπoμένης από το χωριό.
Λίγες ημέρες μείνανε…