Ακόμη δεν χαμήλωσαν τα φώτα, από την Αναχώρηση του μέγιστου!
Εθεκε το κεφάλι του στο γενέθλιο χώμα, στεφανωμένο με την “ανθισμένη” ευγνωμοσύνη του πλανήτη, και δροσερεμένο με το δάκρυ των απλών ανθρώπων…
Όμως, συμπίπτει εκδήλωση εξαιρετικής ποιότητας μ’ ένα σημαντικό και αγαπημένο του συνεργάτη, ο οποίος ακόμη προσθέτει “αέττητες πέτρες” στο οικοδόμημα του Πολιτισμού!
Είναι ο Φώντας Λάδης, και για μένα δημιουργός διαλεχτός. Κι είναι λίγοι, για τους οποίους επιθυμώ να προσθέσω ένα μικρό χαιρετισμό στα ωραία πράγματα που έπονται καλλιτεχνικά.
Στις 12/9/21. Εχω όμως, κι άλλο λόγο. Την Δραπετσώνα! Αυτήν την εμβληματική περιοχή, που με συγκινεί από παιδί, που προσπαθώ να επισκέπτομαι όσο μπορώ όταν βρίσκομαι στην Αττική – Πειραιά, και πού, όταν με “παίρνει” η συγκίνησή της από τα παιδικά μου, προσπαθώ μέσα στις χούφτες, να κρατώ επιμελώς αυτό το “εύθραστον αίσθημα” ίδιο με κρύσταλλο της Τσεχίας, να μην μου σπάσει και πονέσω…, χάνοντας το “συναισθηματικόν όλον”!
…Δώδεκα του Σεπτέμβρη, λοιπόν, στον Πολυχώρο Λιπασμάτων Δραπετσώνας… Δυνάμεις καλλιτεχνικές, θα λάμψουν με την έκφραση της ψυχής, σ’ ένα θέαμα πλουραλισμού, που προσφέρεται στον κόσμο… Δωρεάν…
Η ποίηση του Λάδη, ο ήχος του δωρικού, στίγματος, του Λίνου Κόκοτου, οι ερμηνείες του Γιώργου Μεράντζα, της Βίκυς Καρατζόγλου, η αφήγηση του Κώστα Καστανά, με τις συμμετοχές των Δημήτρη Κανέλλου, Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη και Γιάννη Παπαζαχαριάκη.
“Αναβίωση” από το ‘86, και ποιός ξεχνά τη Σωτηρία Μπέλλου με την αρτεσιανή ριζιμιά φωνή, κατά τον Μύρη…
Μένω τώρα στη συγκίνηση του Μεράντζα, που την καταθέτει σε συνέντευξη, την αγωνία της Βίκυς, και θυμούμαι τρυφερά τον Μάνο Ελευθερίου, που ζητούσε γελώντας στα ερτζιανά τραγούδι με στίχους του, στο οποίο ο Μεράντζας απέδιδε ατόφια την μοναδική σκέψη του ποιητή – στιχουργού. Οταν οι “Αφορμές” θα διαβάζονται τη Δευτέρα, θα ‘χει το μεγάλο γεγονός συντελεστεί. Θα φυτρώσουν λοιπόν οι σπόροι του στις καρδιές…
«“Το ποτάμι” είναι η συνεχής ροή σ’ αυτόν τον τόπο, και η συνέχεια της γλώσσας, που περιέχει και αναπαράγει την Ιστορία. Και είναι ο τόπος, δηλαδή η διαχρονικότητα και το φως του τοπίου. Από την άλλη μεριά, είναι και οι αφομοιώσεις και οι συγχωνεύσεις των λαών που ήρθαν κατά καιρούς σ’ αυτή τη γωνιά της Γης, αυτή η προσπάθεια τέλος, αυτοσυνειδησίας, αντιφατική πολλές φορές, αλλά στο τέλος, νικηφόρα, του Νεοέλληνα.
(*) Το ποτάμι, κυλάει… πάντα”.
Φώντας Λάδης
