» Ι. Ασηθιανάκη, Σ. ∆αµουλάκη & Σ. Ιωαννίδου µιλούν για τη νέα παράσταση του ∆Η.ΠΕ.ΘΕ.Κ.
Τρεις νέες γυναίκες αναζητούν την ωραία θέα ενός παράλογου κόσµου και η σκηνή µετατρέπεται στον χώρο όπου µέσα από µουσικές και τραγούδια, ξορκίζουν το θυµό για την απάνθρωπη καθηµερινότητα, τη βία και την αδικία σε όλες τους τις µορφές, τα αδιέξοδα και τις µαταιώσεις, τους χαµένους έρωτες, τη µοναξιά. Οι “διαδροµές” συνοµιλούν σήµερα µε τις ηθοποιούς Ιώ Ασηθιανάκη, Σίσσυ ∆αµουλάκη και Στελλίνα Ιωαννίδου για την καλοκαιρινή παραγωγή του ∆Η.ΠΕ.ΘΕ.Κ. µε τίτλο “Το πράσινό µου το φουστανάκι”, στην οποία πρωταγωνιστούν.
Ένα έργο µε βιτριολικό χιούµορ αλλά και µε µια δύναµη απελπισµένη, επαναστατική, για το οποίο µας µίλησαν λίγο πριν του δώσουν πνοή στη σκηνή.
– Τι έργο είναι αυτό που παρουσιάζετε;
Ι.Α.: “Το πράσινό µου το φουστανάκι” της Λένας Κιτσοπούλου είναι ένας γυναικείος µονόλογος, τον οποίο η Έφη Θεοδώρου “µοίρασε” στις τρεις µας. Ουσιαστικά δηλαδή είµαστε το ίδιο πρόσωπο που µιλάει, µία γυναίκα που εµφανίζεται σε µια σκηνή. Το έργο αυτό ανέβηκε πρώτη φορά το 2009 στην Αθήνα αλλά, δυστυχώς, κάποια κακώς κείµενα στα οποία αναφέρεται σε σχέση µε την Ελλάδα, σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτικό, σχέσεων κ.λπ. παραµένουν επίκαιρα. Έτσι παρότι έχει γραφτεί σχεδόν 20 χρόνια πριν είναι ένα έργο µοντέρνο, όπως και ο λόγος της Κιτσοπούλου είναι πολύ άµεσος και σύγχρονος.
Είναι µια γυναικεία µατιά στα πράγµατα;
Σ.∆.: Νοµίζω ότι θέτει τα πράγµατα σε ανθρώπινο επίπεδο περισσότερο, αλλά µιλάει ως γυναίκα, ως µία γυναίκα 36 χρονών, όπως λέει, που ζει στην Ελλάδα.
Ουσιαστικά δηλαδή θέτει προβληµατισµούς ενός νέου ανθρώπου…
Σ.∆.: Ναι, από ζητήµατα καθηµερινότητας έως πιο σηµαντικά.
Ι.Α.: Εκτός από αυτό, η αφήγησή της ξεκινάει αφού δηµιουργεί η ίδια τη συνθήκη που θα µιλήσει. Στήνει δηλαδή µια θεατρική σκηνή µε σκοπό να κάνει µια περφόρµανς. Στο πλαίσιο αυτό, µπαίνουν και προβληµατισµοί γύρω από το πως δηµιουργείται ένα θεατρικό κείµενο, ένας µονόλογος, τι σηµαίνει να είσαι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας κ.λπ. Όλα αυτά, δηλαδή οι ανησυχίες και προβληµατισµοί µιας 36χρονης που ζει στην Ελλάδα µπλέκονται µε το κοµµάτι που αφορά το πως κάνει µια περφόρµανς κ.λπ.
Είναι διαφορετικό να παίζει ένας ηθοποιός ένα έργο που µιλάει για το σήµερα -και που µε έναν τρόπο τον περιέχει, βρίσκει και τον εαυτό του µέσα σε αυτό- από το να παίζει ένα κλασικό έργο. Π.χ. ένα έργο του Σαίξπηρ;
Σ.Ι.: Εδώ δεν έχεις να υποδυθείς κάποιον µεγάλο χαρακτήρα. Στην πραγµατικότητα ψάχνεις να βρεις τις αλήθειες του έργου µέσα σε εσένα και τι αντίκτυπο έχουν αυτές σε εσένα, για να µπορέσεις να το δώσεις µε µία αυθεντικότητα. Από εκεί και πέρα, ως προς το κοµµάτι του φύλου, της γυναικείας µατιάς δηλαδή που ρώτησες νωρίτερα, εγώ βρίσκω ότι υπάρχει αυτή η διάσταση µέσα στο κείµενο. Η Κιτσοπούλου βάζει στο κείµενο κάποιους ανδρικούς χαρακτήρες που έχουν συµπεριφερθεί µε µια σχετική τοξική αρρενωπότητα. Θίγει το θέµα των σχέσεων και πως τις βιώνει µια γυναίκα. Όχι όµως µε τρόπο ώστε να µιλάµε για ένα φεµινιστικό κείµενο κ.λπ. Γενικά, πάντως, θα έλεγα ότι το κείµενό της αγγίζει τα πάντα.
Σ.∆.: Το έργο αφορά τον δυτικό τρόπο ζωής και αυτό που συµβαίνει στην ανθρωπότητα πιο σφαιρικά.
Ι.Α.: Παίρνει κάτι απλό και καθηµερινό, πιάνεται από αυτό και “φλέγεται”.
Μιλήσατε για τον σύγχρονο δυτικό πολιτισµό. Κράτησα τη λέξη µοναξιά από την περιγραφή του έργου στο δελτίο Τύπου. ∆εν είναι οξύµωρο στις µέρες µας που υπάρχει αυτή η ευκολία επικοινωνίας µέσα από το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα κ.λπ. ότι οι άνθρωποι, όπως και η γυναίκα στο έργο, κάνουν λόγο διαρκώς για µοναξιά και έλλειψη επικοινωνίας;
Σ.Ι.: ∆εν δηµιουργούνται πραγµατικές σχέσεις, µέσα από αυτά τα δίκτυα. Για εµένα το κείµενο της Κιτσοπούλου, αν του έδινα ένα τίτλο θα ήταν “Αυτοσχέδιο απόδρασης”. Γιατί η ηρωίδα στην πραγµατικότητα προσπαθεί να ξεφύγει από τη ζοφερή πραγµατικότητα στον δυτικό κόσµο και από όσα την έχουν βαρύνει, επαγγελµατικά, στην καθηµερινότητα, στις σχέσεις κ.λπ. Όλα αυτά η µοναξιά έρχεται κάποια στιγµή και τα σκεπάζει, τα καλύπτει. Είναι η στιγµή που συνειδητοποιείς το “άδειο” που είναι γύρο σου.
Ι.Α.: Η µοναξιά έρχεται όταν έχει απογυµνωθεί εντελώς από τις σκέψεις της. Όταν καταλαβαίνει ότι ζώντας στον δυτικό κόσµο µπορεί και καλύπτει τις βασικές της ανάγκες, όµως την ίδια στιγµή βιώνει συναισθηµατικά ένα κενό. Μπορεί δηλαδή να µην ζει µια εµπόλεµη κατάσταση αλλά είναι όλα καλά;
Σ.∆.: Θίγει βέβαια ταυτόχρονα και το ζήτηµα ότι ζούµε σε ένα δηµοκρατικό καθεστώς το οποίο όµως δεν είναι αυτό που νοµίζουµε. Κι εδώ δηλαδή δεν είναι τα πράγµατα ήσυχα κι ωραία επειδή έχουµε ένα σπίτι και µια δουλειά. Χρειάζεται να κάνουµε κάτι, να κινητοποιηθούµε.
Έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν σύγχρονοι Έλληνες και Ελληνίδες συγγραφείς που γράφουν για το σήµερα και κείµενα που µας αφορούν, µας εκφράζουν και µας περιγράφουν. Είναι όντως έτσι ζωντανά τα πράγµατα;
Ι.Α.: Βεβαίως κι είναι σηµαντικό ότι υπάρχουν δράσεις µεγάλων θεατρικών σκηνών, φεστιβάλ κ.λπ. Βλέπουµε ακόµα ενδιαφέρον να παρουσιαστούν έργα γυναικών. Υπάρχει µεγάλη κινητικότητα και θα έλεγα και µια τάση από παραγωγούς να επιλέγονται έργα Ελλήνων συγγραφέων. Αυτό δίνει κίνητρο και να γράφονται πράγµατα. Νοµίζω ότι η εποχή του “να ανεβάσουµε κάτι κλασικό” έχει περάσει. Πλέον δοκιµάζουµε κι άλλα πράγµατα.
Σ.∆.: Νοµίζω ότι σε αυτό παίζει ρόλο κι ότι αυτό που ζούµε στην Ελλάδα έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως και ο τρόπος που εκφραζόµαστε. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ίσως ένα σύγχρονο έργο κάποιου ξένου δεν µπορεί να έχει τον ίδιο αντίκτυπο.
Σ.Ι.: Σίγουρα ένα έργο ενός Έλληνα σε αφορά πιο πολύ γιατί µιλάει για την πραγµατικότητα στην Ελλάδα που δεν είναι ίδια π.χ. µε τις σκανδιναβικές χώρες.
Οι παραστάσεις
Η παράσταση “Το πράσινό µου το φουστανάκι” της Λένας Κιτσοπούλου, καλοκαιρινή παραγωγή του ∆ΗΠΕΘΕ Κρήτης, για την περίοδο 2024, θα κάνει πρεµιέρα στα Χανιά, στον Προµαχώνα San Salvatore (Μικρή Σκηνή) στις 25 Ιουλίου.
Σκηνοθεσία η Έφη Θεοδώρου.
Πρωταγωνιστούν: Ιώ Ασηθιανάκη, Σίσσυ ∆αµουλάκη, Στελλίνα Ιωαννίδου.
Σκηνικά-Κοστούµια: Άγγελος Μέντης.
Μουσική: Αναστασία Γιαµούζη.
Κίνηση: Ερµής Μαλκότσης.
Φωτισµοί: Σάκης Μπιρµπίλης.
Φωτογραφίες αφίσας – προβών – παράστασης: Γιώργος Αναστασάκης.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
– Χανιά, 25 – 28 Ιουλίου, Προµαχώνας San Salvatore Μικρή Σκηνή, 21:30.
– Ηράκλειο, 2 Αυγούστου, Πύλη Βηθλεέµ, 21:30.
– Άγιος Νικόλαος, 3 Αυγούστου, Πλαζ ΕOT, 21:15.
Τιµές εισιτηρίων: 15€, 10€ (τρίτεκνοι, πολύτεκνοι, άνεργοι, µαθητές, φοιτητές, άνω των 65 ετών, ΑΜΕΑ).
– Παλαιόχωρα, 29 Ιουλίου, ∆ηµοτικό Σχολείο, 21:30.
– Άγιος Αντώνιος, 30 Ιουλίου, Θέατρο «Αλέξης Μινωτής», 21:30.
– Κίσσαµος, 1 Αυγούστου, Θέατρο εντός Πάρκου Κυκλοφοριακής Αγωγής, 21:30.
– Μαχαιροί, 4 Αυγούστου, Θέατρο Μαχαιρών, 21:30.
Γενική είσοδος: 8€
Ηλεκτρονική προπώληση:
https://www.more.com/theater/to-prasino-mou-to-foustanaki/ και στο ταµείο του θεάτρου 1,5 ώρα πριν από κάθε παράσταση.
