Παλαιότερα πολύ είχε πάλι δημιουργηθεί μικρό πρόβλημα και κάποιες μικρές ζημιές σε αυτό. Ομως παντού ένα μνημείο όσο επαχθές και αν είναι ή θυμίζει βάρβαρες ώρες πολέμου δεν παύει να αποτελεί μέρος της ιστορίας.
Εντύπωση μου είχε προξενήσει στο Λενιγκράντ η άριστη διατήρηση τεράστιων συμπλεγμάτων τσαρικών μνημείων που οι δικαίως εξεργεμένοι κατά των τσάρων, δεν κατεδάφισαν.
Οσο για τους ναζί αλεξιπτωτιστές και εδώ δημιουργήθηκε ένα φάντασμα ώσαν π.χ. τους δροσουλίτες των Σφακίων με ατελείωτες υποθέσεις και ερμηνείες.
Το πολεμικό νεκροταφείο στο Μάλεμε εγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 1973 παρουσία πλήθους κόσμου που τότε ανεβήκαμε ως τον χώρο μέσα από το στρατόπεδο καταδρομών.
Εκτοτε στις τελετές μνήμης και μετά τα πρώτα χρόνια, κάθε φορά καταθέσεις στεφάνων μνήμης και όχι επιβράβρευσης πλήθος από γερμανούς βετεράνους και απογόνους, από γερμανικές και ελληνικές αρχές, δημάρχους και βουλευτές αφού όπως αναγράφεται και σε χώρο εκεί “οι νεκροί δεν μισούνται πλέον” και δεν διατηρούν όποια ιδιότητα ναζί ή άλλη.
Τα οστά των άρχισαν να συγκεντρώνονται από περίπου το 1960 που ο μακαριστός Ειρηναίος είχε παραχωρήσει υπόγεια της Μονής Γωνιάς και τοποθέτηση προσωρινή, διαλογή και τοποθέτηση σε πλαστικά ειδικά κιβωτίδια. Η εργασία ήταν εθελοντική από βετεράνους του πολέμου ή απογόνους, που ερχόταν κάθε χρόνο και άνηκαν σε έναν οργανισμό μη κρατικό πολεμικών νεκροταφείων που ιδρύθηκε το 1919 και φροντίζει σε 45 κράτη 827 νεκροταφεία.
Από έντυπο του οργανισμού αντιγράφω: “Σχεδόν σε κάθε νεκροταφείο πολέμου εργάσθηκαν με την πάροδο των ετών νέοι άνθρωποι με το σύνθημα “Συμφιλίωση πάνω από τους τάφους- εργασία για την ειρήνη”. Αυτή η βοήθεια είναι πολύ σημαντική για τον Σύνδεσμό μας.
Ο Σύνδεσμός μας παρέχει βοήθεια σε συγγενείς των πεσόντων, δίνει πληροφορίες για θέσεις ταφών και καταθέτει με εντολή τους λουλούδια στους τάφους.
Κάθε νεκροταφείο πολέμου δίνει στους συγγενείς και στους επισκέπτες παρηγοριά, είναι ένας τόπος αξιοπρέπειας και μία εντυπωσιακή προτροπή για την ειρήνη.
Αμέτρητοι είναι οι σύλλογοι αλεξιπτωτιστών στρατιωτικών μόνο στην Ευρώπη. Βετεράνων, σύγχρονων του κάθε στρατού αθλητικό και σπορ αλεξιπτωτισμού και φυσικά οι πρώτοι δεν αποτελούν επίσημες οργανώσεις αλλά κατά μια έννοια παραστρατιωτικές αλλά νόμιμες όπως ο π.χ. ο σύνδεσμος Ελλήνων Εφέδρων Καταδρομέων που και κάθε χρόνο παρελαύυνει με στρατιωτικές στολές στη Θεσσαλονίκη και που κατά καιρούς ανανεώνουν τις ικανότητές τους με εκπαιδεύσεις “συντήρησης.
Οι αλεξιπτωτιστές αποτελούν την ελίτ κάθε στρατεύματος και γι’ αυτό τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Σε συλλογή μου από κορδέλες στεφάνων που κατατέθηκαν, ειδικά από γερμανούς, στο συμμαχικό κοιμητήριο το 1994 αναφέρονται οι καταθέσαντες. Εκεί αναγράφεται από τότε το TREUE-TREUE που δεν μεταφράζεται ακριβώς ούτε είναι αναφορά σε θρησκευτική πίστη αλλά κατά τον Ιάκωβο Τσουρουνάκη, πιστός ή αφοσιωμένος σαν σκύλος και κατά τον προϊστάμενο του Ιστ. Αρχείου Κώστα Φουρναράκη, πιο κοντά στην ερμηνεία είναι κάτι όπως εμείς αναφέρουμε “μπέσα για μπέσα”.
Πάντως είναι αξιέπαινοι οι κάτοικοι Καντάνου και άλλων περιοχών που διατήρησαν και ανέδειξαν τα μνημεία κατοχής σαν τέτοια βαρβαρότητας.
Η επίσκεψη σε κάθε πολεμικό κοιμητήριο αποτελεί μάθημα ιστορίας και ειρήνης για κάθε άνθρωπο και ιδίως σχολεία κλπ. και προπάντως στον προθάλαμό του εις Μάλεμε. Νεαροί 17 μέχρι 22 ετών που “θυσιάστηκαν” υπερασπίζοντας την ελευθερία ή για την κατάργησή της. Σε αυτό υπάρχουν πλήθος αναφορές στ απολεμικά γεγονότα ακόμη και του Γκέρλιτς του 1913.
Τραγική είναι η εικόνα τριών αδελφών του μικρότερου 17 ετών που “έπεσαν” την ίδια ημέρα στη Μάχη της Κρήτης.
