Το πραγματικό αφεντικό

Προχτές, έβρεχε πολύ στην πόλη. Έπρεπε να βγω από το σπίτι. Ένα βουνό υποχρεώσεων, εκείνο το πρωΐ, με καλούσαν έξω.
Λόγω της δυνατής νεροποντής, τελικά, παρέμεινα μέσα. Και ήλπιζα ότι θάβρισκα τρόπο να κάνω την πιο επείγουσα από τις δουλειές μου, να επικοινωνήσω με έναν συνεργάτη μου για ένα σοβαρό θέμα,  χωρίς να βγω έξω και να βραχώ.
Πίστευα ότι σε αυτό θα με βοηθούσαν οι ηλεκτρονικές συσκευές που έχω εφοδιαστεί τα τελευταία χρόνια. Οι και “έξυπνες” αποκαλούμενες.
Ξεκίνησα με το κινητό τηλέφωνο. Παρότι δοκίμασα πεντέξι φορές, πάντα εισέπραττα το ίδιο αποτέλεσμα: Δεν “έπιανα” επουδενί γραμμή, γιατί το δίκτυο είναι “φορτωμένο”, ενώ το ίδιο έγινε, όταν σκέφτηκα να στείλω sms.
Μετά, στράφηκα στο e-mail διά του laptop. Τα ίδια και εδώ. Τρεις φορές αποπειράθηκα και τις τρεις το μήνυμα γύρισε ανεπίδοτο.
Τελευταία μου ελπίδα, το fax. Συνέταξα χειρόγραφο το κείμενο που ήθελα να στείλω. Εις μάτην, όμως, κάθε μου προσπάθεια, εφόσον η γραμμή είχε “νεκρώσει” παντελώς και δεν ανταποκρινόταν…
Δεν είναι λίγοι όσοι στις μέρες μας θεωρούν ότι ο ανθρώπινος νους είναι ο αφέντης κάθε μηχανής την οποία εφηύρε για να τον βοηθά και να τον εξυπηρετεί στις καθημερινές του ανάγκες. Κι όμως, η προχτεσινή βροχή μού (απ)έδειξε ότι άλλος είναι το πραγματικό αφεντικό στην ανθρώπινη ζωή, οι “μηχανές”, ή κάνω λάθος;
Πριχού απαντήσετε, ξαναδιαβάστε, σας παρακαλώ, προσεχτικά παραπάνω τι έπαθα, ελάτε στη θέση μου και δείτε πώς “φυλάκισαν” οι “έξυπνες συσκευές” εμένα, έναν εκπρόσωπο του πολυμήχανου ανθρώπινου είδους, στο σπίτι και πώς, συνάμα, με κατέστησαν ανήμπορο να έρθω σε επαφή με τους έξω συνανθρώπους μου ένα, σύνηθες, χειμωνιάτικο πρωινό…